De afgelopen maanden ben ik veel in gesprek met jongeren. De gesprekken gaan met name over (corona)stress en hoe daar een gezonde balans in te vinden. Het zijn bijzondere gesprekken met een lach en een traan. Aan zowel de kant van de jongeren, als aan mijn kant.
Zelfbewust
De lach op mijn gezicht komt doordat ik elke keer weer onder de indruk ben van de weerbaarheid en vechtlust van jongeren. ‘De jeugd van tegenwoordig’ is enorm (zelf)bewust en houdt veel meer rekening met zijn/haar omgeving dan veel ouders denken en de media ons soms doen willen geloven. Ik ben oprecht trots op ze en voel me bevoorrecht dat ik dit soort gesprekken met ze mag voeren.
De traan komt soms omdat ik zie en voel hoe ongelofelijk zwaar de afgelopen periode voor jongeren is geweest en nog steeds is. Er is een enorm beroep op deze bevolkingsgroep gedaan, die eist zijn tol en dat raakt me diep.
Zonder ze als ‘slachtoffer’ te willen afschilderen, voel ik de behoefte om stil te staan bij hoe anders zij deze belangrijke periode in hun leven ervaren dan ik toen ik jong was. Voor de meesten van ons vliegt een jaar zo voorbij, voor jongeren kan een jaar het verschil maken tussen op de middelbare school zitten en studeren in een andere stad en op kamers wonen. Een wereld van verschil. Voor zowel de jongeren als de ouders, maar vandaag wil ik stilstaan bij de eerste groep. Toen wij jong waren, konden we:
- Ons eindexamen uitbundig vieren met vrienden en familie. Zij niet.
- Uitgaan met vrienden en blijven hangen en napraten op straat. Zij niet.
- Spontaan langsgaan bij opa en oma. Zij niet.
- Naar school gaan of stiekem spijbelen. Zij niet.
- Urenlang doelloos rond fietsen en wel zien wanneer we naar huis gingen. Zij niet.
- Sporten met vrienden. Zij niet.
- Open dagen bezoeken om een weloverwogen studiekeuze te maken. Zij niet.
- Kiezen tussen een bezoekje aan de bioscoop of een fijn boek met een kop thee. Zij niet.
- Studeren voor een baan die al bestond. Zij niet.
- Rebelleren in de klas en eruit gestuurd worden. Zij niet.
- Onze present melden tijdens een (college)les, zonder elke keer te hoeven vertellen hoe het met je gaat of hoe je je voelt. Zij niet.
- Ons geen zorgen maken over de toekomst. Zij niet.
- In de bibliotheek gaan studeren als het te vol in huis was. Zij niet.
- Extra lang op school blijven als het thuis even niet zo fijn is. Zij niet.
- Op onze kamer kletsen met een vriend(in) over de wereld om ons heen, in plaats van via het world wide web. Zij niet.
- Babysitten bij de buren om wat bij te verdienen. Zij niet.
Ik kan nog wel even doorgaan, maar sta liever stil bij wat ik, Joyce, voor hen kan betekenen. Daar heb ik de laatste tijd namelijk flink mijn hoofd over gebroken. Hoe kan ik zoveel mogelijk jongeren helpen weer thuis te komen bij zichzelf in deze verwarrende en uitdagende tijd. Half augustus organiseer ik een speciale ‘retraite’ voor een klein groepje jongeren. Fijn natuurlijk maar het is een druppel op de gloeiende plaat. Mijn missie is veel groter. Vorige week lag ik op een avond in bad en in een keer kreeg ik een ingeving. Een online ‘pleister’ op de wond waarvan ik weet dat het veel jongeren en hun ouders rust gaat geven en waarmee jongeren weer een beter gevoel over hun toekomst krijgen.
Blij en dankbaar
Ik ben blij en dankbaar want nu heb ik eíndelijk het gevoel dat ik daadwerkelijk iets kan doen in plaats van lijdzaam toekijken hoe jongeren wegglijden in verveling, onzekerheid en depressie. De missie van deze nuchtere glamour hippie is nu eenmaal ‘to inspire The Next Generation to trust they can fly, grow wings while doing it and stay grounded’. Dat betekent wel dat ik mijn nek moet uitsteken, mag voorleven en dingen doen die ik regelmatig freaking spannend vindt. Zoals het delen van, wederom, een post waarin ik mijn gevoelens en kwetsbaarheid toon. Maar omdat mijn missie zó sterk is, haal ik elke keer weer diep adem, vertrouw ik erop dat ik het kan en onderweg de kracht en support aantrek die ervoor zorgen dat ik elke keer weer uit mijn comfort zone stap en tegelijkertijd mijn rust neem en goed voor mezelf (laat)zorg(en).
Mijn ouders hebben mij bij mijn geboorte de naam Joyce gegeven ‘opdat ik veel vreugde zou brengen in de wereld’. Ik vond het eerlijk gezegd nogal een opdracht toen ik een klein meisje was. Het heeft dan ook even geduurd voordat ik die missie 100% kon omarmen, maar ik kan voor het eerst in mijn leven zeggen… I am ready!
Onder het motto ‘spread some joy’ is deze nuchtere glamour hippie een challenge begonnen. De Fearless Joy Challenge: 111 Fears overwinnen ‘to inspire the Next Generation to trust they can fly, grow things while doing it, enjoy and stay grounded’. Je kunt mijn overwinningen volgen op Instagram via @fearless.joy.
Zonnige groet Joyce (aka Joy)
P.S. Ben of ken jij een ouder of verzorger die zich af en toe zorgen maakt om zijn of haar kind? Meld je dan aan voor de MYMirror Moment Mail waarin ik tips en adviezen deel en ouders met humor en compassie in de spiegel laat kijken en/of voor de besloten Facebook groep MYJourney Parent – Mirror Moments.
P.P.S. Voel je je geroepen om mij en mijn missie te supporten, stuur me dan een PM of mail via joyce@yourjourney.academy. Over de online pleister vertel ik je overigens meer op www.yourjourney.academy/myjourney-malaga-digital-edition/ 😉
Recente reacties