We zitten middenin een onderwijsproject met studenten als we een telefoontje krijgen van een docente uit Nederland dat hun studenten naar huis gehaald worden in verband met COVID-19. In eerste instantie krijgen de studenten nog de keuze om te blijven, maar binnen een dag wordt dit aangepast naar een verplichte terugkeer. Verdriet en ongeloof alom. De studenten begrijpen er niks van, er is hier toch niks aan de hand? Een paar uur later krijgen we een telefoontje van een andere school die de week erna zou komen voor een project. Zij durven het niet aan, ook al staat het reisadvies voor Spanje nog op groen. Naast de projecten, hebben we nog ruim zeventig studenten voor een stage in Málaga en omgeving rondlopen.

ZINGEN EN KLAPPEN
De weken erna vliegt de ene na de andere student, al dan niet onder dwang van school of ouders, terug naar Nederland. Een handjevol blijft in Spanje. In eerste instantie heb ik geen tijd om na te denken wat ik van de hele situatie vind omdat ik veel te druk ben met regelen en zo rustig en positief mogelijk blijven voor de studenten en mijn team. Ik volg het nieuws, zij het met met mate, om niet te verzuipen in alle ellende die voorbij komt. Gelukkig zie ik ook mooie filmpjes van Spanjaarden die avond aan avond staan te zingen en klappen. Wat is een toch een gepassioneerd volk. Ik ben ook dankbaar, dankbaar voor de verbondenheid onderling, het positieve effect op de natuur en het feit dat er veel meer in oplossingen wordt gedacht.

CREATIEVE FLOW
Als de ‘regel’storm een beetje is gaan liggen houden we een brainstormsessie om te kijken hoe we als bedrijf bezig kunnen blijven en ervoor kunnen zorgen dat er wat geld wordt verdiend. Er komt een enorm creatieve flow op gang en we hebben online veel lol met elkaar. Van quarantainetips voor jongeren tot het transformeren van ons online programma naar een E-book, we bedenken het én gaan ermee aan de slag. Ik neem twee extra stagiaires aan die doordat ze naar Nederland terug moesten, zonder stage zijn komen te zitten. Op deze manier lopen zij geen studievertraging op en wij hebben nu genoeg te doen.

BOEK VOORLEZEN
Wanneer mijn vader ziek wordt, voel ik me machteloos omdat ik voor het eerst sinds ik geëmigreerd ben niet in een van de drie vliegtuigen kan stappen die normaal gesproken dagelijks gaan. Na een flinke huilbui verman ik me en richt me op wat ik wel kan doen en dat is, net als altijd, online contact hebben met hem. Ik begin het boek de Alchemist van Paolo Coelho aan hem voor te lezen en dat dagelijkse ritueel geeft mij structuur en rust. Gelukkig knapt hij na een tijd op en hebben we mooie gesprekken over het boek. Mijn eigen boek dat ik voor young adults aan het schrijven ben, schiet door het vele thuis zijn ook lekker op.

GEZIN WEER SAMEN
Wanneer mijn dochter die in Nederland studeert na een aantal weken toch besluit naar Spanje terug te komen, spring ik een gat in de lucht. Na een helse reisdag vol obstakels waarbij ik op afstand toch gevoelsmatig naast haar zit, sluit ik haar ’s avonds opgelucht in mijn armen. Mijn gezin is weer in hetzelfde land en dat voelt toch een stuk fijner.

MONDKAPJE OP
Als ik na weken weer eens zelf, gewapend met mondkapje en handschoenen, want die zijn verplicht hier, boodschappen ga doen, voel ik me verdrietig worden. Ik mis de vrolijke Spanjaarden! Ik voel hun angst en ben onder de indruk van de vanzelfsprekendheid waarmee ze de maatregelen accepteren. Ik realiseer me dat de Spanjaarden vijftig jaar geleden nog in een dictatuur leefden, iets waar ik me door de strenge lockdown nu een heel klein beetje een voorstelling bij kan maken.

GEVOEL VAN VRIJHEID
Na het verdriet volgt boosheid, niks ‘nieuwe normaal’, niks alles voor me laten bepalen, ik ben er even helemaal klaar mee. Maar ook dat gevoel ebt langzaam weg en na een periode van bezinning blijft uiteindelijk een gevoel van vrijheid over. Vrijheid omdat ik zelf kan bepalen hoe ik reageer op wat er in de wereld om me heen gebeurt en daarmee invloed heb op hoe ik me voel. Die vrijheid kan niemand mij afnemen. Ik schrijf deze column op Bevrijdingsdag, een dag die voor mij, en voor vele anderen, een extra dimensie heeft gekregen. Viva la libertad! Leve de vrijheid!

Deze column schreef ik op verzoek van de redactie van het platform van Isa & Medina.

‘Oké, ik ga ervoor’ klinkt het door de telefoon. Het is de reactie van mijn dochter op de vraag of we zullen kijken of we haar alsnog kunnen repatriëren naar Spanje. In eerste instantie is ze, in goed overleg met ons, in Nederland gebleven waar ze studeert. Maar nu er definitief geen fysieke lessen meer zijn tot de zomer en blijkt dat de lockdown nog echt wel een tijd gaat duren, wil ze toch liever naar huis. Thuis heeft ze meer ruimte dan op haar studentenkamertje en kan ze met de honden knuffelen. Thuis kan ze met ons kletsen en straks haar verjaardag vieren.

Vlucht boeken

Na ons telefoontje bel ik de Nederlandse ambassade in Spanje. Ik weet dat er in het weekend een repatriëringsvlucht vanuit Málaga gepland staat om Nederlanders uit Spanje op te halen. Wie weet kan zij op die vlucht mee vanuit Nederland? Leuk bedacht maar zo eenvoudig blijkt het niet te zijn. Ik word doorverwezen naar de Spaanse ambassade in Nederland. De dame daar vraagt eerst of ze een residencia heeft en dus recht heeft op terugkeer. Ze vertelt dat Iberia nog vanuit Brussel en Frankfurt naar Madrid vliegt. Ik vind op de website van Iberia inderdaad nog een enkele vlucht en kan een combi-ticket Brussel-Madrid (vlucht) en Madrid-Malaga (AVE) boeken voor een paar honderd euro. Ik verdring het feit dat ik nog ik weet niet hoeveel vouchers heb van vliegmaatschappijen, boek het ticket en stuur het door naar mijn dochter.

De treinreis

Zij slaat aan het regelen: sleutels naar familie, handschoenen en een mondkapje regelen en koffer inpakken. Handbagage lijkt de slimste optie gezien het feit dat ze een aantal keer moet overstappen. Zondagochtend om zes uur brengt een vriendin van mij haar met de auto naar Rotterdam Centraal. Vanaf daar moet ze de internationale trein naar Brussel nemen. Het treinkaartje heb ik al online voor haar gekocht. Bij aankomst blijkt dat die trein maar tot Antwerpen Centraal zal rijden en er is niemand op het station waar ze ook maar iets aan kan vragen. Dus ik bel met de Belgische spoorwegen en krijg te horen dat er nog een lokale trein van Antwerpen naar Brussel rijdt. Ze moet nog wel ruim een uur wachten maar komt dan precies op tijd voor haar vlucht aan.

Stress

Terwijl zij op Antwerpen zit te wachten en rustig probeert te blijven, realiseer ik me ineens dat ze nog geen instapkaart heeft omdat online inchecken nu niet mag. Door het gedoe met die treinen heeft ze nu echt geen tijd om in de rij bij de incheckbalie te gaan staan. Ik bel mijn dochter en laat haar als de wiedeweerga een taxi nemen. Binnen een half uur en flink wat euro’s lichter komt ze aan op het vliegveld. Dan volgt de volgende uitdaging: alle vluchten staan gecancelled! Paniek, wat nu? Bij navraag blijkt haar vlucht gelukkig wel te gaan. Maar als ze eindelijk aan de beurt is om in te checken komt de volgende tegenvaller: er blijkt iets mis te zijn met haar ticket. Na de bevestigingsmail heeft ze een tweede mail ontvangen waar onderaan in kleine lettertjes in het Frans (!) stond dat ze contact moest opnemen omdat er een probleem met de boeking was. Ze heeft die hele mail niet eerder gezien.

Vliegen

De wanhoop nabij vraagt ze of ze nog een nieuw ticket kan boeken. Dit kan gelukkig nog net en nog geen minuut later sluit de balie. Bij de security gaat het snel en dan is het rennen naar de gate. Buiten adem belt ze me om te melden dat ze inmiddels in het vliegtuig zit. Tijdens de vlucht kan ze een beetje op adem komen. Ik heb het gevoel dat ik de hele dag al met haar meereis en hou een korte siësta om bij te komen.

Spannend tot het eind

Op het vliegveld van Madrid treft ze een donker en verlaten treinstation, dus springt ze weer in een taxi. Eenmaal op treinstation Atocha aangekomen moet ze nog ruim drie uur wachten. Geen automaat om iets te drinken of eten te halen, helemaal niets. Eind van de middag krijg ik een appje dat ze net in de AVE richting Málaga zit. Haar vader omzeilt die avond een politiecontrole als hij haar op Málaga María Zambrano op gaat halen. Rond 21.00 uur hoor ik de auto stoppen en vliegt een oververmoeide maar zielsgelukkige dochter de veranda op. Ze is thuis!

Deze column is eerder verschenen op het platform van ESpecial life Magazine