“Heb je erg last van het empty nest syndroom?” vraagt een collega ondernemer die ik na een tijdje weer eens echt spreek. Ik heb haar net verteld dat allebei mijn kinderen binnen drie maanden het huis uit zijn gegaan. “Nee, daar heb ik helemaal geen last van. Sterker nog ik ben mijn nest juist verder aan het empty-en”, lach ik. Waarna ik toelicht dat ik met een enorme opruimslag ben begonnen. Werkelijk alles in huis wordt aan een kritische blik onderworpen. Stuk? Weg ermee! Op uitgekeken? Idem dito. Kastruimte in hun slaapkamers vult zich langzaam met mijn spullen. Hun bedden laten we staan, want ze zijn altijd welkom om te blijven slapen. Het kan te gek.

De spullen waarvan ik vermoed dat een ander er nog blij van wordt, geef ik weg of verkoop ik. Het meeste geef ik overigens weg, dat is gewoon veel leuker. De verraste blik van de ontvanger die uit beleefdheid nog vraagt “Weet je het zeker”? Als iemand echt iets terug wil doen omdat het anders niet goed voelt, ontstaat er soms een leuke barter deal. Zolang het maar geen spullen zijn, want daar wilde ik nou juist vanaf.

Maar goed, het empty nest syndroom gaat natuurlijk helemaal niet over spullen. Dat gaat over de afwezigheid van je kinderen in huis. Over het niet meer binnen kunnen lopen van de kamer van je dochter voor een praatje, het kopje thee samen, discussies over het opruimen, de afwas en regels binnen het gezin. Over muziek horen waaraan je een pesthekel hebt gekregen omdat je het te vaak op repeat uit de kamer van je zoon hebt horen schallen. Over de vraag ‘Wat eten we vandaag”? of “Mam, heb je dat en dat kledingstuk gezien”? Het gaat over de alledaagse dingen die je met je kinderen verbindt.

Heel eerlijk… natuurlijk mis ik die dingen zo nu en dan. Het is heel dubbel, want het geeft ook rust en ruimte en niet alleen in huis. Ook in mijn hoofd. Zo hoef ik niet constant te onthouden hoe laat mijn dochter waar opgehaald moet worden. Word ik niet meer ’s nachts wakker als mijn zoon laat thuis komt of juist heel vroeg naar zijn werk moet. Gelukkig weten ze me allebei regelmatig te vinden via Whatsapp met een vraag om hulp of advies. Ze mogen dan niet meer thuis wonen … home is where the heart is en daarin zitten ze voorgoed!

Deze column is eerder verschenen op ouders.nl

“Ik wil jullie vragen om je mobiel…..ERBIJ te pakken”. Er gaat gelach door het lokaal waar ik op dat moment voor sta. De docent heeft de studenten namelijk nét gevraagd om hun mobiel op te bergen. Op deze manier beginnen we elke sessie tijdens onze College Tour. We hebben er bewust voor gekozen om te starten met een Kahoot!. Dit is een leuke interactieve manier om het ijs te breken en meteen hun kennis te testen rondom studiekeuze. Prachtige win-win.

In de Kahoot!-quiz vragen we onder andere of ze weten hoeveel verschillende opleidingen er bestaan in Nederland. En dan hebben we het over MBO, HBO en universitaire opleidingen. Het merendeel heeft geen flauw idee en gokt maar wat. Het juiste aantal is 2500! Hoe kun je in hemelsnaam kiezen uit zoveel verschillende soorten opleidingen? De studenten én docenten weten vaak niet wat ze horen. Later in de sessie komen we uiteraard terug op hoe je kiest zonder te verzuipen in dit hoge aantal mogelijkheden.

‘Hoe hoog is het percentage mensen dat uiteindelijk werkzaam is in de beroepsgroep waar hij of zij voor is opgeleid?’ Dit blijkt slechts 25%. Dit verbaast de meeste studenten, ze schatten het vaak veel hoger.
Tijdens de quiz blijkt elke keer dat de meeste studenten weten wat een talent is. ‘Iets van nature goed kunnen’ is natuurlijk leuk, maar hoe belangrijk is het daar iets mee te doen als je een studie of beroep kiest? Op deze vraag volgen vaak leuke reacties.

Ik vraag ze ook of ze mensen in hun omgeving hebben die in hun ideeën geloven of dat er ‘dromendoders’ tussen zitten, mensen zijn die altijd zeuren en zeggen dat ‘iets je toch niet gaat lukken’. Het is mooi om te zien dat door vragen te stellen de studenten echt aan het denken worden gezet. En ook al is er niet in alle sessies evenveel interactie, we merken vaak in de nagesprekjes dat er wel degelijk zaadjes zijn geplant. Het is natuurlijk ook best spannend om in een groep te reageren of je vraag te stellen.

Studenten leren zelf keuzes te maken waar ze gelukkig van worden is waar het wat mij betreft allemaal om draait. Hoe? Door middel van de inspiratiesessies tijdens de College Tour, persoonlijke coachgesprekken, onze online programma’s, maar vooral door voor te leven. Want in hun ogen leid ik natuurlijk het ultieme ‘droomleven’ in Spanje. En ook al vertel ik ze uiteraard dat ook ik regelmatig de nodige uitdagingen tegenkom, uiteindelijk hebben ze natuurlijk gelijk want ik ben wel mijn droom achterna gegaan!

“Wie durfde er écht groot te dromen?”. Deze vraag stel ik tijdens de College Tour elke keer nadat ik een visualisatie-oefening heb gedaan met een groep studenten.

Dit keer gaat achterin het lokaal een hand omhoog van een jongen en ik vraag hem of hij zijn ervaring wil delen met de rest. Hij geeft aan dat hij dat wel wil maar dat het wel een persoonlijk verhaal is. “Ik ben 5 jaar lang gepest” vervolgt hij en vertelt dat hij altijd anders dan de anderen was. Veel met kleding bezig was en dat hij met alleen maar meiden op dansles zat. Hij viel op en daar werd hij dus jarenlang mee gepest. Totdat hij er op een gegeven moment helemaal klaar mee was en besloot zich nooit (!) meer iets aan te trekken van wat anderen van hem vonden. Een dappere keuze die goed bleek uit te pakken want het pesten stopte. Nu droomde hij van een eigen zaak en zag zichzelf tijdens de visualisatie al omringd met mooie merkkleding helemaal zijn eigen ding doen. Hij kijkt me stralend aan en ik geloof elk woord van wat hij zegt.

Het is stil in het lokaal, waar toch ruim vijftig studenten dicht op elkaar zitten. Ik vraag of iemand dit verhaal van hem kende. Het antwoord is nee. Niemand wist dit! Ik bedank de student voor zijn openheid en een van de studenten zegt “We kunnen niet zonder hem” en glimlacht er verlegen bij. Er volgt applaus. Een prachtig moment op een ‘gewone’ maandagochtend.

Bij het weggaan geef ik de studenten bij de deur allemaal een magazine en wens ze een fijne dag. Allemaal bedanken ze me netjes. Onder al die stoere petjes, achter al die onverschillige houdingen en ongeïnteresseerde blikken deugen ze stuk voor stuk. De jeugd van tegenwoordig, onze toekomst. Ik hou ervan!