“Heb jij er geen last van?”, vraag ik mijn vriendin waarmee ik zit bij te kletsen. “Nee, daarvan niet, wel van een aantal andere klachten”. Ik ben eerlijk gezegd allang al blij dat zij überhaupt ook klachten heeft, al herkennen we die van elkaar niet. Gedeelde smart is halve smart. Ik deel mijn zorg over het feit dat ik wel heel erg vergeetachtig ben de laatste tijd. Meestal kan ik er wel de humor van inzien, maar soms vind ik het he-le-maal niet leuk. Het is onhandig en maakt soms behoorlijk onzeker.

Mijn vriendin stelt voor een testje te doen en geeft me de naam van een spelletjes-app. Ik download hem en kies een spelletje dat me wel leuk lijkt en kies voor de zekerheid het beginnersniveau. Ik moet vier producten onthouden en dan 5 minuten later de app weer openen en deze producten intypen. Hoe moeilijk kan het zijn? Ik noem ze hardop een aantal keer op, zet een alarmpje op 5 minuten en ga wat anders doen. Zo gaat het in het echte leven ook, beredeneer ik.

Ik lees wat in een tijdschrift en voor ik er erg in heb, zijn de 5 minuten om. Ik open de app en begin te typen. Drie van de vier lukken zonder moeite, maar op de vierde kan ik met geen mogelijkheid komen. Ik kraak mijn hersenen en kom niet verder dan dat het woord met een k begint. “Shit Joyce”, hier schrik ik toch wel van”, zegt mijn vriendin. Ik kijk haar aan en wordt emotioneel. Ik wist dat het erg was, maar dit is wel heel confronterend. Stel dat het er iets anders aan de hand is? We kunnen natuurlijk vrolijk alle klachten onder de noemer ‘overgang’ wegschuiven, maar je weet het niet. Daar moet je toch niet aan denken?

Ik besluit niet van het ergste uit te gaan en wat onderzoek te doen op internet en ontdek dat een van de meest voorkomende klachten van de overgang vergeetachtigheid is. Ik lees ook dat het daarna weer beter wordt. Pfew, er is nog hoop! Ik neem me voor mijn gezin en collega’s binnenkort in vertrouwen te nemen en zodoende begrip voor mijn situatie te krijgen.
En vanaf nu heb ik dagelijks een date met MAX….. mijn persoonlijke geheugentrainer!

Afgelopen jaar zijn vier vriendinnen van hier ‘terug’ naar Nederland verhuisd. Ik schrijf bewust ‘terug’ tussen quotes omdat het voor de meeste van hen niet als terug voelt. Ze woonden hier bijna allemaal langer dan ik, wat toch langer dan 10 jaar is. Veel mensen zien het dan als teruggaan en soms zelfs als ‘niet gelukt’ maar daar denk ik heel anders over. Als je zolang in een ander land hebt gewoond dan ben je als mens enorm veranderd en gegroeid. En voor het land waar je vandaan komt, geldt hetzelfde. Deze stoere dames hebben allemaal een andere reden om, voor nu, weer voor Nederland te kiezen. Werk, ziekte of andere persoonlijke omstandigheden zijn de aanleiding. Ze zetten een stap vooruit in plaats van terug.

Eenmaal in Nederland is het net als toen ze emigreerden opnieuw wennen aan een land, aan de mensen, gewoontes én het klimaat. Weer op de fiets naar de Albert Heijn kunnen, een bakkie doen bij een vriendin en klagen over het weer. Het is allemaal weer een beetje nieuw en in het begin super leuk. Over sommige dingen hoef je ineens niet meer na te denken omdat in Nederland zo’n beetje alles voor je bedacht en geregeld wordt. Dus stond je eerder hout te sjouwen voor een warm huis, nu programmeer je gewoon de centrale verwarming voor een behaaglijke start van de dag. De trein een seconde te laat, het wordt je mede gedeeld op een digitaal bord of via je telefoon. De een vindt het geweldig, de ander heeft wat langer nodig om haar draai te vinden.

Mis je ze niet, zul je je misschien afvragen. Vier vriendinnen binnen een jaar is best veel, dat geef ik eerlijk toe. Maar het mooie vind ik is, dat ook al wonen ze nu in Nederland, ik me nog steeds verbonden met ze voel. Leve social media en goedkope tickets! Zo werd ik laatst verrast door twee van de vier meiden die voor een andere Nederlandse vriendin, die hier nog wel woont, speciaal waren overgevlogen voor haar 50e verjaardag. Voor mij was het net zo’n verrassing. Waarschijnlijk doen zij dat net iets makkelijker omdat ze een tijd in het buitenland hebben gewoond en geleerd hebben om in mogelijkheden te denken in plaats van uitdagingen. Want als er iets is dat je leert als je emigreert is dat het wel. Problemen zijn uitdagingen die je aangaat en meestal overwint!

Het gaat om de kwaliteit en niet de kwantiteit van het contact. En een telefoontje is zo gepleegd. Zo belde ik van de week een van de vier meiden om bij te praten, om vervolgens te ontdekken dat remigreren soms sneller gaat dan ik had verwacht… want ja wie belt er nu om 18:00 uur ’s avonds? Dan gaat namelijk heel Nederland aan tafel!

“Nee, it’s not gonna happen! We hadden nog zo afgesproken dat we voorlopig geen nieuwe projecten meer op zouden starten”. Ik zit met mijn betere helft op een terrasje in ons dorp het weekend in te luiden als we weer eens een geniale ingeving krijgen. Onze beste ideeën zijn neergekrabbeld op servetjes en bierviltjes. Naast creatief zijn we ook realistisch dus we weten dat niet alle ideeën ook daadwerkelijk uitgevoerd kunnen worden. Zeker nu niet, aangezien we al te veel projecten hebben lopen. Toch? Focus …. focus!

We kijken elkaar lachend aan en weten dat het onvermijdelijk is, dit plan is te bijzonder, dit project moet er komen! We bestellen nog een drankje en beginnen te brainstormen. Wat als we nou eens? En misschien kan die en die? Hoe gaan we het financieren? Zo passeren er heel wat punten de revue. We staan weer eens ouderwets ‘aan’. Een van de voordelen van samen een bedrijf runnen, zullen we maar zeggen. Gelukkig houden we allebei van wat we doen, anders hadden we natuurlijk een andere uitdaging gehad.

Thuisgekomen krabbel ik de naam van ons nieuwe project op een papiertje en zet de datum erop dat het af ‘moet’ zijn. Ik hang het op het prikbord dat in de keuken hangt. Het lijkt nog ver weg en het is nogal een ambitieus plan dus het is maar de vraag of het ons zal lukken. Maar goed, we houden wel van een uitdaging. Naast iets hardop uitspreken, helpt het om het op te schrijven en op een plek te hangen waar je dagelijks langs loopt is mijn ervaring. En het voor je zien alsof het er al is, ook wel visualiseren genoemd, helpt ook. En natuurlijk ook echt actie ondernemen, die stap vergeten nogal wat mensen en dan klagen dat het niet werkt.

De periode die volgt, krijgen we allerlei signalen die op groen licht duiden. Zo krijgen we spontaan een sollicitatie van een studente die een perfecte stage opdracht aan ons project kan hebben. Ideeën genoeg voor de inhoud en wie we er ook over vertellen, reageert enthousiast en vindt dat we het vooral moeten doen. Als klap op de vuurpijl blijkt dat wat we willen maken er nog niet is! Het is blijkbaar ‘de bedoeling’!

En dan sta ik na een periode van hard werken met het team afgelopen zondag in de keuken en valt mijn blik op het papiertje op het prikbord. ’11-02-19 magazine Your Journey’, lees ik. Verhip, dat is morgen, realiseer ik me. Laat dat nu de deadline zijn voor de afronding van ons magazine?! Het is gelukt, deze week gaat het magazine naar de drukker!
De magie van manifesteren…tijd voor een feestje!

Het kantoor vult zich met een lucht die ik herken uit de tijd dat ik nog regelmatig in de kroeg te vinden was én je daar nog mocht roken. Het werken met studenten heeft zo zijn voordelen. Regelmatig komt er eentje binnenwaaien voor een handtekening of een praatje. Dit keer zijn het twee jongens die nog wat handtekeningen nodig hebben voor hun Erasmusbeurs. Ze nemen plaats op de bank terwijl mijn collega ze te woord staat. Ik aanschouw het tafereeltje van een afstand. Petje op, een beetje lacherig, volgens mij hebben ze het vannacht behoorlijk bont gemaakt. Mijn vader riep vroeger altijd “bij nacht een man, bij dag een man!”. Dat hij vier dochters had, maakte niet uit. De uitspraak “Het gaat wel over voordat je een jongetje bent” is ook van hem. De wens is vader van de gedachte denk ik. Maar goed, ik dwaal af. Ze hebben een afspraak en komen die na, dat is wat telt.

Terwijl ik met een half oor mee luister, ga ik in gedachten terug naar een eerder voorval. Op een maandagochtend valt, we noemen hem voor het gemak even Peter, spontaan binnen bij ons kantoor. Hij is niet alleen maar wordt vergezeld door een stevige dranklucht en is erg druk. Nu zijn we dat van hem wel gewend, maar dit keer is hij drukker dan normaal. Hij is duidelijk nog onder invloed. Ik loods hem naar de bank en biedt hem koffie aan. Of eigenlijk dring ik hem die op, het is dat of hem wegsturen. Ik besluit coulant te zijn en zijn verhaal aan te horen en voel hoe mijn jonge collega’s dankbaar hun oren spitsen.

Om heel eerlijk te zijn is het een vermakelijke toestand, Peter vertrouwt me toe dat hij even naar Nederland vliegt omdat hij bang is een SOA op te hebben gelopen. Hij vertrouwt de zorg hier niet helemaal, aan zijn lijf geen Spaanse polonaise. Misschien had hij daar eerder aan moeten denken, denk ik, maar goed wat weet ik er nou helemaal van?
Op het moment dat hij de behandeling tot in de detail uit wil gaan leggen, stop ik mijn vingers in mijn oren en zing hard ‘la la la la-la”. “Peter, stop, too much information!” roep ik uit. Hij begint te lachen en realiseert zich dat hij iets te ver is gegaan. Hij laat zich als een mak schaap de deur uit loodsen. Hij is nog niet weg, of het hele team giert het uit.
Never a dull moment at the office….

“Het is niet eerlijk, ik wil het gewoon zelf doen!” Tranen van onmacht rollen over mijn wangen.
Ik zie mijn man denken. Hoe moet dat nu de komende tijd? We hebben een baby en een peuter waarvoor gezorgd moet worden. Hij zit zelf door het hele land voor zijn werk, is vaak laat thuis en ik ben uitgeschakeld door een ongeval. Natuurlijk kunnen we wat hulp krijgen van familie, maar daarmee zijn we er nog niet.

Volgens hem zit de oplossing op ander vlak, namelijk de thuiszorg. Ik wil er niks van weten, voel het als een brevet van onvermogen, en verzet me met hand en tand. Hij laat me uitrazen, wacht tot ik tot mezelf ben gekomen, haalt diep adem en spreekt de magische woorden “Joyce, het is geen Joyce-hulp, het is gezínshulp”. Perplex kijk ik hem aan en laat zijn woorden op me inwerken. Ik begin langzaam te knikken. “Je hebt gelijk. Natuurlijk is het hulp voor het héle gezin”. Daarmee geef ik hem toestemming de thuiszorg te bellen en gezinshulp te regelen. Een heftige periode volgt.

Op een gegevens moment zie ik elf verschillende gezichten in een week. Het is fijn en vreselijk tegelijk. “Wat eten we vandaag?”, wordt me regelmatig gevraagd. Lief bedoeld natuurlijk, maar ik kan alleen maar denken ‘we’? ‘Ga allemaal mijn huis uit!’. Ik heb het gevoel alle controle kwijt te zijn en niks voor mijn kinderen te kunnen betekenen. Maar niets is minder waar. Ik ben tenslotte nog steeds hun moeder en bepaal wat en wanneer er gegeten wordt, of er wel of niet wordt gesnoept, wel of geen middagslaapje en ga zo maar door. En ook al kan ik fysiek bijna niks, ik kan met ze praten, ze voorlezen en spelletjes met ze doen. Niet geheel onbelangrijk. Dat besef geeft rust en geeft me vooral mijn gevoel van eigenwaarde terug.

Wat ben ik blij als we na al die gezichten eindelijk een vaste gezinshulp krijgen toegewezen. Nel! Ik zal haar nooit vergeten. Ze is praktisch, zorgzaam en lief. Met haar overleg ik hoe de weekplanning eruit ziet en zij ziet erop toe dat ik goed eet en genoeg rust neem. Onbetaalbaar!

Langzaam maar zeker krabbel ik overeind en normaliseert het leven zich weer. Door blijvend letsel zal ik regelmatig tegen mijn grenzen blijven lopen en zo nu en dan om hulp moeten vragen. Maar dat heb ik door deze intens moeilijke maar o zo waardevolle periode wel geleerd. Na heel wat jaren vraag ik niet meer alleen hulp voor mijn gezin maar ook voor mijzelf. Ik kan het iedereen aanraden!

De column is eerder gepubliceerd op ouders.nl