“There are no problems, just challenges!” Met deze uitspraak eindigt de Spaanse student, die meedoet aan onze Málaga Business Bootcamp, zijn presentatie. Hij kijkt ons uitdagend aan en we moeten allemaal heel hard lachen. De dag voor zijn presentatie denkt hij daar namelijk nog totaal anders over. Hij heeft zich duidelijk laten inspireren door de sessie met zijn groep over problemen versus uitdagingen. Het heeft duidelijk gewerkt.

Problemen. De Spanjaarden lijken er patent op te hebben. Geef ze een uitdaging en zij weten er een probleem van te maken. Don’t get me wrong, I love the Spanish! Ik bewonder ze om hoe zij werken om te genieten van het leven en niet andersom. Zij hebben er een ware kunst van gemaakt. Maar het vermogen om alles als een probleem te zien, intrigeert me enorm. Stel een eenvoudige vraag bij de gemeente, bank of willekeurig welke instelling en het antwoord is standaard eerst; kan niet. Het Spaanse onderwijs is nog heel cognitief. Veel informatie stampen en schriften volschrijven. Helaas vaak te weinig aandacht voor creativiteit of oplossingsgericht denken. Dus wellicht dat daar een basis gelegd wordt voor deze, in mijn ogen, vaak starre houding?

Het intrigeert me. Juist omdat ze over het algemeen zo vrolijk en ontspannen door het leven gaan. Er is altijd wel een reden voor een feestje en anders verzinnen ze die wel. Vanwaar dan die ‘het glas is half leeg’ mentaliteit? Ik ben zelf heel positief ingesteld en omdenken is zo’n beetje mijn tweede natuur geworden. Ik heb me aangeleerd om mijn glas zo vol mogelijk te gooien of in ieder geval als vol te beschouwen. En voordat er nu mensen zijn die zich spontaan zorgen gaan maken. Ja ik woon in een vakantieland en nee ik drink niet elke dag cava.

Toch is er ook wel iets te zeggen voor dat in problemen denken. Het maakt het leven ook lekker overzichtelijk. Als je er standaard vanuit gaat dat iets een probleem is dan geef je jezelf daarmee ook een vrijbrief om iets niet verder te onderzoeken. Geen moeilijk gedoe, geen wat als, geen doorgaan tot het gaatje, geen blijven zoeken naar, gewoon accepteren dat het een probleem is… punt. En dat geeft rust. Het lijkt me wel retesaai, maar hé that’s me. Ieder zijn ding.

Want waar het mij intrigeert dat zij geneigd zijn in problemen te denken, worden zij misschien wel gek van mijn ‘er bestaan geen problemen, alleen maar uitdagingen’ mentaliteit. Het is maar net door welke bril je ernaar kijkt. Ben ik het niet zelf die altijd roept ‘vier de verschillen’? Ik zeg hoogste tijd voor een ‘het glas is half leeg’ feestje! Olé!

Hij kijkt me aan vanachter een biertje op het strand. “Jij gaat de droom van opa leven”, zegt hij. Met deze woorden geeft hij zijn zegen voor mijn emigratie. Er spreekt vertrouwen uit. Van jongs af aan verzekert hij me al dat ik niet ‘in 7 sloten tegelijk zal lopen’. Dus als ik als 15-jarige een maand als au pair naar Engeland wil, vindt hij dat prima. Dat ik vervolgens gierend van de heimwee een paar keer per week aan de telefoon hang, is voor hem geen aanleiding om meteen tot actie over te gaan. Ik mag die draak zelf verslaan. Dit valt wat hem betreft blijkbaar niet in de categorie 7 sloten. En gelukkig maar! Want wat nou als hij me was komen redden? Had ik dan nu in het buitenland kunnen wonen?

Als ik als 17-jarige een extra bijbaantje zoek, regelt hij dat ik op donderdagavonden telefonische acquisitie mag doen bij het verzekeringskantoor waar hij werkt. Hij installeert me op een rustige plek, geeft me een lijst met telefoonnummers, legt kort uit wat de bedoeling is, wenst me succes en weg is hij. Op dat moment breekt er lichte paniek bij me uit en wens ik dat hij iets meer in die 7 sloten gelooft. Als een klein kind aan het handje genomen worden, lijkt me opeens de hemel! Maar weer heeft hij gelijk. Ik loop niet in 7 sloten tegelijk. Sterker nog, het lukt me vrij snel om zinnige gesprekken te voeren en zelfs wat leads te genereren. Al heb ik op dat moment nog geen idee wat dat woord betekent en klinkt ‘interesse in adviesgesprek’ al reuze interessant.

Als mijn langdurige verkering jaren later uitgaat, krijg ik geld van hem voor een ticket naar Australië om mijn vriendin op te zoeken die daar een jaar verblijft. En dat terwijl hij zelf zo graag reist maar mijn moeder helaas niet. Wederom bel ik regelmatig naar huis alleen dit keer niet te lang. En niet alleen omdat dat klauwen met geld kost, ik heb simpelweg geen last van heimwee meer!

Regelmatig staat hij klaar om me weer eens ergens heen te taxiën. Ik mag op een gegeven moment zelfs als ik pas een paar rijlessen heb gehad, met hem naast me, naar huis rijden. Als de motor vervolgens midden op de weg afslaat, blijft hij ogenschijnlijk rustig en en laat me toch zelf naar huis rijden. Okey, daarna wachten we toch maar even met rijden totdat ik mijn rijbewijs heb. Dat duurt gelukkig niet lang, ik slaag meteen de eerste keer. Wat hij natuurlijk al had verwacht. Want naast vertrouwen geven, legt hij de lat graag hoog.

Als ik nog weer later mijn eigen bedrijf begin, is hij de eerste die mij promoot. En geloof me, verkopen kan hij als geen ander! Als we vlak voor onze emigratie op de Koninginnemarkt staan om wat laatste inboedel te verkopen, staat hij voor de kraam en spreekt zo’n beetje half Haarlem aan.

Hij voelt snel aan wat een ander nodig heeft en dat is natuurlijk een mooie kwaliteit. Dat hij daarbij soms teveel aan de ander denkt en zichzelf te kort doet, geeft soms een iets hardere werkelijkheid.

We hebben helaas allebei regelmatig last van ons lijf maar hebben het daar liever niet te vaak over. Heel af en toe geven we toe dat pijn, om met zijn woorden te spreken, ‘klote met 6 o’s is’ om vervolgens weer over te gaan tot de orde van de dag. En zoals we beiden prefereren…bij voorkeur met een lach!

Schrijf jij ‘even’ een blog? Even? Ja, als ik inspiratie heb, schrijf ik even, dat wil zeggen, in 10 minuten een blog. Maar dit lukt alleen als ik inspiratie heb én me af kan zonderen. Creatief zijn op commando, temidden van allerlei drukte, lukt mij echt niet. Het is helaas geen kraan die ik naar believen open draai. Was het maar waar!

Ik heb net even terug gekeken en zag dat ik vanaf 1 januari bijna élke week een blog heb geschreven. En soms was het even stil. Ik had geen inspiratie, voelde geen behoefte om te schrijven of het leven kwam ertussen. Natuurlijk kan ik er ook voor kiezen om heel gedisciplineerd te gaan zitten en schrijven, zoals veel schrijvers doen. Deze manier past alleen niet bij mij. Ik wil schrijven als ik daar zin in heb. En vaak omdat iets er gewoon uit moet. In de praktijk ziet dat ongeveer als volgt uit. Een onderwerp voor een blog hangt vaak al een paar dagen ‘om me heen’. En dan komt ergens het moment dat ik mijn laptop pak. Ik begin te typen en ben vaak binnen 10 minuten klaar met de eerste versie. Ik lees hem terug op spel- en taalfouten en verbeter waar nodig. Soms schuif ik met hele alinea’s omdat dit lekkerder loopt. En dat is het eigenlijk. Weinig romantisch, geen bloed en tranen, ‘gewoon’ schrijven vanuit flow.

Laatst zei iemand naar aanleiding van mijn blogs dat ik columns voor een blad zou moeten gaan schrijven. Zou ik best leuk vinden en tegelijk vraag ik me af of het echt leuk is. Want hoe zou het zijn om wekelijks een column te móeten produceren? Is dat niet killing voor je creativiteit? Een deadline lijkt me spannend, alleen het woord alleen al. Brrr… ik krijg er niet echt warme gevoelens bij.

Maar goed, ik heb ook jaren een boekidee op de plank liggen. Hoe wil ik dat dan uitvoeren? Kom ik er dan ook met schrijven vanuit flow op de momenten dat de tijd rijp voelt? Ik ben bang dat het dan best wel eens een tijdje kan duren voordat mijn boek af is. Ik kan natuurlijk ook al mijn blogs bundelen, heb ik ook een boek. Maar op de een of andere manier voelt dat als cheaten. Ik ga toch eens onderzoeken hoe dit voor mij gaat werken. Misschien is het wel een keiharde aanname dat ik niet gewoon gedisciplineerd kan gaan zitten en schrijven. Ik heb het eerlijk gezegd nog nooit echt geprobeerd. Wel eens een uurtje hier of daar, maar echt halve dagen inruimen voor het schrijven niet.

Hmmm, food for thought. Wie het weet mag het zeggen. Tot die tijd ga ik in ieder geval mijn blogs op een eigen website bijeen brengen. Ik heb de domeinnaam www.joycevanombergen.nl al aangekocht, een mooie WordPress template uitgezocht en onze webbouwer opdracht gegeven de basis voor me op te zetten. De deadline qua oplevering is uiterlijk begin volgende week. Gelukkig is deze deadline nog van de webbouwer.