“Maar, dat doe jij toch gewoon?” Ik kijk mijn gesprekspartner aan en geloof mijn oren niet. “Hoezo?” “Dat doe ik toch gewoon?” “Er is voor mij helemaal niks gewoon aan om mijn blogs delen op social media”. Ze kijkt me wat ongelovig aan. “Echt?” “Maar jij durft dat!” “En iedereen vindt jou leuk, jij hoeft dus niet bang te zijn voor kritiek, dus ik dacht…”. Ik verslik me bijna in mijn drankje en weet even niet wat ik moet zeggen. Weer eens een mooi voorbeeld van hoe ik blijkbaar heel zelfverzekerd kan overkomen terwijl ik dat écht niet altijd ben. En dat ‘iedereen vindt jou leuk’ durf ik ronduit te betwijfelen. Het idee! Iets teveel eer.

Ik leg haar uit dat ik toch echt regelmatig allerlei belemmerende stemmetjes voorbij hoor komen alvorens ik mijn blogs post. Want o jee! “Wie zit er nu te wachten op die véél te lange teksten van mij?” En wat zal ‘men’ er wel niet van vinden? Ik hoor het bij wijze van spreken hardop gezegd worden. “Waarom moet ze dat allemaal zo nodig delen met de wereld?”. “Zit zeker om aandacht verlegen”. En dan is er ook nog de factor ‘rekening houden met’. Neemt die en die geen aanstoot aan mijn tekst? Zal ik het laten ‘goedkeuren’ voordat ik het plaats? Om nog maar te zwijgen over het fenomeen ‘doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg’ mij als rechtgeaarde Nederlandse natuurlijk ook té bekend. Want als je je kop boven het maaiveld steekt, dan moet ie eraf. Toch?

Maar als ik me door al die stemmetjes zou laten leiden, gebeurt er niks. En dat geldt niet alleen voor het plaatsen van blogs. Dat geldt voor video’s, de beslissingen die ik neem als ondernemer, eigenlijk geldt het voor alles in mijn leven! Als ik dingen wil beleven en persoonlijk en zakelijk wil groeien dan is er maar één manier; ‘feel the fear and do it anyway!’. Met andere woorden dwars door de angst heen. En dat lukt de ene keer beter dan de andere. Dat hoort erbij! Ik realiseer me heel goed dat niet iedereen altijd snapt waar ik mee bezig ben. En ik begrijp ook dat niet iedereen zit te wachten op mijn blogs. Of überhaupt op mij. En dat is helemaal prima! Die illusie heb ik niet. Degene die zich aan mij ergert op social media, heeft de keuze om me te ontvolgen of simpelweg door te scrollen. En de mensen die door mij geïnspireerd of geraakt worden, die zijn van harte welkom om te reageren. Het de kunst om me niet door te laten leiden door reacties van lezers en me er zeker niet aan te hechten. Zo heeft zowel positieve als negatieve feedback namelijk geen grip op mij, of liever gezegd op mijn ego. Want natuurlijk is het leuk om complimentjes te krijgen en te merken dat mijn schrijfsels iets teweeg brengen bij mensen. Als wat ik deel iemand een glimlach bezorgt, aan het denken zet of hoop biedt, dan kan ik daar natuurlijk alleen maar blij van worden. Maar daar gaat het in de kern niet om! Ik schrijf in eerste instantie voor mezelf, gewoon omdat het eruit moet. Niks meer niks minder.

Mocht je dit trouwens lezen en jezelf herkennen in de gesprekspartner aan het begin van mijn verhaal? Ga bloggen! Want man oh man, wat kun jij mooi schrijven! En ja, de wereld zit op jou te wachten. Ik in ieder geval!

Heeft deze blog je aan het denken gezet of wil je reageren? Feel free, ik reageer op bijna (..) alles.

‘Tik’, hoor ik, en in één keer het is donker. De stroom ligt eraf. Half zeven ’s ochtends, fijne timing denk ik. Onderdeel van mijn ochtendritueel is een warme douche en die kan ik nu wel vergeten want zonder stroom doet de pomp het niet. Laten wij namelijk in het trotse bezit zijn van een eigen waterbron. Inclusief pomp om het water op te pompen. Een voorrecht dat ik soms zomaar ineens kan vervloeken. Prachtig je eigen watervoorziening, maar er zitten ook flink wat nadelen aan. Ik check de stoppenkast en realiseer me dat het weer eens zover is. Er is iets dat kortsluiting maakt en ik mag zelf op zoek naar wat dat ‘iets’ is.

Toen ik nog in Nederland woonde zou mijn eerste gedachte zijn “waar is het nummer van de servicemonteur?” Na bijna 10 jaar in Spanje heb ik geleerd weer eerst zelf na te denken alvorens meteen hulp in te schakelen. Regelmatig komt mijn oude IT-opleiding van pas en mag ik weer even mijn boerenlogica gebruiken om het probleem te determineren.

Mijn wederhelft is inmiddels ook zijn bed uitgekomen en vraagt wat er aan de hand is. “Volgens maakt de pomp kortsluiting” zeg ik, en vraag hem die uit te zetten. Hij gaat naar buiten en zet de pomp uit. Ik draai de stop die bij de pompt hoort terug omhoog om te kijken of de stroom er weer op gaat. Hij weigert omhoog te blijven, ik heb dus goed geraden. De pomp is de boosdoener! Het had ook zomaar de boiler kunnen zijn, ook die kan voor lelijke problemen zorgen. Dat betekent goed en slecht nieuws. Goed nieuws omdat we nu weten wat het is en dus over de oplossing kunnen gaan nadenken en slecht nieuws omdat ik die warme douche dus definitief kan vergeten. En dat niet alleen, de afwas blijft staan en het toilet moet tot nader order met flessen water worden doorgespoeld. Had ik al gezegd dat ik meestal heel blij ben met wonen op het platteland? Meestal! Maar op dit soort momenten baal ik gewoon stevig. Het voelt als kamperen en het is me nooit gelukt daar fan van te worden. Ik ben een soort glamour hippie. Ik hou van het platteland maar enige vorm van luxe is toch zeker aan mij besteed.

Het ontdekken van het probleem is me gelukt. Maar voor het oplossen ervan is helaas toch echt hulp nodig. Mijn man stuurt een appje naar onze klusjesman aka ‘redder in nood’ en die antwoordt dat hij er ’s middags na 14:00 uur tijd heeft om ernaar te kijken. Hij vertrekt wel om 17:00 uur voor een familieweekend dus hoopt dat de klus voor die tijd geklaard is. Even denk ik, ‘o jee, als dat maar lukt’ en zie ons weekend al deels in het water vallen, maar dan verman ik mezelf. Het komt goed! In Spanje denk ik niet meer meteen na over plan B. Het loopt toch meestal anders dan ik van te voren kan bedenken. Ik laat het voor nu los.

Bij de eerste check ’s middags blijkt dat de motor van de pomp het gelukkig nog wel doet, maar een ander belangrijk onderdeel is wel overleden. Even lijkt het niet te lukken om het te fiksen voor het weekend en begin ik al bijna plannen te maken voor een bezoek aan een spa. Als ik dan toch over een plan B moet gaan nadenken … Maar dan opeens hoor ik het vertrouwde geluid van het aanslaan van de pomp. Even hou ik mijn adem in, blijft hij het doen? Yes, hij doet het! Ik draai de kraan open en houd mijn handen onder het stromende water. Ik haal diep adem en besef me eens te meer dat het het de meest basale dingen in het leven zijn die een mens gelukkig maken. Okey, en af en toe een dagje spa!

Verschrikt kijk ik naar de tijd op het bonnetje dat ik in mijn handen gedrukt krijg. Señora? De medewerker houdt een zakje met mijn naam erop voor me open en kijkt me vragend aan. “Si si..” mompel ik en laat met tegenzin mijn geliefde iPhone erin zakken. Het is 10:00 uur ’s ochtends en samen met mij maken nog tig anderen gebruik van de aantrekkelijke batterij omruilactie die Apple aanbiedt. Dit betekent dat ik mijn telefoon dus pas úren later op kan halen. Ik dacht erop te kunnen wachten, klein inschattingsfoutje. Okey, wat nu? De man naast mij, ik schat in dat hij net als ik zelfstandig ondernemer is, is beter voorbereid en heeft al een voorkeursbehandeling weten af te dwingen. Hij mag een klein uurtje later al terugkomen om de zijne op te halen. Heel even twijfel ik of ik mijn charmes in de strijd zal gooien … maar bedenk me. Dit is een mooie test om te kijken óf en hoe verslaafd ik ben aan mijn smartphone denk ik. Stiekem vrees ik dat dat nog wel eens tegen kan vallen.

Gelukkig heb ik een meeting in de buurt van het winkelcentrum waar de Apple store gevestigd is. Alleen die meeting begint pas 2 uur later. Niet getreurd, gelukkig ben ik wel zo slim geweest mijn laptop mee te nemen om in ieder geval wat te kunnen werken. Op naar het dichtstbijzijnde koffietentje met WIFI dan maar. Al snel vind ik er een en naast een koffie bestel ik de WIFI-code. Ik installeer me op een rustige plek en activeer de WIFI. Tenminste dat probeer ik. Het lukt me niet om verbinding te krijgen. Ik lach om mezelf. “voor mij als oud IT-er, hoe moeilijk kan het zijn?” Hmmm… blijkbaar heel moeilijk. Het universum lijkt mijn zelfbedachte test uiterst serieus te nemen en upgrade deze spontaan naar ‘geen telefoon plus überhaupt geen toegang tot internet. Be careful what you wish for! Even baal ik en doe nog een laatste poging. Zonder resultaat. Okey, basta Joyce, niet de bedoeling dit. Verzin maar iets anders. Ik heb voor mijn gevoel twee opties, één is gaan shoppen en de andere is die blog schrijven die al een tijdje in mijn hoofd zit en waar ik geen internetverbinding, lees; online afleiding, bij nodig heb. En hoewel ik vroeger wel raad wist met zo’n verzameling kledingwinkels in een groot winkelcentrum, tegenwoordig word ik daar alleen maar nerveus van. Harde foute muziek, te kleine pashokjes, verkeerd licht… not my thing! Online shoppen is al tijden mijn redding en al helemaal sinds ik sinds een tijdje eindelijk een fatsoenlijk afleveradres kan opgeven en niet langer de helft van mijn pakketjes zoekraakt. Een woonadres op het platteland in Spanje heeft zo zijn uitdagingen. Maar ik dwaal af.

Ik kies voor de tweede optie; schrijven! Daar werd ik namelijk vroeger en nog steeds wél gelukkig van. De tijd vliegt om terwijl mijn vingers over de toetsen vliegen en voor ik het weet is het tijd om naar de meeting te gaan. Daar aangekomen, verkondig ik aan wie het maar wil horen dat ik mezelf die middag voor een uitdaging heb gesteld. Ga ik het redden zonder telefoon? Ik krijg er in ieder geval al interessante gesprekken door. Het eerste uur heb ik een wat ongedurig gevoel. Wat als ze me op kantoor nodig hebben? En shit, ik ben mijn zoon vergeten te laten weten dat ik tijdelijk niet bereikbaar ben. Wat als hij me nodig heeft? Een van mijn collega ondernemers vraagt om de contactgegevens van een zakelijke relatie. Ik grijp naar mijn tas en zoek naar mijn telefoon. O nee, die ligt aan het infuus bij de Apple Store, denk ik. Dan maar ouderwets pen en papier. Werkt net zo goed. Het went best snel zo zonder telefoon en ik begin er zowaar plezier in te krijgen.

De meeting gaat in rap tempo voorbij en dan breekt het moment aan dat ik mijn telefoon kan gaan ophalen. Toevallig net hetzelfde moment dat we aan tafel kunnen voor de lunch. Ik heb zojuist het menu gezien en twijfel geen seconde… heerlijk eten en goed gezelschap wint het! “Nu niet vergeten hem straks op te halen”… denk ik voordat ik een slok van mijn wijn neem.

Fluitend begin ik mijn dag, ik voel me fit en vrolijk. Kom maar op volle agenda, ik lust je rauw! Tegen het einde van de dag voel ik opeens me een stuk minder prettig. Ik heb zeurende hoofdpijn, pijn in mijn nek en een soort onbestemd gevoel. Hoe kan dit? Ik begon de dag zo goed en nu, een uur of wat later, is daar nog maar weinig van over.
Vroeger was mijn eerste gedachte, ik word vast ziek. Hoofdpijn, nekpijn het zijn ten slotte symptomen die bij griep horen. Het kwam niet in me op om te denken dat het misschien kon komen door wat ik die dag gedaan had. En al helemaal niet met wie. Alsof dat invloed kon hebben! Ja als het ging om griepbacillen, die zijn ten slotte overdraagbaar, maar de gemoedstoestand van anderen? Was ik daar ook vatbaar voor?

Ik weet inmiddels dat dit zo is. In ieder geval zo werkt het voor mij. Ik behoor namelijk tot die groep van de bevolking die net een tikkie gevoeliger is dan de rest. En dat betekent dat bij mij alles een stuk harder binnenkomt dan bij een ander. Picture this; de radio staat de hele dag op 10 verschillende zenders, 1 zender staat er net naast en ook nog eens nét te hard. Dit is hoe het voor gevoelige mensen vaak is. Die pikken de hele dag door alle signalen op van hun omgeving. Bij de een zijn het geluiden, de ander heeft meer last van geuren. Of allebei. Je kunt je voorstellen dat dit vaak super vermoeiend is. Ik heb zelf het meest last van geluiden en kan ook vaak letterlijk voelen hoe de ander zich voelt. Als iemand dus een pesthumeur heeft, midden in een scheiding zit, ongesteld is of griep heeft, dan voel ik dat! Vroeger werd ik voor de grap wel ‘de prinses op de erwt’ genoemd. Ik heb het nooit getest maar het zou zomaar kunnen dat ik die erwt ook echt zou voelen ook al liggen er 10 matrassen op mijn bed 😉

Ondanks dat ik al jaren bezig ben met bewustzijn, yoga en energiewerk, stap ik nog regelmatig in de valkuil. Het blijft een kwestie van grenzen voelen én bewaken. Wat is van mij? Wat is van de ander? Want het komt regelmatig voor dat ik me dus ‘opeens’ anders of slechter voel, doordat ik de stemming of energie van de ander heb ‘overgenomen’. Het is een prachtige kwaliteit om een ander goed aan te kunnen voelen, maar als je hierin niet goed voor jezelf zorgt, soms gewoon ronduit vermoeiend.

Herkenbaar? Hoe zorg je ervoor dat je gedurende de dag niet meegezogen wordt in de energie of het ‘drama’ van de ander? Hier zijn een aantal manieren voor. Eén die voor mij altijd goed werkt, is heel bewust mijn eigen plek innemen. En dan bedoel ik niet ergens fysiek aanwezig zijn en mijn stem laten horen. Natuurlijk dat is ook belangrijk! In dit geval bedoel ik energetisch mijn eigen plek innemen. Stel ik ga naar een netwerkevent waar heel veel mensen bijeenkomen. Ik zorg ten eerste dat ik op tijd aankom zodat ik de tijd heb om te landen. Wat is het voor ruimte, hoe sta of zit ik straks tussen al die mensen? Voordat het event begint, duik ik eigenlijk altijd eerst ergens een toilet in. Ik neem de tijd om even rustig adem te halen en met mijn ogen dicht visualiseer ik mijn eigen ‘bubbel’ om me heen. De ene keer is dat een ‘gouden ei’ de andere keer een soort muurtje van steen. Net waar ik dat moment behoefte aan heb. Op het moment dat ik niet zo lekker in mijn vel zit, kies ik gewoon voor wat zwaarder geschut. Voor iedereen werkt dit anders.

Als je wil ervaren hoe dit werkt, heb ik een leuke oefening voor je. Neem het OV, liefst op een regenachtige drukke reisdag. Stap in en voel wat de energie, geluiden en geur van de mensen om je heen met je doet. Kun je goed bij jezelf blijven? Of irriteer je je aan de persoon die net iets te dichtbij staat? Of zit je voordat je het weet ‘energetisch’ op schoot bij iemand die drie rijen verder hardop zit te bellen? Stap nu uit en doe voordat je de volgende trein of bus instapt, de ‘bubbel’oefening, visualiseer dus je eigen ruimte om je heen, en merk het verschil. Ik ben benieuwd of jij dit herkent en of de oefening iets voor je doet. Let me know!

Ik schrik wakker en ontdek dat ik de wekker vergeten ben te zetten. Shit, ik heb me verslapen! Er gaat een adrenalinestoot door mijn lijf. “O nee, ik kom vast te laat, het is altijd druk op de weg op maandag. Ik wilde eigenlijk nog mijn haar wassen en föhnen, ik moet… nee, nee, nee, niet nu, niet vandaag!” Al die gedachten aka mijn ‘monkey mind’ is blijkbaar ook wakker geworden, want die begint nu non-stop allemaal negatieve dingen te brullen. Terwijl ik mijn bed uitspring, stoot ik keihard met mijn knie tegen de punt van het bed. Au! Dat wordt een joekel van een blauwe plek, dat kan er ook nog wel bij. Tijdens het douchen krijg ik zeep in mijn oog en in de keuken aangekomen, blijkt de koffie op te zijn. Op weg naar kantoor raak ik natúúrlijk in de file en ontdek ik bij het uit de auto stappen dat ik mijn Uggs nog aan heb. Ik zou toch zweren dat ik ze verruild heb voor nette schoenen, die dus blijkbaar nog thuis staan. Aaaaghh! De dag is nog maar net begonnen en ik ga het liefst mijn bed weer in. Het is zo’n dag dat alles tegenzit. Herkenbaar? Anyone?

Wat gaat hier mis? Eigenlijk iets heel simpels. Op het moment dat je je verslaapt, is het de kunst om juist níet te gaan rennen. Stilstaan (of beter nog; blijven liggen) bij het feit dat je je überhaupt hebt verslapen is de sleutel. Stilstaan? Hoezo? Ik heb toch haast, ik moet van alles…! Klopt, dat feit verander je ook niet, maar de mindset waarmee je die dingen vervolgens gaat doen, dáár heb je wel invloed op.

In de situatie dat ik net schets, laat ik me leiden door een negatieve mindset en gaat alles daaraan beantwoorden. Gelukkig kom ik in de parking bij zinnen en neem ik een paar minuten de tijd om stil te staan. Okey, de dag is rot gestart maar dat hoeft nog niet te betekenen dat dit de hele dag zo blijft. Ik kan er dus voor kiezen de dag ‘opnieuw’ te beginnen. Ik spreek mezelf toe, herinner me de wijze les uit een mindfullness training ‘ik bén niet mijn gedachten’ en voel de stress wegglijden. Ik herinner me ook de quote ‘energy flows where attention goes’. Met andere woorden waar je je aandacht op richt, dat groeit. In positieve én negatieve zin! Ik neem zelf weer de regie.

Ik kan spontaan weer helder nadenken en bel naar kantoor om te zeggen dat ik iets later ben. En wat blijkt? Mijn eerste afspraak heeft toevallig net afgezegd. Ik hoef me niet haasten en kan dus zelfs nog even koffie drinken in mijn favoriete ontbijttentje. Ik glimlach en realiseer me dat ik mezelf zojuist, door de dag opnieuw te beginnen, in een positieve flow terug heb gebracht. Ik ben hier al jaren bewust mee bezig. Of het me altijd lukt? Nee natuurlijk niet! Ik laat me nog regelmatig meesleuren door een tsunami aan negatieve gedachten. Maar vroeger bleef ik dan een tijdje knock-out liggen, naar adem happend, me afvragend: “wat the …. happened?”. Nu herken ik de stemmetjes veel sneller en druk ik eerder op de resetknop. Al is het soms ook gewoon fijn om erin mee te gaan en mezelf een soort van zielig te vinden. Maar niet te lang, zo zonde! Het leven is te mooi. En die blauwe plek? Die herinnert me dagen daarna nog fijntjes aan weer eens een mooie les.