Uit het niets is hij daar. Hij tovert een lach op mijn gezicht van oor tot oor. Ik voel een hele duidelijke JA opborrelen vanuit mijn buik. Het is overduidelijk .. ik ben verliefd!

Ik probeer het gevoel te negeren maar uiteindelijk ga ik voor de bijl en vliegen de mails heen en weer. Er is geen ontkomen meer aan. Ik wil hem, ik weet het zeker!

Maar hoe vertel ik dit aan mijn lief? En aan mijn kinderen? Die gaan echt niet blij worden en dat kan ik ze natuurlijk niet kwalijk nemen. Ik weet dat ze vrijdenkend zijn maar dit gaan ze me niet snel vergeven. “Als je verliefd bent, doe je soms domme dingen”, denk ik. Dan maar egoïstisch, ik kies dit keer voor mij. Ze wennen er vast wel aan. Ik probeer mezelf te overtuigen, maar ben er niet echt gerust op.

Ik vraag een vriendin om hulp en vraag haar bij hem langs te gaan. Dan kan ze hem met eigen ogen zien. Zij laat me subtiel weten dat het niet haar keuze zou zijn. Maar ja als ik het graag wil, dan heeft ze er weinig over te zeggen. En hoewel ik haar oordeel op waarde schat, schuif ik deze nu zonder pardon aan de kant. I made up my mind, dit is écht wat ik wil!

En dan is het zover. De dag dat ik hem live ga ontmoeten! Ik ben nerveus. Stel dat hij tegenvalt? Dan heb ik voor niks voor gedoe gezorgd binnen mijn gezin. Is hij het waard?
Maar vanaf het allereerste moment dat ik hem zie, voel ik dat het klopt. Hier heb ik nog wel een jaartje ruzie voor over….. hij is er …. mijn KNALroze bank!

Ik heb weer eens een ‘heldere’ nacht. Wat voor mij niet per sé betekent dat het volle maan of iets dergelijks is. Het is meer een nacht waarin ik opeens klaarwakker ben en de inspiratie en ideeën rond gieren in mijn hoofd.

Zo ook deze nacht, en vanaf 03:00 probeer ik dus weer te gaan slapen. Ik heb het na een half uur maar opgegeven. Het werd hem niet weer, leve de Spaanse siësta, want vanmiddag hoop ik toch echt dat Klaas Vaak me even een bezoekje brengt. Een heldere nacht is leuk, maar je moet er niet teveel achter elkaar hebben. Slaap is té belangrijk. Hoe belangrijk dat is, weet ik als geen ander en schrijf ik nog wel eens over.

Goed, geen slaap meer dus wat nu? Ik pak mijn ‘get it out of my head’ boekje dat altijd op mijn nachtkastje ligt erbij en begin te schrijven. Ik pak nooit meteen mijn laptop, want dan weet ik zeker dat ik niet meer kan slapen. Het kunstmatige licht onderdrukt de aanmaak van het slaaphormoon melatonine heb ik ooit ergens gelezen, en ik kan u zeggen … ik weet dat het waar is. Maar ja inspiratie is ook super leuk dus ach kom maar door dit keer.

Ik schrijf alle ideeën uit mijn hoofd in het boekje en zet wat dingen op een apart to do lijstje. Leuk dat zelfstandig ondernemerschap maar die briljante ideeën wil ik natuurlijk ook een keer uitvoeren. Gelukkig heb ik inmiddels een geweldig team om me heen verzameld dat ik regelmatig gek maak met mijn nachtelijke inspiratie. De ideeën komen nu eenmaal sneller dan dat ze uitgevoerd kunnen worden. En eerlijk is eerlijk sommige van de ideeën zijn weliswaar briljant maar wat minder geschikt om uit te voeren. Of mogen geparkeerd voor 2020 😉

Nu de tsunami is gaan liggen komt er ruimte voor dilemma’s. Herkenbaar… anyone? Mijn gedachten gaan terug naar een appje dat ik gisterenavond laat van mijn lieve Spaanse buuf kreeg. Ze stuurde me een foto van een nest jonge katjes dat uiteraard op zoeken is naar een nieuw thuis. Shit denk ik bij mezelf, ‘ik had nog zo met mezelf afgesproken na 21:00 uur geen social media meer te checken’. Te laat!

Meteen stuur ik terug dat ik mee zal denken maar dat ik dit x oversla. Ze stuurt een huilend van het lachen emoticon terug. We begrijpen elkaar. Na het redden van flink wat beesten, met zelfs blijvend letsel (aka een prothese in mijn rechter wijsvinger), heb ik heel hard geroepen onze Arca Noah is vol, er gaat alleen nog maar af. Ik stuur meteen een foto van de katjes door naar mijn man met de tekst ‘ik ga niet overstag’. Hij stuurt de spierballen-emoticon terug. Saved by the bell denkt hij vast vanuit Nederland. De katjes zitten in mijn hoofd en later die avond kijk ik nog eens goed naar de foto, wat een schatjes! Tip: als je je niet wil of kunt committen aan een rescue animal gooi dan meteen de foto weg. Voor je het weet heb je er een uitgekozen, een naam gegeven en zit je bij de dierenarts voor de check up. En gaat de meter lopen 😉

Mijn dochter helpt ook niet echt, want als ik het aan haar vertel,zegt ze. “Tja mam, het kan ook een teken zijn”. Damn, waarom omarmt ze mijn geloof in signalen? Daar heb ik natuurlijk nu helemaal niks aan. En natuurlijk heeft ze gelijk, as always. Het kan een teken zijn. Want wat is er mooier dan een mens of dier helpen een prettig leven te hebben? Op de wereld gezet worden is meestal niet door jezelf ‘bedacht’. En terugstoppen gaat nu eenmaal niet. En geloofde ik niet in ‘heal others, heal yourself’. Ja ja, Ellen Warger, please don’t comment on this one 😉

Goed, het is inmiddels 05:55 (shit weer een teken?) en over een half uur gaat de wekker. Eerst maar eens Robin naar school brengen, aan het werk en proberen niet weg te mijmeren bij zo’n pluizenbol op schoot. Ik kan dit! Toch?