Elke week plan ik minstens een thuiswerkdag in. Puur omdat het nodig is. Als ik te veel uren op kantoor werk, gaat mijn lijf protesteren en daar wordt niemand blij van. Ik niet omdat pijn gewoon niet fijn is en mijn omgeving niet omdat ik er gewoon minder gezellig van word. Naast dat ik zo mijn fysieke uitdagingen heb, ben ik een gevoelig mens. Ik reageer op geluiden en de energie van en rond mensen. Ik zie dit inmiddels als een kwaliteit omdat het me helpt me goed af te stemmen op anderen en me te kunnen verplaatsen in een ander. Maar als ik mijn grenzen niet goed in de gaten houd, me bewust ben van wat van de ander is en wat van mij, vervagen grenzen en wordt ik zo’n beetje de ander. Ik kan je vertellen dat is soms ronduit vermoeiend. Voor mij maar ook voor die ander.

Zo’n thuisdag werkt dus als een soort reset. Het helpt natuurlijk dat ik op het platteland woon. Ik hoef de deur dus maar uit te lopen en ik wordt omgeven door natuur. De natuur werkt voor mij rustgevend, helend en geeft vaak een boost aan mijn humeur. Wandelen vind ik heerlijk. Het maakt mijn hoofd rustig en gedachten waar ik minder blij van word, kunnen lekker weg waaien. Het is alsof ik makkelijker van een een afstandje naar mezelf en bepaalde situaties kan kijken. Regelmatig krijg ik enorme inspiratie tijdens het wandelen, ik heb dus altijd iets mee om mijn ideeën vast te leggen. De inspiratie komt soms in de vorm van een woord, soms een beeld of een bepaald gevoel. Prettig.

Tijdens mijn vaste wandeling, strijk ik vaak neer voor een koffietje in het dorp waar we vlakbij wonen. Ik maak een praatje, lees de krant of staar gewoon een beetje voor me uit. Terug thuis gekomen, kan ik er dan weer helemaal tegen. Ik beantwoord mails, schrijf teksten, doe tussendoor een wasje of kook een maaltijd. Maar het belangrijkste is dat ik zo’n dag niets MOET. Ik laat me volledig leiden door wat zich aandient en als het niet goed voelt, doe ik het niet. Soms ‘moet’ er wel degelijk iets, ik ben alleen helemaal vrij in hoe en op welk tempo ik de dingen doe.

Dit kan op kantoor natuurlijk niet altijd, alhoewel daar ook niemand gek meer opkijkt als ik opeens op een yoga-bal ga zitten of op de bank ga liggen. Ik vergader soms zelfs liggend. Het nieuwe werken is door mij noodgedwongen al lang geleden ingevoerd. Ik attendeer mijn collega’s ook regelmatig op de mogelijkheden en af en toe volgt iemand mijn voorbeeld.

Je gezondheid is ten slotte je eigen verantwoordelijkheid. Je hebt maar een lijf, wees er zuinig op!
Einde preek.

Als ik me omdraai in bed, begint alles te draaien. Het is 06:30 uur ’s ochtends en ik heb het gevoel of ik een paar drankjes te veel heb gehad. Alleen heb ik geen druppel gedronken. Ik probeer rechtop te gaan zitten en het draaien wordt erger. Ik hou me vast aan de bedrand. Eerst maar eens richting badkamer, misschien gaat het vanzelf over. Daar word ik zo duizelig dat ik bijna languit ga. Ik weet niet hoe snel ik terug naar mijn bed moet komen. Wat is er aan de hand? Zo plotseling als de duizelingen komen, zijn ze ook weer weg.

Het blijft de dagen erna echter terugkomen, met name als ik plotseling op mijn linkerzij draai of wil opstaan. Ik heb mijn eigen ‘in house’ kermisattractie. Ik haat kermisattracties!
Toch maar eens naar een huisarts. Ik wordt doorverwezen en getest op van alles en nog wat. Ik blijk last te hebben van vertigo. Dat is toch een nummer van U2, zeg ik in een poging grappig te zijn. De arts moet er niet om lachen. Het blijkt een mooi woord te zijn voor evenwichtsstoornissen. Symptomen zijn draaiduizelingen en misselijkheid. Van dat laatste heb ik gelukkig geen last. Want misselijk zijn en Joyce gaan niet goed samen. Vraag maar aan de mensen om me heen.

Medisch gezien lijkt er niks aan de hand te zijn. Ze geeft me oefeningen mee en het advies rustig aan te doen. Ik laat het er niet bij zitten en ga op onderzoek uit op internet. Niet altijd het beste idee. Ik lees dat vertigo ook voorkomt tijdens de overgang door de veranderende hormoonbalans. Tuurlijk denk ik, de een krijgt opvliegers, ik krijg draaiduizelingen. Ik weet niet wat beter is, wel dat ik die duizelingen heel vervelend vind. Ik word er ook behoorlijk onzeker van. Ik weet namelijk niet wanneer ze komen en hoe lang ze duren. In het begin durf ik zelfs geen auto te rijden.

Na een paar weken worden de duizelingen minder heftig en stoppen dan opeens van het ene op het andere moment. Opgelucht haal ik adem. Zou dit het zijn geweest?
Helaas… dit blijkt dit niet het geval. We zijn inmiddels een jaar verder en om de paar weken is het raak. De ene keer duurt het een week of twee, de andere keer veel langer. Gezegend ben ik. Want alhoewel ik oprecht okey ben met het feit dat ik ouder word, zijn die klachten toch wel een dingetje. Een korte cyclus waar ik een moord voor had gedaan toen ik zwanger wilde worden, een veel drogere huid, gewrichtspijn en niet meer zomaar alles kunnen eten. Het hoort er blijkbaar allemaal bij.

Er zit maar een ding op en dat is; meer sporten, gezond eten, veel lachen, het van me af schrijven en als een kind zo blij zijn met het feit dat mijn korte termijn geheugen ook minder aan het worden is. Ik ben het dus snel weer vergeten.

Deze column is eerder gepubliceerd op het online platform van Isa en Medina

“Mam, mag ik een centje?”, klonk het vroeger toen mijn kinderen nog klein waren. Tegenwoordig is het meer een appje in de trant van “mam, kun je even wat geld overmaken? Je krijgt het morgen terug als ik mijn salaris heb!”. Geld en opvoeden, het is best een ding en niet onbelangrijk. Zelf ben ik opgegroeid in een groot gezin waar we het niet superbreed hadden. Dit zorgde ervoor dat ik soms moest kiezen of dat iets simpelweg niet kon. Ballet of een muziekinstrument leren bespelen was een van die keuzes, om maar wat te noemen. Ik heb daar overigens geen trauma’s aan overgehouden, eerder de drang om snel zelf mijn eigen geld te gaan verdienen. Ik ben dan ook vrij jong aan het werk gegaan. Ik kan me nog glashelder het gevoel herinneren dat ik had toen ik mijn eerste, zelfverdiende, stereotoren kocht. Uren, jaren, dagen hing ik rond in de V&D en electronica winkels tot het moment aanbrak dat ik genoeg gespaard had en hem kon kopen. Fantastisch! Of het moment dat ik als klein kind, samen met mijn zusje, onze ouders kon trakteren op koffie met appeltaart met slagroom in Amsterdam! Dat we geen geld over hadden om ook voor onszelf iets te bestellen, deed er niet toe. We voelden ons zó groot! Het voelt gewoon anders als je er zelf hard voor hebt gewerkt of gespaard.

Mijn kinderen hebben ook altijd klusjes gedaan om, naast hun zakgeld, wat extra geld te verdienen. Bijbaantjes liggen hier in Spanje niet voor het oprapen, dus genereren wij regelmatig werk voor ze. Dat is niet zo moeilijk aangezien we op het platteland wonen, er is dus altijd wel een klus te doen. Daarnaast hebben we een eigen bedrijf, dus ook daar is extra hulp altijd welkom.

Veel Spaanse jongeren krijgen gewoon geld als ze uitgaan of iets willen kopen. Ze zijn enorm verwend en vinden het wel makkelijk dat ouders of opa en oma ze geld toestoppen. Er is een natuurlijk een hoge jeugdwerkloosheid, baantjes voor 2 uur per dag in de supermarkt zijn er niet, maar ze worden over het algemeen ook niet heel erg door hun ouders gemotiveerd om een bijbaantje te zoeken. In een gesprek dat mijn man laatst met onze kinderen had, gaven ze allebei aan dat ze het nooit erg hebben gevonden om te moeten werken voor wat extra geld. Fijn om te horen natuurlijk als ouder. Maar al waren ze er minder blij mee geweest, dan was dat pech geweest. Ik vind gewoon dat je als ouders verplicht bent je kinderen een goed besef van geld mee te geven. Hoe moeten ze anders straks voor zichzelf kunnen zorgen? Op tijd de huur betalen, aan het eind van de maand nog geld om te eten hebben en niet worden afgesloten omdat ze hun telefoonabonnement niet op tijd hebben betaald. Eigenlijk gewoon voorbereiden op het echte leven. Uiteindelijk zullen ze je er dankbaar voor zijn. De beurt is dus eerst aan jou als ouder.

Tikkie. Jij bent hem!
Oh nee tegenwoordig krijg je die…. 😉

Deze column is eerder gepubliceerd op Ouders Online

“Je kan hem maar hebben toch? En hij was flink afgeprijsd!” Hij kijkt me stralend aan. Ik ben niet snel van mijn stuk gebracht maar weet even niet wat ik moet zeggen. “Zijn jullie niet een beetje jong nog? “, vraag ik voorzichtig. “Welnee! We weten het zeker!” Ik staar naar hun aankoop en het zweet breekt me nu aan alle kanten uit. Voor me staat een kinderwagen! Help, word ik binnenkort oma?!

Ik schrik wakker. Pfew, gelukkig, het was maar een droom. Nou droom ik zeer regelmatig en vaak zijn ze levensecht, maar deze hakt er toch wel extra in. Want wat betekent dit? Ik heb namelijk ook wel eens een voorspellende droom. Het zal toch niet? Ik wijt het maar aan het loslaatproces waar ik als moeder vanaf de geboorte van mijn kinderen zit. Elke keer een stukje en soms een groot stuk tegelijk. Sinds mijn zoon vaste verkering heeft, gaat het voor mijn gevoel hard. Ze zijn smoorverliefd en wonen al half samen. Helemaal prima wat mij betreft maar die kids mogen van mij nog wel een tijdje duren. Laat er geen misverstand over bestaan, het lijkt me geweldig om oma te worden. Maar liever nog even niet. In de eerste plaats voor henzelf. Ik wil dat ze nog even van hun vrijheid kunnen genieten, kunnen reizen en nog niet te veel verplichtingen hebben. Het gaat allemaal al zo hard en ze kunnen nog lang genoeg een ‘volwassen’ leven leiden.

Een paar dagen na mijn droom, vieren we zijn 20e en gaan, volgens traditie, met het hele gezin uit eten. Terwijl we genieten van het eten, praten we over dingen die ons bezighouden en alle plannen die iedereen heeft. Een nieuwe motor komt voorbij, een nieuwe baan, studie, geplande reisjes, must see Netflix series en op jezelf gaan wonen. Inwendig moet ik om mezelf lachen en realiseer me dat mocht het onderwerp babies überhaupt al spelen ik daar toch vast niks over te horen krijg. ‘Ai, que mono! (ah, wat lief!)’, zegt zijn vriendin als ze een baby aan de tafel naast ons ziet. ‘Por el tiempo que dura’ (voor hoelang het duurt), voegt ze er fijntjes aan toe en rolt met haar ogen. Ze heeft het nog niet gezegd of de baby begint te huilen. Ik heb zo’n vermoeden dat die eigen baby nog wel even duren …..

Ze vraagt of ik wil zien wat ze tot nu toe heeft. “Ja, graag!”, antwoord ik. Lisa draait haar laptop naar me toe en spontaan begin ik te huilen. Met tranen in mijn ogen kijk ik naar het gezicht van Jowners, een jonge upcoming rapper en fotograaf die we voor Your Journey hebben geïnterviewd. Ik denk dat dit interview het afgelopen jaar het meeste indruk op me heeft gemaakt. Hij deelde zijn missie met me; het inspireren van mensen en vertelde dat hij door zijn moeder niet gelooft in proberen maar in doen. Wijze woorden van een toffe gast. Twee uur lang waren we in gesprek over je levensmissie, in jezelf geloven en de kracht van visualisatie. En straks staat hij in ons magazine en krijgt dus een extra podium voor zijn boodschap.

Mijn emotie komt vooral voort uit pure dankbaarheid. Dankbaar voor mijn hardwerkende team en het feit dat er zoveel mensen om ons heen zijn die ons steunen. Mensen die geld doneren om ervoor te zorgen dat we het magazine kunnen drukken en het gratis uit kunnen delen. Maar het meest dankbaar ben ik voor het feit dat die mensen in ons en in mij geloven. Dit blijkt uit de donaties maar nog veel meer uit de teksten die daarbij worden geplaatst, de berichtjes die we via allerlei kanalen ontvangen en het feit dat mensen onze berichten delen. Het is echt hartverwarmend.

Nog drie dagen te gaan en dan loopt onze crowdfunding campagne op zijn einde. We zijn er bijna en dat voelt heel goed en ook wel een beetje raar. Ergens begin je met een idee en dan beland je op het punt dat het idee ook echt uitgevoerd gaat worden. Het is een behoorlijke rollercoaster die begin maart zijn apotheose zal beleven in onze Your Journey College Tour langs allerlei scholen waar we studenten live zullen coachen en waar we het magazine uit zullen delen.

Een magazine boordevol inspirerende verhalen door en voor studenten. Interviews met bekende Nederlanders, inspirerende reportages, prachtige foto’s en een keuzespel waarmee het gehele tijdschrift één groot hulpfamiddel is om tot keuzes rondom studie, werk of tussenjaar te komen.

Voor een meisje dat vroeger al haar eigen tijdschriften in elkaar zette, een grote droom die uitkomt. Ik kan niet wachten om het eindresultaat in mijn handen te hebben en de reacties van studenten te horen. Als het goed wordt ontvangen, willen we elk jaar zo’n magazine uit gaan brengen. Een mens mag blijven dromen nietwaar?

Mocht je op de valreep nog een donatie willen doen, dat kan via https://www.voordekunst.nl/projecten/8194-your-journey-magazine. En wil je dat we ook op jouw school langskomen, stuur ons dan een mail via de website.

“As parents we don’t raise babies, we raise adults”. Ik kijk naar een interview met Michelle Obama over haar boek ‘Becoming’. Ik hang aan haar lippen. Wat een charisma heeft die vrouw en wat zegt ze zinnige dingen. Ik pak er snel pen en papier bij, de ene klinkende oneliner na de andere rolt namelijk uit haar mond. Ze vertelt uit eigen ervaring en het is duidelijk te merken dat met name haar moeder een positieve invloed op haar leven heeft gehad. Haar visie op opvoeden klinkt mij niet alleen als muziek in de oren, maar vooral ook zeer bekend. Kinderen zelf dingen laten uitproberen, er niet teveel bovenop zitten, hen het gevoel geven dat ze ertoe doen en en dat hun mening telt. En dus niet alles voor ze op willen lossen, grenzen aangeven en ingrijpen als het echt mis dreigt te gaan. Vanuit gelijkwaardigheid en niet vanuit autoriteit. Het is hoe ik tegen opvoeden aankijk.

Toen de kinderen nog heel klein waren, lukte dit zeker niet altijd. Toch ben ik er altijd bewust mee bezig geweest, heb er zelfs cursussen voor gevolgd samen met mijn betere helft. Onder het motto, twee weten meer dan één. Ook als dat soms totaal niet zo is, voelt het toch een stuk fijner als je je samen even geen raad weet. Tenminste dat is mijn ervaring.

De titel van Michelle’s boek is ‘Becoming’ waarmee ze wil zeggen dat je je altijd blijft ontwikkelen als mens. Je bent altijd onderweg naar weer een nieuwe versie van jezelf en mag telkens nieuwe keuzes maken. De stomste vraag vindt ze de vraag aan jongeren wat ze later willen worden als ze volwassen zijn. Alsof volwassenheid eindig is. Ik wil daaraan toevoegen; alsof je als je volwassen bent ooit bent uitgeleerd.

Ik heb in mijn leven denk ik oprecht het meeste geleerd door en van mijn kinderen. Zij houden me dagelijks een enorme spiegel voor. Op de momenten dat ik bereid ben daarin te kijken, ontdek ik telkens weer een nieuwe kant aan mezelf. Niet altijd even fraai, maar zeker altijd leerzaam. Telkens nieuwe keuzes mogen maken, vind ook ik heel belangrijk. Keuzes zijn niet voor een heel leven, je mag van mening veranderen en ontdekken dat er ook andere mogelijkheden zijn die je graag wil onderzoeken. Michelle noemt het ‘to swerve’, letterlijk betekent dit zwerven. Ze stimuleert jongeren vooral verschillende dingen uit te proberen. En inderdaad, waarom zou je op hele jonge leeftijd al moeten kiezen voor altijd? Onzin als je het mij vraagt.

Ik heb in mijn leven zelf ook een aantal beroepen uitgeprobeerd totdat ik ontdekte dat ik door helemaal mezelf te zijn, al mijn talenten in te zetten en me niet te laten leiden door een beroepskeuze, ik mijn eigen ‘baan’ creëerde. Wat een verademing.

Ik heb zo’n vermoeden dat dit ook voor Michelle Obama geldt. Ze krijgt natuurlijk regelmatig de vraag of ze ooit voor het presidentschap zal gaan. Het antwoord schijnt in haar boek te staan. Ik ben er net in begonnen en heb het nog niet gelezen. Maar het zal me niet verbazen als ook zij zich niet laat vangen in een beroep of functietitel. Wat ze ook kiest, zolang ze haar boodschap maar blijft verkondigen. Het moge duidelijk zijn… ik ben fan!

2018, wat was je bijzonder! Je bracht veel, het meeste prachtig.

Je bracht mijn man full-time terug in Spanje. We vormen alweer een jaar een ‘gewoon’ gezin. Geen wekelijkse ritjes meer naar het vliegveld, niet meer stapels vliegtickets boeken om ervoor te zorgen dat we elk weekend bij elkaar konden zijn. Grappig trouwens hoe vaak mij het afgelopen jaar is gevraagd of we alweer gewend waren en of we nog geen ruzie hadden gehad. Nee, lieve mensen, we vinden elkaar nog steeds leuk en weten gewoon wanneer we elkaar de ruimte moeten geven. Voor al het heen en weer gereis hadden we al zo’n slordige 18 jaar geoefend, dus we wisten zo’n beetje waar we aan begonnen.

Je bracht uitbreiding van mijn gezin in de vorm van een schoondochter waar ik het goed mee kan vinden, mooie gesprekken met het gezin en met elk gezinslid apart tijdens etentjes, spelletjes, feestdagen en vakanties. Bezoekjes aan familie en vrienden in Nederland en het gevoel verbonden te zijn ook al wonen we niet bij elkaar om de hoek.

Je bracht groei in ons bedrijf. Wat hebben we een boel studenten aan een leuke stageplek geholpen en bijzondere onderwijsprojecten mogen organiseren. Dat dit zelfs door de Spaanse pers en de gemeente Málaga werd opgemerkt, voelt als pure erkenning voor het werk dat we doen. Een dream team zorgt ervoor dat we het samen doen.

Je bracht een berg inspiratie en lol voor de opnames van onze ‘TV shows’ voor ons online platform, waarmee we studenten konden inspireren rondom studie, werk en tussenjaar. Je bracht het idee om een heus magazine te gaan publiceren in 2019! Voor iemand die als klein meisje al eigen tijdschriften en schoolkranten in elkaar knutselde, een ware droom die uitkomt!

Je bracht donateurs die onze crowdfunding campagne steunen zodat het gratis uitdelen van ons magazine mogelijk gemaakt wordt.

Je bracht mijn schrijftalent terug in mijn leven. Wie vorig jaar om deze tijd tegen me had gezegd dat ik elke week een blog of column zou schrijven, had ik voor gek verklaard. Toch is dat precies wat er gebeurd is. Doordat ik ben gaan schrijven, had ik regelmatig mooie gesprekken naar aanleiding van een van mijn blogs, heb ik anderen geïnspireerd ook te gaan schrijven, ben ik gevraagd als columniste voor een tijdschrift en een online platform en vroeg een oude bekende mij als ghost writer voor zijn levensverhaal. Wie had dat gedacht.

Je bracht ook vergeetachtigheid en draaiduizelingen in mijn leven, die het definitieve begin van de overgang aan kondigden en regelmatig ander fysiek ongemak zoals rug, nek en schouderpijn. Gelukkig bracht je ook het vermogen het negen van de tien keer te kunnen accepteren.

2018 dank je wel, en 2019… wat je ook voor me in petto hebt, ik ben je nu al dankbaar voor alle ervaringen, levenslessen en baalmomenten die je vast en zeker ook gaat brengen. Cheers to the new year!