Als uit het niets zijn ze er ineens. Eerst een soort, dan twee en laatst telde ik wel elf verschillende. Als een zwerm hardnekkige vliegen hangen ze continue om me heen in de stad. In hippe kleuren, net zo vliegensvlug alleen maken deze exemplaren geen geluid. Ze mogen dan stil zijn, een vlieg kun je wegslaan maar deze slaan jou omver als je niet oplet.

Elektrische stepjes, de nieuwste rage. Ik kan en wil er maar niet aan wennen. Kijk dat je zo’n ding koopt omdat je in de stad woont, je auto of fiets nergens kwijt kunt en onbezweet en milieuvriendelijk op je werk wil aankomen, dan snap ik het. Maar hele volksstammen toeristen gebruiken ze ook en die hebben de neiging om overal om zich heen te kijken behalve vlak voor zich. Regelmatig word ik dan ook bijna voor mijn sokken gereden of struikel ik over zo’n gevaarte. Ze worden namelijk werkelijk overal achter gelaten en bij voorkeur midden op het trottoir. En ook al is zo’n ding officieel voor gebruik door een persoon bedoeld, zie ik er regelmatig ouders met kind of jongeren samen op staan. Het is echt vragen om ongelukken.

Tot mijn verdriet zie ik ze in steeds meer steden opduiken. Ook buiten Spanje. Het lijkt wel een virus! Het moge duidelijk zijn, ik ben allesbehalve fan. En al mis ik het fietsen en het gemak van verplaatsen uit Nederland, ik boycot dit milieuvriendelijke maar o zo gevaarlijke vervoersmiddel. Noem me ouderwets of voor mijn part een zeur…. dan maar minder snel en trendy. Wandelen is een stuk gezonder en was ik niet naar Spanje verhuist juist ook voor het tempo?

Ik loop en daarmee basta…!