We gaan uit elkaar. There I said it.
Het loopt al een hele tijd niet lekker. We hebben steeds vaker miscommunicatie en als ik heel eerlijk ben, spreken we niet meer dezelfde taal. Ik heb steeds minder geduld en raak snel geïrriteerd. Het gevoel is gewoon niet meer wat het was. Ik weet dat dit in de meeste relaties voorkomt, maar ik neem er geen genoegen meer mee. Ik verdien meer en de ander ook!

Ik schaam me ook. Ik die dacht nooit van een ander te kunnen houden, verbindt zich nu met een ander. Door die ander ben ik vrolijk, laat ik mezelf zien en hou ik eindelijk echt van mezelf. Het is onvermijdelijk, het is klaar.

Maar hoe vertel ik de ander dat ik ermee wil stoppen? Hoe kan ik die ander pijn doen? Want ben ik wel zeker van mijn zaak? Er is nog zoveel houden van en soms zelfs ronduit genieten. Diep van binnen weet ik dat het moet, maar waarom doet het dan zo’n pijn? Waarom krijg ik al buikpijn bij het idee het hardop uit te moeten spreken? Waarom zegt mijn hoofd ja maar huilt mijn hart tegelijkertijd? Waarom is dit zo moeilijk?

Ze zeggen dat het went, dat tijd alle wonden heelt. Ik weet dat ze gelijk hebben, maar wat heb ik daar op dit moment aan? Als ik me al zo rot voel, hoe moet de ander zich dan wel niet voelen? Boos? Verdrietig? Opgelucht? En wat doet dat dan weer met mij? Ben ik daar wel klaar voor? De emoties, de onvermijdelijke gesprekken en uiteindelijk de scheiding?

Mijn hart zegt ja, maar waarom doet het dan zo’n pijn? Misschien omdat ik degene ben die ooit het initiatief nam, omdat ik toen zo zeker was van mijn zaak. Ik sliep slecht, vergat te eten en dacht er niet teveel bij na. Zoals dat gaat in het begin van een relatie. Tenminste zo ging het bij mij en ik ging dan ook all in met hart en ziel. Jaren van passie, jaren van genieten en heel veel lol. Jaren die ik nooit had willen missen en die ik altijd zal koesteren. Ze hebben me namelijk gemaakt tot wie ik nu ben. Ook al is de vlam gedoofd, ik hoop oprecht dat we vrienden kunnen blijven en samen voor onze ‘kinderen’ kunnen blijven zorgen.

Lieve ‘JongLeren stagebemiddeling’, we weten het allebei, alleen ben ik de eerste die het hardop durft uit te spreken. We moeten elkaar loslaten. ‘Your Journey Academy’ veroverde mijn hart en daar wil, moet en mag ik mee verder. De roep is te sterk en mijn missie om jongeren te begeleiden bij het maken van eigen gezonde keuzes zodat ze een betekenisvol leven zonder angst kunnen leiden, is groot!

Bedankt voor alles, ik zal je nooit vergeten.

Je kunt altijd bij me terecht voor coaching en een goed gesprek. Just say my name and I’ll be there!

P.S. Mocht je schrikken van dit bericht. Niet nodig!
Joost en ik zijn na 25 jaar more happy than ever!
De stagebemiddeling en onderwijsprojecten blijven we gewoon aanbieden, ik richt mij alleen nu volledig op de coachingtak binnen ons bedrijf