Hij kijkt me aan vanachter een biertje op het strand. “Jij gaat de droom van opa leven”, zegt hij. Met deze woorden geeft hij zijn zegen voor mijn emigratie. Er spreekt vertrouwen uit. Van jongs af aan verzekert hij me al dat ik niet ‘in 7 sloten tegelijk zal lopen’. Dus als ik als 15-jarige een maand als au pair naar Engeland wil, vindt hij dat prima. Dat ik vervolgens gierend van de heimwee een paar keer per week aan de telefoon hang, is voor hem geen aanleiding om meteen tot actie over te gaan. Ik mag die draak zelf verslaan. Dit valt wat hem betreft blijkbaar niet in de categorie 7 sloten. En gelukkig maar! Want wat nou als hij me was komen redden? Had ik dan nu in het buitenland kunnen wonen?
Als ik als 17-jarige een extra bijbaantje zoek, regelt hij dat ik op donderdagavonden telefonische acquisitie mag doen bij het verzekeringskantoor waar hij werkt. Hij installeert me op een rustige plek, geeft me een lijst met telefoonnummers, legt kort uit wat de bedoeling is, wenst me succes en weg is hij. Op dat moment breekt er lichte paniek bij me uit en wens ik dat hij iets meer in die 7 sloten gelooft. Als een klein kind aan het handje genomen worden, lijkt me opeens de hemel! Maar weer heeft hij gelijk. Ik loop niet in 7 sloten tegelijk. Sterker nog, het lukt me vrij snel om zinnige gesprekken te voeren en zelfs wat leads te genereren. Al heb ik op dat moment nog geen idee wat dat woord betekent en klinkt ‘interesse in adviesgesprek’ al reuze interessant.
Als mijn langdurige verkering jaren later uitgaat, krijg ik geld van hem voor een ticket naar Australië om mijn vriendin op te zoeken die daar een jaar verblijft. En dat terwijl hij zelf zo graag reist maar mijn moeder helaas niet. Wederom bel ik regelmatig naar huis alleen dit keer niet te lang. En niet alleen omdat dat klauwen met geld kost, ik heb simpelweg geen last van heimwee meer!
Regelmatig staat hij klaar om me weer eens ergens heen te taxiën. Ik mag op een gegeven moment zelfs als ik pas een paar rijlessen heb gehad, met hem naast me, naar huis rijden. Als de motor vervolgens midden op de weg afslaat, blijft hij ogenschijnlijk rustig en en laat me toch zelf naar huis rijden. Okey, daarna wachten we toch maar even met rijden totdat ik mijn rijbewijs heb. Dat duurt gelukkig niet lang, ik slaag meteen de eerste keer. Wat hij natuurlijk al had verwacht. Want naast vertrouwen geven, legt hij de lat graag hoog.
Als ik nog weer later mijn eigen bedrijf begin, is hij de eerste die mij promoot. En geloof me, verkopen kan hij als geen ander! Als we vlak voor onze emigratie op de Koninginnemarkt staan om wat laatste inboedel te verkopen, staat hij voor de kraam en spreekt zo’n beetje half Haarlem aan.
Hij voelt snel aan wat een ander nodig heeft en dat is natuurlijk een mooie kwaliteit. Dat hij daarbij soms teveel aan de ander denkt en zichzelf te kort doet, geeft soms een iets hardere werkelijkheid.
We hebben helaas allebei regelmatig last van ons lijf maar hebben het daar liever niet te vaak over. Heel af en toe geven we toe dat pijn, om met zijn woorden te spreken, ‘klote met 6 o’s is’ om vervolgens weer over te gaan tot de orde van de dag. En zoals we beiden prefereren…bij voorkeur met een lach!