Het is warm in het lokaal, heel erg warm. Met grote armbewegingen en vol passie doet hij zijn verhaal. Ik kijk om me heen en zie 15 paar ogen op hem gericht. Het is stil, hij heeft de volle aandacht. Hij staat voor het whiteboard en schrijft er alleen het hoognodige op. De belangrijkste informatie komt uit zijn mond. Want praten kan hij, en verhalen vertellen nog beter. Hij heeft bij elke opdracht of vraag van zijn publiek wel een voorbeeld, stelt zelf veel vragen, prikkelt tot nadenken en durft te confronteren. Altijd met humor maar vooral met veel respect. Bij hem wordt er niet snel een de klas uitgestuurd, dat is zijn eer te na.

Hoe doet hij dat toch, vraag ik me af? Op zo’n natuurlijke manier de volle aandacht van een groep studenten en docenten weten te houden. Ondanks de hitte, ondanks de vermoeidheid, ondanks… het lijkt hem allemaal niet te deren. Op het moment dat hij voor een groep staat, gaat hij ‘aan’ en lijkt het alsof hij het hem totaal geen moeite kost. Helemaal in zijn element neemt hij iedereen mee op reis, al docerend, op weg naar nieuwe kennis en inzichten. Nee, docent worden was zeker geen jongensdroom van hem. Maar sommige dingen zijn nu eenmaal onvermijdelijk en man, wat is hij ervoor in de wieg gelegd!

In gedachten dwaal ik af naar een paar jaar terug, toen hij nog bijna dagelijks op het podium stond als zanger. Ook toen wist hij zijn publiek te entertainen. Lesgeven en optreden hebben eigenlijk best veel overeenkomsten. Bij beiden sta je op een podium, waarbij je soms op een kruk of tafel plaatsneemt om nog persoonlijker contact te maken met je publiek. Aan jou om mensen mee te nemen in jouw belevingswereld, en dat uren achter elkaar. Best een opgave als je het mij vraagt. Dit is wat er gebeurt als je je talent gebruikt, dan lijkt wat iemand doet zó vanzelfsprekend. Voeg daar een persoonlijke missie aan toe en je krijgt magie.

Regelmatig ben ik, net als vandaag, onderdeel geweest van zijn publiek. En wat ben ik dan ongelofelijk trots. Of hij nu optreedt als zanger of docent, het maakt mij niet uit. Ik hang net als de rest van zijn publiek aan zijn lippen en vraag na afloop om een toegift.

“En dan mogen jullie straks bij Joyce je certificaat ondertekenen en in ontvangst nemen”. Oeps, ik schrik op, ik heb echt even weg zitten dromen. Toch best fijn om na 23 jaar zo nu en dan weer op die roze wolk te belanden. Verliefd op de docent, wie had dat ooit gedacht?!

Regelmatig loop ik een rondje ‘campo’ om mijn hoofd leeg te maken. Altijd hetzelfde rondje waarbij ik een stukje platteland met een rondje door ons dorp combineer. Mooie gelegenheid om dan meteen even de post te checken, de postbode komt namelijk niet bij ons aan de deur. Elk nadeel heeft zijn voordeel, ik weet namelijk niet hoeveel reclamefolders en ander onnodig geneuzel mij al bespaard zijn gebleven de afgelopen 10 jaar. Scheelt weer een paar bomen.

Officieel hebben we één adres, officieus hebben we er wel drie en zelfs vier als ik die van ons kantoor meereken. Het eerste adres is ons woonadres, het tweede is het postbusadres in het dorp en het derde het postkantoor in een nabijgelegen dorp waar pakketjes worden afgeleverd die niet in de postbus in het dorp passen. Je zou denken dat dit naar het postkantoor gaat van het dorp waar wij officieel wonen, maar nee het postgebied is anders ingedeeld en dus hebben we met maar liefst drie verschillende dorpen te maken. Alhaurín el Grande; het dorp waar we officieel wonen, Villafranco del Guadalhorce; het dorp waar we het dichtste bij wonen en waar onze postbus is én Cártama; waar pakketjes heen gaan die dus niet in de postbus passen. Het dorp met de langste naam is het kleinste en voor ons gevoel echt ONS dorp ook al begrijpen de meeste vrienden hier maar weinig van. Te stil, te weinig mensen. Maar hey, we hebben een kerk, 3 cafés, 2 kappers. Een met een officieel bord en van de ander moet je gewoon weten dat je bij de blauwe deur moet zijn. Een supermarkt, okey supermarktje, een ferreteria (als ze daar niet hebben wat je zoekt, hebben ze het nergens), een apotheek, ouderencentrum, kinderdagverblijf en een vrij grote school. Het wachten is alleen nog op een pinautomaat en dan is het helemaal perfect. Alhoewel voor mij is het nu al perfect. Lekker kneuterig en overzichtelijk, ik hou ervan.

Ik had het laatst met mijn dochter over de allereerste keer dat ze kennismaakte met ons dorp bijna 10 jaar geleden. Het was wat haar betreft niet bepaald liefde op het eerste gezicht. Ergens midden juli haalde ik met haar en haar broer taartjes bij de lokale bakker (o ja die hebben we ook!). Ik was net op tijd want van 14:00 tot 17:00 gingen ze dicht. We namen plaats op een bankje tegenover het schoolplein. “Nou jongens, zei ik, hier gaan jullie straks naar school.” Het was stil, heel erg stil. En dat kwam niet alleen omdat zij met stomheid waren geslagen. “Mam, ik hoorde krekels en zag twee jongetjes voetballen, dat was het!’. We woonden toentertijd nog in Haarlem en dit was haar vooruitzicht; een dorp en dan ook nog eens op het platteland. Van de hemel naar de hel! Gaandeweg de jaren is ze van ons dorp gaan houden en in het bijzonder van het platteland. Ook zij loopt regelmatig een rondje om haar hoofd leeg te maken, al houdt zij het vaak bij onze eigen tuin. Waar ze in Haarlem bijna meteen in de tuin van de buren stapte, kan ze hier rond dwalen en neerstrijken op een bankje of ander rustig plekje. Vroeger klom ze zelfs regelmatig in een boom als ze haar broer of ons zat was. De hel veranderde langzaamaan in de hemel.

Op mijn vaste rondje kom ik langs het beruchte bankje en regelmatig ga ik er dan even op zitten. En vaak komt dan dat beeld van ons drietjes met een taartje in de snikhete zon weer terug. Het was tijdens de siësta dus no wonder dat er geen kip of kind op straat was.

Ik loop langs de toiletten en door de open deur zie ik hem staan. Hij houdt zijn handen onder de stromende kraan en kijkt geconcentreerd naar zichzelf in de spiegel. Het lijkt of hij tegen zichzelf praat. Ik weet wat er door hem heen gaat. Even later kom ik hem buiten tegen, nog een kwartier te gaan voor de presentaties. “Gaat het man?”, vraag ik. “Best spannend he?” Hij knikt en zegt, ‘pfff, als het eerst maar achter de rug is’. Ik vertel hem dat, alhoewel ik toch al flink wat presentaties heb mogen geven, ik het ook nog altijd spannend vind. Ik beken hem dat er altijd een moment is waarop ik me afvraag waarom ik dit ook alweer wil doen of zelfs leuk vind. Ik ga op zo’n moment veel liever naar huis! Hij begint te lachen en ik zie hem ontspannen. Ik vervolg; “Er is maar één manier en dat is er dwars doorheen en het gewoon vaak doen.” “Jij kan dit! “Haal als je daar staat eerst een keer heel diep adem en dan komt het helemaal goed”. Hij knikt bevestigend maar ik voel dat hij er nog niet helemaal gerust op is.

Hij sluit aan bij de rest van de groep en ook daar loopt de spanning voelbaar op. Ze jutten elkaar lekker op. Een van de docenten gooit er nog een schepje bovenop door te roepen dat de burgemeester straks ook in het publiek zit. Wat niet waar is, maar dat weten de studenten natuurlijk niet.

Ik hou van dit moment. Het moment dat ‘onze’ studenten na twee weken hard werken hun eindproduct aan de ondernemer mogen presenteren. En in het Engels nog wel! Ik geef een van de Spaanse studenten, die ook met het project heeft mogen meedoen en vanaf de avond ervoor al bloednerveus is, nog een laatste korte peptalk en dan is het moment daar.

In een prachtige collegezaal presenteren de drie groepen na elkaar hun werk aan de ondernemers én vertellen wat de Málaga Business Bootcamp hen gebracht heeft. Voor de één is dat meer kennis over marketing, een ander noemt kennis van de Spaanse taal en een volgende geeft aan die twee weken haar heimwee te hebben verslagen. Ik kijk, luister en schiet – verandert dat dan ook nooit? – af en toe vol. Een van de docenten komt naast me zitten en ik voel hoe ook hij uit elkaar barst van trots. We laten de studenten één voor één langskomen om hun certificaat te ondertekenen. En opeens zit hij tegenover me, de student van het toilet. “Zooo, jij kunt weer ademhalen zie ik, goed gedaan man!”, zeg ik. Hij knikt trots en ik krijg een smile van oor tot oor. Ik overhandig hem zijn certificaat. “En nou wegwezen en nog even lekker ontspannen genieten voordat je weer terugvliegt” fluister ik hem toe. Hij knikt bevestigend en dit keer voel ik geen enkele twijfel. Daar kwamen ze ten slotte ook voor naar Málaga, naast hard werken ook de kans krijgen om te genieten van het mooie weer en de stad en het strand.

Stuk voor stuk gaan de studenten met veel meer bagage naar huis dan waar ze mee kwamen. Gelukkig hoeven ze voor dit soort bagage niet bij te betalen.