Ik word wakker om 08:00 uur en kan lekker blijven liggen. Ik hou mijn ogen nog even gesloten en realiseer me dat ik vandaag jarig ben. 50 jaar ben ik geworden! Hoe voel ik me? Heel erg anders? Het antwoord is nee, niet echt of liever gezegd echt niet! Het scheelt dat ik vorig jaar het begin van mijn 50e levensjaar groots heb gevierd, dus ik heb een jaar gehad om aan dit getal te wennen. Het is maar een getal, belangrijker is hoe ik me voel. Fysiek en mentaal. En dat verschilt per dag. Fysiek voel ik me soms 80, mentaal soms 20. Gemiddeld maakt dat 50, dus het zal wel kloppen.

Ik pak mijn telefoon van het nachtkastje en haal hem van de vliegtuigmodus. Ik moet lachen, hij ontploft namelijk bijna. Ik zie een stroom WhatsApp-, Facebook-, LinkedIn- en Instagramberichtjes voorbij komen en zelfs al een gemiste oproep. Wow het nieuws dat ik jarig ben, heeft meer mensen bereikt zo op de vroege ochtend. Leve social media!

Van mijn bestie heb ik een hotelovernachting gekregen en zij is de eerste die me live feliciteert. Dat blijft toch altijd nog het leukste! We doen de gordijnen open en ik zie, voor het eerst na 10 jaar Spanje, de zon op mijn verjaardag! Ook wel eens leuk, meestal wordt ik getrakteerd op storm en regen. We ontbijten en gaan de stad in en kom, nadat ik mijn vriendin op de trein heb gezet, op weg naar de parking mijn lief tegen met een bos rode rozen namens de familie. Bloemen krijgen in Spanje blijft heel speciaal!

Ik heb ze net thuis in een vaas gezet als ik gebeld wordt door een oude vriend. Willem, die al veel langer in Spanje woont dan ik, hij vindt deze verjaardag te bijzonder om hem af te doen met een Whatsapp-berichtje. We praten uitgebreid bij en ontdekken dat we elkaar al 46 jaar kennen. 46 jaar! Wow dat getal hakt er bij ons allebei even in. We behoren toch echt officieel tot de categorie ‘middelbare leeftijd’.

Op Facebook worden schattige foto’s van mij als tiener met bolle wangen en een vreselijk permanentje geplaatst en word ik eraan herinnerd dat er veel veranderd is in de loop der jaren. En toch ook weer niet. Ik kijk nog eens goed naar de foto’s en realiseer me dat de dingen die ik toen leuk vond en deed, nog steeds bij me passen. Sterker nog, ik geef me mezelf er weer veel meer de ruimte. Toen ik jong was, schreef ik de blaren op mijn vingers en was, naast met vrienden en familie, ook heel graag alleen. Elke rimpel die ik verzameld heb, is ontstaan door iets dat ik heb beleefd. En ook al waren er tough times, ik zie toch vooral lachrimpels. Ik spaar nog even door…. olé!

Wie mooi wil zijn moet pijn lijden, denk ik, terwijl ik enigszins ongemakkelijk in de stoel lig met mijn mond wijd open. “Lig je comfortabel”, vraagt de tandarts, en ik steek halfslachtig mijn duim op. Wat kan ik anders, praten lukt voorlopig niet. Ze legt uit dat het sessies van 10 minuten zijn en afhankelijk van mijn gevoeligheid zullen dat er twee of drie zijn. Ik steek twee vingers op en maak met mijn andere hand het ‘ongeveer’gebaar. Ik ben supergevoelig, dus eens kijken hoe lang ik het vol ga houden. Het valt gelukkig mee. Mijn boventanden houden het wel 20 minuten vol, de onderkant begint na 15 minuten stevig te zeuren en steken dus die laten we 5 minuten eerder met rust. Het is even gedoe maar het eindresultaat mag er zijn, mijn tanden zijn prachtig schoon én twee tinten lichter.

Als ik afreken, krijg ik instructies mee voor de komende week. “De eerste 3 dagen alleen eten en drinken zonder kleurstoffen. Geen koffie, geen broccoli en geen rode wijn.”, zegt ze streng terwijl ze me een lijstje in mijn handen drukt. “Witte wijn mag dus wel”, vraag ik hoopvol. Ja, dat mag wel, lacht ze. Ik knik opgelucht en denk dat wordt een eitje. Net als we weg willen gaan, steekt ze haar hoofd nog even om de hoek. “O ja Joyce, vergeet ik bijna te zeggen, en een week geen lippenstift!”

Ik verstijf en mijn dochter, die voor de gezelligheid mee is, begint keihard te lachen. “Mam, jij zonder lippenstift, dat wordt nog wat!”. Ze heeft gelijk, Joyce zonder lippenstift is zoiets als Sinterklaas zonder baard of de Hema zonder rookworst. Ik draag ALTIJD lippenstift! En bij voorkeur felle kleuren. Dat wordt inderdaad nog wat.

De volgende dag hou ik me netjes aan de voorschriften. Geen koffie blijkt lastig maar geen super straf. Maar na die dagelijkse kop koffie heb ik blijkbaar een van mijn lippenstiftmomentjes. Getver, ik mag geen lippenstift op, denk ik terwijl ik al klaarsta met mijn gereedschap; lippenstift, lippenpotlood en penseel. Want als ik lippenstift opdoe, doe ik het goed.

Als ik even later naar het toilet ga, kijk ik in de spiegel. Wat saai! Zal ik? Nee, de tandarts was duidelijk … no ‘pintalabios’ oftewel geen lippenstift. Hmmm, hier word ik niet blij van. Dat wordt een lange week.

Als we later die dag buiten de deur vergaderen met een collega ondernemer en ik heet water bestel in plaats van thee of koffie, leg ik uit waarom. Na afloop van ons gesprek kijkt ze me nog eens goed aan en zegt “het is inderdaad raar zo zonder lippenstift”. Waarvan acte. Ik ben nu officieel niet blij.

Als ik er goed over nadenk, kom ik tot de conclusie dat die lippenstift stiekem toch een soort handelsmerk is geworden. En als ik een keer een mindere dag heb dan is daar altijd nog een mijn lippenstiften om mijn mond en daarmee mijn dag een beetje op te fleuren. Ik ben er aan gehecht geraakt. Of misschien gewoon verslaafd? Ik zou het nog mee nemen op een tripje naar de woestijn. Ik wil maar zeggen.

Wat als ik zou moeten kiezen: nooit meer chocola of nooit meer lippenstift? Wat zou het antwoord dan zijn? Ik denk dat ik het wel weet eerlijk gezegd.

Gelukkig is het bijna Sinterklaas en kan ik weer een mooie nieuwe kleur kado vragen aan die man met die baard. Misschien dit keer eentje van de winkel van die rookworst.

De muziek zet in en alle hoofden draaien zich tegelijk om. Daar is hij: de bruidegom, in een prachtig kostuum met aan zijn arm zijn lieve moeder. Wat is ze trots! Ze lopen samen naar voren en hij helpt haar galant op haar stoel op de eerste rij. Nerveus kijkt hij de zaal in, daar staat hij wachtend op zijn bruid. Het duurt even. Eerst komen de bruidsmeisjes en jonkers en dan… dan is het zover. De bruid doet haar entree!

Ik schiet acuut vol. Tuurlijk, het is weer zover. Ik had me nog zo voorgenomen dit keer niet te gaan huilen. En ook dit keer mislukt die poging schromelijk. Ach, wat maakt het uit, het is toch ook prachtig, mensen zo verliefd en gelukkig en klaar om elkaar voor eeuwig trouw te beloven? Of ‘para siempre’ in dit geval, want het gaat om een Nederlands-Braziliaans huwelijk op een Spaanse locatie. En ik heb het in ieder geval tot de entree van de bruid droog gehouden. Ik boek vooruitgang. Gelukkig heb ik net een zakdoekje gekregen, want ook al weet ik van mezelf dat me dit elke keer weer overkomt, blijkbaar leer ik het toch niet helemaal. Maar met dank aan de buurvrouw blijven me in ieder geval een paar panda-ogen bespaard.

Wat is dat toch met die tranen van mij? Ze rollen bij bruiloften, begrafenissen, diploma-uitreikingen en de schooloptredens van mijn kids. Maar heel eerlijk, ook bij een beetje zielige reclame of film zit ik al snel een brok in mijn keel weg te slikken. Vaak word ik hier door mijn liefhebbende gezin meesmuilend op gewezen en hebben ze menigmaal een wedje onderling gedaan om te voorspellen wanneer de sluizen zullen opengaan.

Sinds ik kinderen heb, lijkt het wel of ik emotioneel incontinent ben geworden. Toen de kids net waren geboren dacht ik dat het iets met zwangerschapshormonen te maken had. Maar die hebben blijkbaar een lange verjaringstermijn want het is nooit meer overgegaan. En nu ik in de overgang ben beland, dient zich een ander soort hormonenstorm aan. Ben benieuwd wat dat voor uitdagingen met zich meebrengt. Zolang het alleen bij emotionele incontinentie blijft, hoor je mij niet klagen!

“Ze krijgt vast heimwee”, klinkt het stellig uit haar mond. Haar dochter zit ernaast en kijkt me aan met een blik van ‘echt niet!’. Arme dochter, denk ik en voel tegelijk met moeders mee. Ik ben zelf moeder van twee jongvolwassenen en weet hoe lastig het kan zijn ze los te laten. Moeders die wat minder goed kunnen loslaten, kom ik regelmatig tegen. Aangezien ik studenten aan een stage help in Zuid-Spanje ben ik mede schuldig aan het feit dat ze hun kind – al is het tijdelijk – moeten loslaten.

Sommige moeders geven het ruiterlijk toe dat ze het lastig vinden. Anderen kunnen dat een stuk minder goed. “Ik wil alleen weten waar ze terecht komt”. Om vervolgens de halve IKEA leeg te kopen zodat kindlief zich snel thuisvoelt. Andere moeders hangen aan de telefoon of WhatsApp als hun kind ziek is. Om toch even te checken of wij ‘er gerust op zijn.’

En begrijp me niet verkeerd. I get it, het is lastig. Die navelstreng is soms verdomd hardnekkig. Toch ben ik van mening dat het loslaatproces al bij de geboorte hoort te beginnen. Waarom denk je anders dat de navelstreng meteen na de geboorte wordt doorgeknipt? Mocht je dit veel te vroeg vinden, begin dan – in het geval dat je kind tijdelijk naar het buitenland gaat – in ieder geval op Schiphol. Zo krijgt je kind de kans om het avontuur alleen aan te gaan. Dit geeft een gevoel van voldoening. En als het al lastig is, dan is dat een fantastische leerervaring. Je kind ervaart dat de wereld niet vergaat als het alleen dingen op moet lossen en zal deze zelfredzaamheid nog hard genoeg nodig hebben tijdens de rest van zijn of haar avontuur.

Voor het gemak richt ik me hier tot de moeders omdat het in de meeste gevallen om de moeders gaat. Natuurlijk geldt mijn betoog ook voor de vaders. Maar als die al last hebben van het ‘niet-kunnen-loslaten’-syndroom dat weten ze dat verrekte goed te verbergen.

Moeders, reis in gedachten mee met je kind en laat het los in vertrouwen. Ze lopen niet in 7 sloten tegelijk… echt niet! Kom maximaal één keer kort langs en verblijf in een hotel. Zo kun je op bezoek bij je kind en kan het je trots zijn of haar nieuwe leefomgeving laten zien. Je kind kan er dan zelf voor kiezen om een nachtje bij je te komen logeren.

Nu maar hopen dat ik niet de ‘moedermaffia’ op mijn nek krijg. Misschien helpt het als ik, mocht hun kind mijn kant op komen, beloof een oogje in het zeil te houden. Zou dat helpen?

“Bijzonder”, zegt mijn man. “Dat je dat nog steeds lukt na 16 jaar”. Ik kijk hem kort aan terwijl ik doorzoek. Waar ligt dat ding toch, denk ik. Mijn dochter heeft hem het laatst gebruikt dus die biedt uitkomst. Ze wil hem zelfs voor me aansluiten. “Het is beter als je rechtop gaat zitten, mam”, klinkt ze als een volleerde verpleegkundige. Met uiterste precisie sluit ze alle draadjes en plakkers aan. “Ik zet hem op een programma van een half uur, ik kom je zo verlossen”. En weg is ze.

Ik ga rustig op mijn zij liggen. Damn, het is me sinds tijden weer gelukt mijn lijf te overbelasten. Leuk een schoon huis willen hebben, maar als ik eenmaal bezig ben, kan ik moeilijk stoppen. Om eerlijk te zijn heb ik het fluisteren van mijn lijf allang gehoord, maar ik was zo eigenwijs te wachten tot het ging schreeuwen. En dus lig ik op bed aangesloten op mijn tense-apparaatje. Dit apparaatje kan ik gebruiken om spieren te trainen, te masseren én voor pijnbestrijding. Die laatste heb ik nu toch echt nodig.

De elektroden geven stroomstootjes af en die kan ik zelf opschroeven of juist lager zetten. Ik kies voor het eerste. Pfff… dat valt niet mee. Om een beetje afleiding te hebben, zoek ik een meditatie op, op mijn telefoon. Oortjes in en luisteren maar. Mijn ademhaling wordt rustiger en ik keer wat meer naar binnen. Een traan rolt over mijn wang. “Wanneer leer ik het nou eens?”, mijn kritische stemmetje is helaas nog niet in de zen-modus. Na al die jaren leven met een ‘beperking’, ga ik toch nog met enige regelmaat over mijn grenzen. Ik heb echt leren luisteren naar mijn lijf en de taal die ze spreekt. En die is soms niet mis te verstaan. Maar ja, eigenwijs he.

Ik concentreer me op de muziek en opeens klinkt de stem van Mayana ‘het is goed hier’. Ik geef me over. Ik adem rustig en diep naar de pijn toe. Het gaat is goed hier, als een mantra herhaal ik de woorden. Het helpt. Ik ben niet meer boos op mezelf. Ik hoef trouwens nergens heen want het is vandaag een nationale feestdag in Spanje. Een paar honderd jaar geleden ging Columbus letterlijk over grenzen en ontdekte Amerika. Zal ik het lot dan toch nog maar eens tarten? Een pijnscheut herinnert me er fijntjes aan dat ik het vandaag maar even dichtbij huis moet houden.

“Ga sporten!”, dondert het verstandige stemmetje in mijn hoofd. “Maar ik heb meer zin om te schrijven”, sputtert een ander stemmetje tegen. “Niks mee te maken, sporten is gezond. Je bent bijna 50 dus wil je een beetje slank en fit door het leven dan zit er niks anders op.”En btw het schijnt goed te zijn tegen botontkalking, klinkt er nog achteraan. “Lekker belangrijk”, klinkt het verweer. En zo gaat dat nog even door. Ik laat me niet op mijn kop zitten en kies uiteindelijk toch voor schrijven.

Ik neem plaats achter mijn laptop en open een vers document. De cursor knippert bij de titel. Normaal word ik daar heel blij van. Dit keer niet. Shit, denk ik, waar ga ik in hemelsnaam over schrijven? Ik kraak mijn hersenen, helaas zonder resultaat. Ik pak mijn mobiel erbij waar ik in mijn notities onderwerpen voor blogs bijhoud die me gedurende week te binnen schieten. Geen ervan inspireert me tot actie. Ik staar naar het lege scherm en sluit mijn ogen. Misschien dat even naar binnen keren helpt. “Zie je wel”, klinkt het in mijn hoofd. Grrr… binnen in me zit natuurlijk ook dat irritante stemmetje. Okey, genoeg! Got the message, sporten it is.

Met tegenzin trek ik mijn sportkleding aan en klim op mijn crosstrainer. Gelukkig staat die naast mijn huis. Ik hoef er niet de deur voor uit, dus no excuses. Ik heb trouwens een enorme hekel aan sportscholen. Dat gezweet tussen andere mensen, voor grote spiegels en met altijd nét muziek waar ik echt niet blij van wordt. Ik ben nooit echt fan geweest van binnensporten. Ik krijg het er Spaans benauwd van. Buiten kan de wind door mijn haren en leeg ik mijn hoofd.

Heeft dat stemmetje toch gelijk. Want ook nu lukt dat weer. Eerst wordt mijn hoofd leeg en dan begint het te borrelen. Ik kan schrijven over de muis die we vandaag op kantoor hadden of over sporten of over … de overgang…. Er zijn vast een boel vrouwen die daarop zitten te wachten! Ha, dit gaat goed. Rustig maak ik mijn programmaatje af en duik daarna opnieuw achter de laptop.

Sporten, typen mijn vingers. Dat is mooi, de titel heb ik alvast. Achter elkaar komen de woorden en voor ik het weet, is mijn blog af. En hebben allebei de stemmetjes hun zin gekregen!

Op uitnodiging van een enthousiaste docent van ROC Landstede geef ik, tijdens zijn ‘na het MBO’ les een gastles via Skype over rolmodellen. Wanneer we online gaan, maak ik kennis met 32 mbo-studenten. Ze zijn goed voorbereid want verdacht rustig.

Na een stuk van de les, heb ik ze gevraagd onder andere hun 5 goede eigenschappen op te schrijven. Daarna vraag ik wie deze met mij wil delen. Een van de studenten komt naar voren en stelt zich voor. Als hij zijn laatste goede eigenschap wil opnoemen, zegt hij; “Als ik dat zeg, gaat de rest van de klas vast lachen”. Hij noemt de eigenschap en kijkt meteen om zich heen. Er wordt inderdaad gelachen. Ik ben getriggerd en besluit er later op terug te komen. We bespreken alle eigenschappen die hij heeft opgeschreven en praten nog even verder over hoe hij normaal gesproken zijn keuzes maakt. “Soms met mijn hart en soms met mijn hoofd”, geeft hij aan. Ik nodig hem uit alle twee sowieso te raadplegen en soms het ‘verstandige’ stemmetje eens te negeren.

Na een tijdje gepraat te hebben, besluit ik dat het tijd is voor de confrontatie. Ik vraag hem ‘Wat maakte net dat jij er bij voorbaat al vanuit ging dat de klas zou gaan lachen?”. “Omdat ze me soms arrogant vinden” antwoordt hij. “Arrogantie en zelfverzekerdheid zijn twee totaal verschillende dingen”, merk ik op. “Wie moest er net lachen?”, vraag ik aan de rest van de klas. Er gaat een vinger de lucht in. “Waarom deed je dat?”, vraag ik. “Omdat ik het wel een beetje herkende, maar eigenlijk was het gewoon flauwigheid”. Ik bedank haar voor haar eerlijkheid en leg fijntjes uit dat als we ons ergeren aan iemands gedrag het vaak zo is dat we er stiekem zelf iets meer van zouden willen hebben. Ik vertel de klas dat als ik me erger, ik rechtop ga zitten en het als een kans zie om iets over mezelf te leren.

Ze zijn stil. Ik ga ervan uit dat ze dit op zich in laten werken. Of is het de Skype-verbinding die vastloopt? Op dat moment gaat de klasdeur open en wordt een aantal studenten gevraagd de les ietsje eerder te verlaten voor een belangrijke bijeenkomst. “Nee, nee, we willen niet weg, roept een aantal studenten tegelijk. Pfew, ze hebben zich vermaakt in mijn, toch 5 kwartier, durende les en er hopelijk nog wat van opgestoken. Ik in ieder geval, want van mijn vooroordeel dat jongeren een spanningsboog van niks hebben, blijft weinig over. Ha!