Au, dat doet pijn. Die ‘kinderkopjes’ die ik gisteren nog zo schattig vond, zijn een stuk minder schattig als ik er vandaag overheen probeer te fietsen. Na 10 minuten rijden we eindelijk op asfalt maar het kwaad is al geschied. Mijn schouder doet pijn en niet zo’n beetje ook. Ik verbijt de pijn want wil geen spelbreker zijn en fiets dapper door. Een half uur later ben ik klaar met mijn mantra ”straks wordt het beter’ en geef me over. ‘Het gaat niet, we moeten echt stoppen’. Mijn wederhelft kijkt me aan en zegt ‘stoppen bij het eerste terrasje dat we tegenkomen dan maar?”. Als hij al baalt, laat hij daar weinig van merken en toch voel ik me rot. Ik had zo’n zin om te fietsen en dan is het nu alweer teveel. Vorige week in Nederland ging het een stuk beter, maar ja daar zijn naast de fietsen de fietspaden vooral veel beter én zonder hobbels.

Gelukkig vinden we snel een terrasje. We parkeren de fietsen op een plek waar we ze goed in de gaten kunnen houden, er zitten namelijk geen sloten bij. Die hadden we niet nodig dachten we, we zouden ten slotte alleen maar een heel eind gaan fietsen. Yeah… right, niet dus. Het is zo’n dag dat ik weer eens keihard geconfronteerd wordt met mijn lijf en vooral met wat het niet kan. Of liever gezegd niet meer sinds ik jaren geleden over een stomme stoeptegel struikelde.

Terwijl we op onze bestelling wachten, kijk ik om me heen. Voor me verschijnt een jonge vrouw op een scootmobiel. Ze stopt en is druk in de weer met iets op haar stuur. Eerst denk ik dat ze niet verder vooruit komt, maar al snel realiseer ik me dat ze op haar mobiel aan het tikken is. Hoe ze het voor elkaar krijgt weet ik niet, maar met de zijkant van haar hand en ondanks allerlei spasmen, is ze aan het Whatsappen! Even later verschijnt er een bekendevan haar die haar enthousiast omhelst en lachend kletsen ze wat.

Ik aanschouw het tafereeltje en begin me langzaam te ontspannen. Het kan altijd erger, denk ik, want pijn in mijn schouder is niet fijn, maar zoals deze jonge vrouw door het leven gaat, is echt andere koek. Alsof ik daar nog meer doordrongen van mag raken, verschijnen er nog meer jongeren. De een loopt moeilijk, de ander helemaal niet. Volgens mij gaan ze een dagje op pad. Het valt me op dat ze meer overeenkomsten hebben dan een fysieke beperking. Ze zijn namelijk allemaal vrolijk, geen een uitgezonderd! Ik sluit mijn ogen, haal diep adem en laat hun vrolijke stemmen en gelach door me heen spoelen. “Wandelen door Sevilla is ook leuk”, verzucht ik. Mijn man moet lachen en is het roerend met me eens.

Slaperig loop ik de keuken in, waar man en dochter ontbijt staan te maken. “Ik moet jullie iets bekennen”, zeg ik zachtjes. “Volgens mij ben ik verslaafd”. Ze reageren allebei rustig op mijn ontboezeming, tenminste zo lijkt het. Net zo rustig als mijn moeder ooit reageerde toen ik haar opbiechtte dat ik rookte en zij allang blij was dat ik niet zwanger bleek te zijn. Alleen gaat het dit keer niet over roken.

“Hebben jullie me vannacht niet door het huis horen spoken?”, vraag ik. Nee, dat hebben ze niet, ze zijn allebei namelijk jaloersmakend goede slapers. “Ik leek wel een drugsverslaafde op zoek naar een hit”, vervolg ik. “Alle laden en kastjes heb ik doorzocht maar zonder resultaat met als gevolg dat ik amper heb geslapen”. Ik slaak een diepe zucht. “Ik heb echt hulp nodig, dit moet stoppen”. Zij kijken me wat meewarig aan. “Joh, het valt vast mee, mam”, zegt mijn dochter. Haar vader is het roerend met haar eens.

Ik ben daar nog niet zo zeker van, het is een hardnekkige gewoonte waar ik volgens mij niet zo snel vanaf kom. De enige manier is waarschijnlijk om cold turkey stoppen, net zoals ik dat jaren geleden met roken heb gedaan. Met succes overigens al weet ik nog exact waar ik mijn laatste sigaret rookte en in welk jaar het was. Gek hoe dat werkt.

Zou er een soort afkickprogramma voor bestaan, vraag ik me af. Ik ga op ‘consult’ bij dokter Google. Ik kom geen programma of iets dergelijks tegen voor dit fenomeen wat toch best een beetje vreemd is. Ik weet namelijk zeker dat er meer vrouwen last hebben van deze, toch best typische, verslaving. Ik kan er in ieder geval zo één of twee opnoemen als het moet. De meesten zijn ermee begonnen toen ze kinderen kregen omdat ze anders helemaal geen nachtrust meer kregen. Een aantal is nog steeds stevige gebruiker ook al zijn de kinderen inmiddels allang groot.

Er blijkt dus niet een soort AA te bestaan, dus dat wordt op eigen kracht aan de bak. Misschien lukt het me om te minderen, eerst van twee naar één en dan zonder? Uit ervaring weet ik dat dit niet werkt bij mij. Gelukkig is het vandaag zondag en zijn de winkels dicht, ik kan ze dus ook niet gaan halen, dat scheelt. Ik kan dit, spreek ik mezelf ferm toe en gooi resoluut mijn zojuist gevonden laatste oordopjes in de afvalbak.

“Ik heb een vraag naar aanleiding van het lezen van het magazine. Hoe weet je zeker of je de goede studierichting gekozen hebt.. of juist de verkeerde?”. Deze vraag kwam afgelopen week via de digitale snelweg bij mij binnen. Ik stel voor om een keer te bellen of Skypen, omdat ik deze vraag niet zo makkelijk digitaal kan beantwoorden. Een paar dagen later spreek ik haar via Skype.

Ik vraag haar hoe het gaat. Ze geeft aan heel erg te twijfelen aan haar studie en zich onzeker te voelen. “Ik heb in pure paniek al een mailtje gestuurd naar mijn mentor om te zeggen dat ik stop met mijn studie. Ik heb er later eentje achteraan gestuurd om te melden dat een gesprek misschien wel handig is, aangezien ik wel erg vanuit emotie handelde.” Ze kan er gelukkig inmiddels om lachen.

Als ik haar vraag naar haar studie en de situatie waarin ze nu zit, begint ze te vertellen. Ze loopt al stage en geeft aan dat heel erg leuk te vinden. Alleen bepaalde vakken op school zijn best heel erg pittig en ze moet er behoorlijk hard voor werken. Harder dan ze gewend is van haar vorige opleiding. En dat is wennen en maakt haar soms onzeker. Daarbij heeft ze het gevoel dat het de rest van klas het allemaal wel weet, met oeverloos piekeren in bed tot gevolg.

De twijfels en het piekeren blijken met name veroorzaakt te worden door haar onzekerheid. De druk op de vakken die haar minder goed afgaan is blijkt namelijk erg hoog. Haalt ze deze niet dan is het einde opleiding, niet echt een relaxte gedachte. Samen met haar kijk ik waar de onzekerheid door wordt veroorzaakt en we kijken naar haar einddoel. Als het doel namelijk weer helder voor haar is, komt de motivatie vanzelf om de onzekerheid te overwinnen. Ik geef haar tips om met haar onzekerheid om te gaan en hoe ze de opgebouwde stress kan reguleren.

Ik merk dat er gaandeweg het gesprek rust komt aan de andere kant van de lijn. Ze voelt het zelf ook en komt spontaan met creatieve ideeën over hoe ze zichzelf kan herinneren aan haar doel. En dat heeft alles te maken met de stage die ze loopt. Daar heeft ze namelijk ontdekt dat ze zeker in deze richting wil gaan werken na haar studie.

“Eigenlijk zou elke student zo’n gesprek moeten hebben, of je nu twijfelt of niet”. “Het is superfijn om te sparren en dingen helder te krijgen”. zegt ze. Ik ben het natuurlijk hartgrondig met haar eens 😉

Wil je meer weten over zo’n Skype-sessie? Kijk dan eens op Yourjourney Academy

Ik ben net gesetteld aan haar tafeltje als haar mobiel gaat. In een taal die ik niet machtig ben begint ze te ratelen terwijl ze haar mobiel behendig installeert in een bakje dat ervoor lijkt te zijn gemaakt. Blijkbaar is het een FaceTime-gesprek want haar blik blijft aan het scherm gekleefd. De andere kletst in hoog tempo in dezelfde taal als zij en ze schateren het samen uit. Die non-verbale taal versta ik wel degelijk maar het voelt vreemd om hiervan getuige te zijn. Mijn tafelgenote doet het blijkbaar niets want terwijl ze door kletst, gaat ze behendig verder met mijn nagels.

Wat ze overigens prima doet maar haar andere gedrag ervaar ik als ronduit asociaal. Ik ben ten slotte de klant en ook al spreekt ze waarschijnlijk maar een paar zinnen Spaans, een gesprek met handen en voeten werkt nog altijd. Ze zal dan misschien wat langer op mijn antwoord moeten wachten omdat ik mijn handen natuurlijk een poosje stil moet houden. Aangezien ze duidelijk niet voor deze mogelijkheid kiest, laat ik mijn gedachten de vrije loop en vind er ondertussen het mijne van.

Ik schrik op uit mijn gedachten als ze me opeens toch aanspreekt. Streng wel te verstaan want blijkbaar wissel ik te snel van hand en dat kan haar kunstwerk natuurlijk beschadigen. Ik mompel een excuus en heb daar meteen spijt van. Ik zeg regelmatig te snel en onterecht sorry. Moet ik toch eens mee ophouden. Ik dagdroom nog een tijdje en voor ik het weet sta ik weer buiten en ben prachtig gelakte nagels en een slechte klantervaring rijker.

Het gebeuren laat me daarna niet los. Klantvriendelijkheid is blijkbaar het thema van deze week. Tijdens een presentatie van de directeur Hema Spanje eerder deze week hoor ik hem vertellen over zijn frustratie over de klantvriendelijkheid in Spanje. Volgens hem laat het personeel je vaak wachten en hun telefoon is vaak belangrijker dan jij als klant. Hij kan er met zijn verstand niet bij en een klantvriendelijkheidstraining is dan ook standaard onderdeel van de personeelstraining in zijn filialen.

Tot mijn schaamte moet ik bekennen dat ik inmiddels zo gewend ben aan dit een soort gedrag in de grote steden dat ik het bijna ben ga accepteren. Dat voelt niet goed. En bijna is nog ‘niet helemaal’ en dat kan nog altijd ‘helemaal niet’ worden. Volgt u het nog?

Terwijl ik dit schrijf zit ik in een Grand Café in Zwolle en ik merk dat het opeens wel heel erg stil om me heen wordt. Ik kijk op en zie dat ik nog de enige klant in het restaurant ben. Ik vraag de serveerster tot hoe laat ze open zijn. Ze antwoordt dat ze al 10 minuten dicht zijn maar dat ze met niet wilde storen omdat ze zag dat ik aan het schrijven was. Klantvriendelijkheid bestaat nog! Ik heb weer hoop…