Zondagochtend 07:00 uur, een van de weinige dagen dat ik geen wekker hoef te zetten en toch hoor ik hem afgaan. Tja, je zal maar een afspraak met jezelf hebben. Even ben ik geneigd hem te negeren en me om te draaien maar dat voelt toch ook niet goed. Gelukkig ben ik zo verstandig geweest de afspraak met mezelf, in dit geval een yogales, gisteravond al te boeken, ik word dus verwacht. Eruit Joyce, you can do this.

Licht misselijk sta ik op. Hmm, ik kan nog terug denk ik in een flits. Nee, gewoon even onder een warme douche en dan komt het wel goed. In de kamer naast me hoor ik nog een wekker afgaan. Gelukkig, ik heb een lotgenoot in de vorm van mijn zoon die naar zijn bijbaantje moet. Snel duik ik de badkamer in voordat hij besluit dit keer niet 3 x op snooze te drukken en me voor te zijn.

Na een licht ontbijt, stap ik in de auto en zet de muziek op shuffle. Vanochtend is de universe mijn DJ en deze trakteert me op allerlei nummers in totaal verschillende stijlen. Pop, rock en zelfs Nederlandstalig komt voorbij. Ik zet het volume hard en besluit te genieten van de autorit. Ik ben er nu toch. Grappig hoe ik sinds ik Spanje woon een ritje van 20 minuten om de hoek vind. Gelukkig maar anders had dit een excuus kunnen zijn geweest om dan maar niet te gaan. De rit is geen straf want ik kijk uit op prachtige bergen en er is bijna geen kip op de weg. Het wordt langzaam licht en de lucht kleurt paars en oranje. Mazzelkont ben ik, dit geeft toch een ander gevoel dan door de kou op het fietsje naar de sportschool. Ik adem diep in en uit en voel dat de misselijkheid langzaam wegtrekt.

Aangekomen bij het retreat resort waar ik mijn yogalessen volg, blijf ik even een paar minuten in de auto zitten om te genieten van het uitzicht. Ik kijk uit op een grote liggende buddha waarlangs water stroomt. Zoals het water, zo wil ik me voelen denk ik en voel me opeens een beetje verdrietig. Door mijn ongeval van alweer heel wat jaren geleden en de forse beperking in mijn schouder die ik daarmee opliep, weet ik niet zo goed meer hoe dat voelt. Ik heb vroeger veel aan ballet gedaan en ik weet dat dat het gevoel van vloeibaar zijn toen het meest heeft benaderd. Okey, ik moest er ook hard voor trainen en rekken en strekken maar vrijuit kunnen dansen zonder pijn en beperkingen was toch wel een heerlijk gevoel.

De afspraak met mezelf houdt ook in dat ik wil onderzoeken hoeveel rek en beweging er nog zit in mijn schouder. En dat betekent de confrontatie met mezelf aangaan op een matje van 2 bij nog wat. Op een prachtige plek dat dan weer wel. Dit keer ben ik niet de enige in de les die blokken en andere toeters en bellen nodig heeft om bepaalde oefeningen te kunnen doen. “Adem naar het ongemak toe”, hoor ik Nathalie, mijn yogajuf en vriendin zeggen. Yeah right, en kijk vandaag vooral niet teveel in de spiegel, denk ik erachteraan. Te confronterend. Of toch? Misschien niet in de enorme spiegel aan de wand, maar wel in de spiegel die me op een andere manier wordt voorgehouden. Kan ik bij mezelf en mijn ongemak blijven? Lukt het me mijn lichaam net iets verder te stretchen door er doorheen te ademen? Verdomd, als ik me écht puur en alleen maar focus op mijn ademhaling verdwijnen alle stemmetjes en ga ik er een soort van van genieten. Voor ik het weet, mag ik gaan liggen voor de ontspanningsoefening die het eind van de les inluidt.

De zon is doorgebroken en kriebelt in mijn nek als ik weer recht op mijn kussentje zit. Namasté klinkt het…. de les is ten einde. Ik voel me weer een stuk vrolijker en besluit buiten te gaan genieten van een heerlijk kopje thee. Leven in het nu… ik word er steeds beter in!

“Mam, we hadden bedacht dat jij wel de moeder in onze video kan spelen.” Uh ja okey, nou de moederrol die ken ik dus dat zou geen probleem moeten zijn, denk ik. Drie paar ogen kijken me vragend aan, als mijn dochter vervolgt “alleen moet je wel écht acteren want je speelt namelijk een moeder die haar dochter totaal niet steunt in haar studiekeuze en constant op haar nek zit over wat zij vindt dat ze moet gaan doen.” Slik, nu wordt het spannend want als ik me ergens níet in herken, is het in het zojuist door haar geschetste script. Ik glimlach en zeg “okey ik zal mijn best doen, zolang het maar geen hele lappen tekst zijn”. De opname is namelijk de dag erop al en ik heb niet heel veel tijd om me voor te bereiden. Qua planning komt het totaal niet uit maar hey die 3 paar ogen van die chica’s he… durf dan maar eens nee, of ik dit geval, no te zeggen.

De volgende dag ontspring ik de dans omdat ze hebben besloten dat het toch beter is al een van hen de moeder speelt. Mijn dochter neemt de rol op zich en als ik de video later terug mag zien, ben ik geamuseerd en trots. Niet alleen omdat de video goed in elkaar zit en ze perfect Engels spreekt, maar ook omdat ze de dwingende moeder weet neer te zetten die ik totaal niet ben. Dat ze zichzelf met haar medestudenten met deze video uiteindelijk weet te classificeren voor deelname aan een Erasmus + project is wat het natuurlijk helemaal perfect maakt. Ik ben superblij voor de meiden maar geniet vooral van het feit dat ze nu al zó goed weet wat ze wil, ik had werkelijk nog geen idee toen ik haar leeftijd had.

Zij wel. Ze volgt volledig haar hart ook al snappen veel mensen in haar omgeving haar studiekeuze niet. Leraren, vrienden en familie stellen kritische vragen of lijken niet geïnteresseerd in haar verhaal. Ze laat zich er niet door uit het veld slaan. Dit is wat ze wil. Nog nooit heb ik haar zo blij uit school zien komen als dit schooljaar. Vol vuur vertelt ze over de lessen, de docenten en wat ze allemaal weer heeft geleerd. En ook al heeft ze 10 vakken, studeert ze bijna elke dag tot laat, ze is niet chagrijnig te krijgen. Wordt daar maar eens niet blij van als ouder.

En zij op haar beurt realiseert zich dat ze ‘mazzel’ heeft met ouders die haar serieus nemen, met haar praten en vooral naar haar luisteren. ‘Parents, listen to your children’ zo eindigde haar video… I could not agree more!

In het dagelijkse contact met studenten merk ik telkens weer dat veel jongeren moeite hebben met hun studiekeuze. Op het platform Your Journey.academy help ik ze graag op weg de eerste stap te zetten naar hun EIGEN keuze.

Ken jij die jongere die wel wat hulp kan gebruiken? Ik help ook graag andermans kinderen!
En ik ben uiteraard ook benieuwd naar jouw ervaringen. Hoe sta jij tegenover de keuzes van je kind of student?

Na 5 jaar weer full time samenwonen én werken is geweldig en uitdagend tegelijkertijd. Want wat ontwikkel je een eigen rituelen en gewoontes als je een tijd niet dagelijks samen hebt geleefd. Bijzonder, grappig en soms ronduit onhandig. Zo hebben we al een paar keer meegemaakt dat de wasmachine niet had gedraaid omdat we van elkaar dachten dat de ander de water-deposit had bijgevuld. We wonen op het platteland, het water komt uit onze eigen bron en wij moeten er zelf voor zorgen dat het ook netjes uit de kraan komt. Deed Joost dit voorheen standaard, de afgelopen 5 jaar had ik deze schone taak op me genomen. Wie doet de boodschappen, verschoont de bedden en aan wie vragen de kinderen hulp bij school en andere zaken? De kinderen moeten ook wennen en regelmatig wijs ik ze erop dat er tegenwoordig doordeweeks nog een ouder beschikbaar voor ze is. Gelukkig heb ik niet alles alleen hoeven doen, alleen ‘wie doet wanneer wat’ werd ineens een ‘dingetje’ omdat we simpelweg een nieuw ritme moeten vinden.

Toen iemand in Nederland aan Joost vroeg of zijn kids helemaal happy waren met het feit dat hij weer volledig in Spanje zou zijn, antwoordde hij droog: Joyce is vooral erg blij. En natuurlijk zijn ze heel blij dat hun vader er weer is, maar zij waren na al die jaren gewoon gewend aan hoe de situatie was en inmiddels hebben ze toch grotendeels hun eigen leven. Egocheck voor pa maar daar heeft mijn man gelukkig niet zo’n last van dus dat scheelt. En inderdaad ik ben echt heel blij dat hij weer terug is! Spontaan doordeweeks samen koffie drinken in het zonnetje en niet elke maandag en vrijdag richting vliegveld hoeven, lijken kleine dingen maar geven een groot gevoel van geluk.

Daarnaast hoef ik bepaalde dingen thuis niet meer te doen. En geloof me, dat is erg fijn. Ik ben een behoorlijk plattelandsmeisje geworden en draai mijn hand niet om voor een paar dode ratten, olie bijvullen of het aanmaken van de houtkachel. Maar met alle liefde geef ik die taken weer terug aan mijn wederhelft. Noem het traditioneel, ik word van koken gewoon een stuk blijer! Ik ben een voorstander van laten waar iets ‘hoort’ en vooral doen waar je goed in bent en blij van wordt. Dit geldt zakelijk trouwens ook.

En die uitdagingen dan? Hoe gaan we daarmee om? Want van 3 dagen in de week naar 24/7 samen kan killing zijn voor je relatie, dat realiseren wij ons maar al te goed. Hoe hou je het leuk samen en hoe houden we de mooie kant van ‘living apart together’ vast? Simpel! Door erover te praten en eerlijk aan te geven wat onze behoefte is. Veel dingen zijn trouwens heel praktisch op te lossen. Eén van de twee minstens een dag in de week thuiswerken in plaats van de hele week samen naar kantoor en aparte businesstripjes naar Nederland. We hebben een kleine casita waar het heerlijk vertoeven is als ik even alleen wil zijn. En met 4000m2 eigen grond is er altijd wel iets te snoeien of maaien. Onze zoon is na 6 weken gips weer mobiel en heeft daarmee zijn vrijheid terug en is dus ook weer veel op pad. Onze dochter heeft voor kerst een geweldige koptelefoon gekregen en kan daarmee haar eigen wereld creëren. En onze huisdieren? Die kunnen hun geluk niet op met alle extra aandacht die ze krijgen.

Veel te vroeg word ik wakker. Ondanks de champagne en oliebollen van de avond ervoor. De honden zijn onrustig en ik laat ze los uit de kennel. Nog even kruip ik terug in bed, maar na een paar minuten weet ik al dit is een lost case… slapen wordt hem echt niet meer. Dan er maar uit en genieten van de stilte in huis. De rest van het gezin is nog in diepe slaap en ik ben alleen met mijn gedachten.

1 januari 2018…. het nieuwe jaar ligt voor me als een groot leeg wit vel. Het maakt me nieuwsgierig en nostalgisch tegelijk. Ik voel de behoefte om mijn intenties voor het nieuwe jaar op te schrijven maar merk dat het afgelopen jaar eerst nog aandacht wil. Ik pak mijn dagboek erbij en begin te lezen. Wat een bijzonder jaar is het geweest. Een jaar waarin ik een prachtige reis maakte met mijn man, dochter en haar vriendin naar New York, Buenos Aires en Miami. Vakantie vieren en tegelijk een onderwijsproject doen, is erg goed bevallen. Dat smaakt naar meer. Het was een jaar van uitersten, van liefhebben en loslaten. Loslaten van verwachtingen van mezelf en anderen. Een jaar van genieten, lachen, leren en van thuiskomen. Thuiskomen in Spanje maar vooral in mezelf.

Ik ontdekte wat mijn missie is, de reden dat ik hier ben. Ik kwam thuis na een lange reis. Een lange leerzame reis waarin ik mijn rugzak heb mogen vullen met kennis en levenservaring. Ik realiseerde me dat het tijd is de inhoud van die rugzak te gaan delen met the next generation.

Ik wil degene zijn die ik zelf, toen ik jong was, in mijn leven had willen hebben toen ik belangrijke keuzes moest maken. Iemand die mij vertelt dat het niet erg is om niet te weten wat ik wil doen ‘als ik later groot bent’. Die mij geruststelt en een spiegel voorhoudt zodat ik kan zien wie ik werkelijk ben. Die mij verzekert dat het niet uitmaakt wat ik kies qua studie of werk omdat ik nog tig keer mag kiezen in het leven. Die mij laat inzien dat het belangrijker is eerst te weten wie ik ben en waar ik voor sta dan me te laten leiden door wat anderen denken dat goed voor me is. Die me vertelt dat een studie wel belangrijk is maar zeker niet zaligmakend. Die mij aanmoedigt het gewoon nog niet te weten en daar niet gestresst over te zijn. Iemand die mij wakker schudt, confronteert en met humor naar het antwoord leidt, dat ik zelf blijk te hebben. Kortom iemand die mij helpt, voor nu, een keuze te maken en daar voor 100% achter te staan.

Ik ben voortvarend te werk gegaan. Ik heb mijn rugzak leeg geschud en de mooiste lessen die ik tegenkwam omgezet in een online lesprogramma met de toepasselijke naam MYJourney. Tijdens MYJourney leren jongeren beter weten wie ze zijn, waar hun passie zit en leren ze hun EIGEN keuze maken. Voor nu!

Ik kijk dus trots terug op 2017 waarin ik veel bewerkstelligd heb. Een jaar dat ook enorm in het teken stond van hulp vragen. Samen met mijn gezin en team gingen de dingen sneller en waren vooral vaak veel leuker.

Het witte vel wacht geduldig en het is goed. Even niets moeten, niets verwachten, gewoon even vrij….. eventjes alleen…. helemaal alleen… klinkt het door mijn koptelefoon. Okey, Marco (Borsato) got the message!