Joyce van Ombergen-Jong - Blogs by Joyce
blog

In het oog van de storm

14/12/2020 by Joyce van Ombergen 1 reactie

Na maanden als een soort nomade gewapend met onze ‘luisterende oren’ door Nederland rondgereisd te hebben, zijn we inmiddels alweer een tijdje thuis op het Spaanse platteland. Het duurde even voordat ik weer geland was, niet gek natuurlijk na zo’n avontuur. Wekenlang gesprekken voeren met studenten, docenten en natuurlijk familie en vrienden gaat je niet in je koude kleren zitten. Aan het eind van de tour had ik ook nog eens mijn boekpresentatie. Al met al best veel.

Naast veel mooie gesprekken en positieve initiatieven hebben we helaas ook veel schrijnende verhalen gehoord en al die verhalen en indrukken moeten natuurlijk een plekje krijgen. Vanaf dat ik me kan herinneren is schrijven een van de manieren om dingen te verwerken. Dit keer merkte ik dat het echt een paar weken nodig had voordat ik me ertoe kon zetten. Ik moest eerste thuis mijn draai weer vinden.

Nu ik de rust heb gevonden om te reflecteren, realiseer ik me dat er twee thema’s waren die telkens terugkwamen in de gesprekken. Het eerste was het thema verbinding. En dan bedoel ik de behoefte aan verbinding met de mensen om ons heen; familie, vrienden, collega’s maar ook de verbinding met onszelf. Het tweede was de zorg om de toekomst. Met name veel jongeren kijken in een soort zwart gat en vragen zich af hoe ze een baan gaan vinden als het ze het nu vaak al niet lukt om een bijbaantje of stage te vinden. Die zorgen veroorzaken stress en leiden tot negatieve gedachten wat het lastig maakt om geluk te ervaren.

Aan jongeren leg ik uit dat de wereld niet maakbaar is en dat geluk in jezelf zit. En dat je er elk moment van de dag opnieuw voor kunt kiezen. Ook als je het moeilijk hebt en je het gevoel hebt dat alles tegenzit. Ik vertel ze ook dat ik, net als zij, natuurlijk ook wel eens last heb van zorgen en negatieve gedachten, zeker in de huidige situatie, en deel wat ik doe als ik me er bewust van wordt. Voor mij werkt het goed om te mediteren en stil te staan bij de negatieve gedachte of emotie en mezelf toe te staan om die emoties te voelen en de negatieve gedachten er te laten zijn. Vervolgens adem ik er bewust naar toe en blijf bij het ongemakkelijke gevoel in plaats van dat ik ertegen ga vechten. Vergelijk het met het oog van de storm, daar is het stil. Ik ga dus als het ware naar het oog van de gedachten- en gevoelensstorm en laat het stil worden. Vanuit die plek richt ik mijn aandacht op dankbaarheid. Ik benoem hardop of in mijn hoofd waar ik dankbaar voor ben. Bijvoorbeeld voor het feit dat ik een dak boven mijn hoofd heb, eten in de koelkast, lieve familie en vrienden om me heen heb of de zon die schijnt. Naast dat ik hierdoor ontspan, smelten de negatieve gedachten vaak als sneeuw voor diezelfde zon. If you want to find happiness, find gratitude… probeer het eens.

En ik ben wel benieuwd. Welke tip zou jij geven aan jongeren?

Share:
Reading time: 2 min
blog

Afscheid nemen bestaat niet… of toch wel?

12/09/2020 by Joyce van Ombergen Geen reacties

We gaan uit elkaar. There I said it.
Het loopt al een hele tijd niet lekker. We hebben steeds vaker miscommunicatie en als ik heel eerlijk ben, spreken we niet meer dezelfde taal. Ik heb steeds minder geduld en raak snel geïrriteerd. Het gevoel is gewoon niet meer wat het was. Ik weet dat dit in de meeste relaties voorkomt, maar ik neem er geen genoegen meer mee. Ik verdien meer en de ander ook!

Ik schaam me ook. Ik die dacht nooit van een ander te kunnen houden, verbindt zich nu met een ander. Door die ander ben ik vrolijk, laat ik mezelf zien en hou ik eindelijk echt van mezelf. Het is onvermijdelijk, het is klaar.

Maar hoe vertel ik de ander dat ik ermee wil stoppen? Hoe kan ik die ander pijn doen? Want ben ik wel zeker van mijn zaak? Er is nog zoveel houden van en soms zelfs ronduit genieten. Diep van binnen weet ik dat het moet, maar waarom doet het dan zo’n pijn? Waarom krijg ik al buikpijn bij het idee het hardop uit te moeten spreken? Waarom zegt mijn hoofd ja maar huilt mijn hart tegelijkertijd? Waarom is dit zo moeilijk?

Ze zeggen dat het went, dat tijd alle wonden heelt. Ik weet dat ze gelijk hebben, maar wat heb ik daar op dit moment aan? Als ik me al zo rot voel, hoe moet de ander zich dan wel niet voelen? Boos? Verdrietig? Opgelucht? En wat doet dat dan weer met mij? Ben ik daar wel klaar voor? De emoties, de onvermijdelijke gesprekken en uiteindelijk de scheiding?

Mijn hart zegt ja, maar waarom doet het dan zo’n pijn? Misschien omdat ik degene ben die ooit het initiatief nam, omdat ik toen zo zeker was van mijn zaak. Ik sliep slecht, vergat te eten en dacht er niet teveel bij na. Zoals dat gaat in het begin van een relatie. Tenminste zo ging het bij mij en ik ging dan ook all in met hart en ziel. Jaren van passie, jaren van genieten en heel veel lol. Jaren die ik nooit had willen missen en die ik altijd zal koesteren. Ze hebben me namelijk gemaakt tot wie ik nu ben. Ook al is de vlam gedoofd, ik hoop oprecht dat we vrienden kunnen blijven en samen voor onze ‘kinderen’ kunnen blijven zorgen.

Lieve ‘JongLeren stagebemiddeling’, we weten het allebei, alleen ben ik de eerste die het hardop durft uit te spreken. We moeten elkaar loslaten. ‘Your Journey Academy’ veroverde mijn hart en daar wil, moet en mag ik mee verder. De roep is te sterk en mijn missie om jongeren te begeleiden bij het maken van eigen gezonde keuzes zodat ze een betekenisvol leven zonder angst kunnen leiden, is groot!

Bedankt voor alles, ik zal je nooit vergeten.

Je kunt altijd bij me terecht voor coaching en een goed gesprek. Just say my name and I’ll be there!

P.S. Mocht je schrikken van dit bericht. Niet nodig!
Joost en ik zijn na 25 jaar more happy than ever!
De stagebemiddeling en onderwijsprojecten blijven we gewoon aanbieden, ik richt mij alleen nu volledig op de coachingtak binnen ons bedrijf

Share:
Reading time: 2 min
blog

Praying vs. Meditation

26/08/2020 by Joyce van Ombergen Geen reacties

When I was young I used to go to church and pray. To be honest I did not really think about why I did it, my parents and the church set the example. From the age of 13, I stopped being a regular visitor of the Catholic Church.

I stopped believing in God. In fact I stopped believing, period.

Around the age of 24 I reembarked on my spiritual journey. Started doing yoga, learning about mindfulness, meditation and body and breath work. The practice became part of my daily routine. I discovered the benefits of being aware of my spiritual health. The balance between body mind spirit that is.

Recently I added praying to my meditation practice. Why?

Because there is a significant difference between the two. Meditation is focused on body mind spirit. It is focussed on me. In meditation I can gain insights and clarity for myself. I can even receive signs from the Universe. Meditation represents awareness. Turning within. In meditation I listen ‘passively’. I am the witness. I understand. I can make new choices. I feel one with the other. I can feel enlightened.

Praying is different. When praying I can gain clarity for myself, ask for guidance for me AND someone else. Family, friends … my inner circle. But also for the animals, the world and mother earth. When I think of praying I think of love. Praying is an action. When I pray I allow. It is an act of faith. When I pray I send love to myself and the world. It gives me the opportunity to share my joy, love and peace with the world and leave my positive footprint.

I am happy I found my way to integrate my ‘old’ believe with my all time favorite. And it makes a lot of sense…. to me!

So from now on I will have the best of both worlds. Feeling blessed.

Namasté, Love, Joy & Peace

Joyce

Share:
Reading time: 1 min
blog

MYJourney Parent – Mirror Moment

13/08/2020 by Joyce van Ombergen Geen reacties

Mijn naam is Joyce van Ombergen, founder van het online platform yourjourney.academy. Op dit platform bied ik inspiratie rondom studie, eigenkeuzes en stress. En de laatste paar maanden ben ik veel in gesprek geweest met jongeren én hun ouders. Ik ben diep geraakt door de verhalen die met mij zijn gedeeld.

Ik heb de afgelopen tijd dan ook mijn hoofd gebroken over hoe ik het verschil kan maken voor jongeren en hun ouders. Want wat kan ik, Joyce, moeder van twee kinderen voor jou, als ouder betekenen? Van de week ging ik in bad en vond ik de oplossing. Ik heb het kusje op de wond, voor jou als ouder, namelijk een online programma waar jouw kind aan mee kan doen. Wat jou rust in je huis, hoofd en hart geeft. MYJourney Málaga – Digital Edition. Gemaakt voor je kind, waar niet alleen hij/zij profijt van heeft, maar jij ook!

Meld je hier aan voor de besloten FB-groep: https://www.facebook.com/groups/myjourneyparentmirrormoments/
Meld je hier aan voor de Mirror Moment Mail: https://yourjourney.academy/myjourneyparent/

Ik hoop je snel te zien.

Share:
Reading time: 1 min
blog•groei

De jeugd van tegenwoordig

07/08/2020 by Joyce van Ombergen Geen reacties

De afgelopen maanden ben ik veel in gesprek met jongeren. De gesprekken gaan met name over (corona)stress en hoe daar een gezonde balans in te vinden. Het zijn bijzondere gesprekken met een lach en een traan. Aan zowel de kant van de jongeren, als aan mijn kant.

Zelfbewust

De lach op mijn gezicht komt doordat ik elke keer weer onder de indruk ben van de weerbaarheid en vechtlust van jongeren. ‘De jeugd van tegenwoordig’ is enorm (zelf)bewust en houdt veel meer rekening met zijn/haar omgeving dan veel ouders denken en de media ons soms doen willen geloven. Ik ben oprecht trots op ze en voel me bevoorrecht dat ik dit soort gesprekken met ze mag voeren.

De traan komt soms omdat ik zie en voel hoe ongelofelijk zwaar de afgelopen periode voor jongeren is geweest en nog steeds is. Er is een enorm beroep op deze bevolkingsgroep gedaan, die eist zijn tol en dat raakt me diep.

Zonder ze als ‘slachtoffer’ te willen afschilderen, voel ik de behoefte om stil te staan bij hoe anders zij deze belangrijke periode in hun leven ervaren dan ik toen ik jong was. Voor de meesten van ons vliegt een jaar zo voorbij, voor jongeren kan een jaar het verschil maken tussen op de middelbare school zitten en studeren in een andere stad en op kamers wonen. Een wereld van verschil. Voor zowel de jongeren als de ouders, maar vandaag wil ik stilstaan bij de eerste groep. Toen wij jong waren, konden we:

  • Ons eindexamen uitbundig vieren met vrienden en familie. Zij niet.
  • Uitgaan met vrienden en blijven hangen en napraten op straat. Zij niet.
  • Spontaan langsgaan bij opa en oma. Zij niet.
  • Naar school gaan of stiekem spijbelen. Zij niet.
  • Urenlang doelloos rond fietsen en wel zien wanneer we naar huis gingen. Zij niet.
  • Sporten met vrienden. Zij niet.
  • Open dagen bezoeken om een weloverwogen studiekeuze te maken. Zij niet.
  • Kiezen tussen een bezoekje aan de bioscoop of een fijn boek met een kop thee. Zij niet.
  • Studeren voor een baan die al bestond. Zij niet.
  • Rebelleren in de klas en eruit gestuurd worden. Zij niet.
  • Onze present melden tijdens een (college)les, zonder elke keer te hoeven vertellen hoe het met je gaat of hoe je je voelt. Zij niet.
  • Ons geen zorgen maken over de toekomst. Zij niet.
  • In de bibliotheek gaan studeren als het te vol in huis was. Zij niet.
  • Extra lang op school blijven als het thuis even niet zo fijn is. Zij niet.
  • Op onze kamer kletsen met een vriend(in) over de wereld om ons heen, in plaats van via het world wide web. Zij niet.
  • Babysitten bij de buren om wat bij te verdienen. Zij niet.

Ik kan nog wel even doorgaan, maar sta liever stil bij wat ik, Joyce, voor hen kan betekenen. Daar heb ik de laatste tijd namelijk flink mijn hoofd over gebroken. Hoe kan ik zoveel mogelijk jongeren helpen weer thuis te komen bij zichzelf in deze verwarrende en uitdagende tijd. Half augustus organiseer ik een speciale ‘retraite’ voor een klein groepje jongeren. Fijn natuurlijk maar het is een druppel op de gloeiende plaat. Mijn missie is veel groter. Vorige week lag ik op een avond in bad en in een keer kreeg ik een ingeving. Een online ‘pleister’ op de wond waarvan ik weet dat het veel jongeren en hun ouders rust gaat geven en waarmee jongeren weer een beter gevoel over hun toekomst krijgen.

Blij en dankbaar

Ik ben blij en dankbaar want nu heb ik eíndelijk het gevoel dat ik daadwerkelijk iets kan doen in plaats van lijdzaam toekijken hoe jongeren wegglijden in verveling, onzekerheid en depressie. De missie van deze nuchtere glamour hippie is nu eenmaal ‘to inspire The Next Generation to trust they can fly, grow wings while doing it and stay grounded’. Dat betekent wel dat ik mijn nek moet uitsteken, mag voorleven en dingen doen die ik regelmatig freaking spannend vindt. Zoals het delen van, wederom, een post waarin ik mijn gevoelens en kwetsbaarheid toon. Maar omdat mijn missie zó sterk is, haal ik elke keer weer diep adem, vertrouw ik erop dat ik het kan en onderweg de kracht en support aantrek die ervoor zorgen dat ik elke keer weer uit mijn comfort zone stap en tegelijkertijd mijn rust neem en goed voor mezelf (laat)zorg(en).

Mijn ouders hebben mij bij mijn geboorte de naam Joyce gegeven ‘opdat ik veel vreugde zou brengen in de wereld’. Ik vond het eerlijk gezegd nogal een opdracht toen ik een klein meisje was. Het heeft dan ook even geduurd voordat ik die missie 100% kon omarmen, maar ik kan voor het eerst in mijn leven zeggen… I am ready!

Onder het motto ‘spread some joy’ is deze nuchtere glamour hippie een challenge begonnen. De Fearless Joy Challenge: 111 Fears overwinnen ‘to inspire the Next Generation to trust they can fly, grow things while doing it, enjoy and stay grounded’. Je kunt mijn overwinningen volgen op Instagram via @fearless.joy.

Zonnige groet Joyce (aka Joy)

P.S. Ben of ken jij een ouder of verzorger die zich af en toe zorgen maakt om zijn of haar kind? Meld je dan aan voor de MYMirror Moment Mail waarin ik tips en adviezen deel en ouders met humor en compassie in de spiegel laat kijken en/of voor de besloten Facebook groep MYJourney Parent – Mirror Moments.

P.P.S. Voel je je geroepen om mij en mijn missie te supporten, stuur me dan een PM of mail via joyce@yourjourney.academy. Over de online pleister vertel ik je overigens meer op www.yourjourney.academy/myjourney-malaga-digital-edition/ 😉

Share:
Reading time: 4 min
blog•Málaga•onderwijsproject•stage

Viva la libertad! Leve de vrijheid!

vrijheid
20/05/2020 by Joyce van Ombergen Geen reacties

We zitten middenin een onderwijsproject met studenten als we een telefoontje krijgen van een docente uit Nederland dat hun studenten naar huis gehaald worden in verband met COVID-19. In eerste instantie krijgen de studenten nog de keuze om te blijven, maar binnen een dag wordt dit aangepast naar een verplichte terugkeer. Verdriet en ongeloof alom. De studenten begrijpen er niks van, er is hier toch niks aan de hand? Een paar uur later krijgen we een telefoontje van een andere school die de week erna zou komen voor een project. Zij durven het niet aan, ook al staat het reisadvies voor Spanje nog op groen. Naast de projecten, hebben we nog ruim zeventig studenten voor een stage in Málaga en omgeving rondlopen.

ZINGEN EN KLAPPEN
De weken erna vliegt de ene na de andere student, al dan niet onder dwang van school of ouders, terug naar Nederland. Een handjevol blijft in Spanje. In eerste instantie heb ik geen tijd om na te denken wat ik van de hele situatie vind omdat ik veel te druk ben met regelen en zo rustig en positief mogelijk blijven voor de studenten en mijn team. Ik volg het nieuws, zij het met met mate, om niet te verzuipen in alle ellende die voorbij komt. Gelukkig zie ik ook mooie filmpjes van Spanjaarden die avond aan avond staan te zingen en klappen. Wat is een toch een gepassioneerd volk. Ik ben ook dankbaar, dankbaar voor de verbondenheid onderling, het positieve effect op de natuur en het feit dat er veel meer in oplossingen wordt gedacht.

CREATIEVE FLOW
Als de ‘regel’storm een beetje is gaan liggen houden we een brainstormsessie om te kijken hoe we als bedrijf bezig kunnen blijven en ervoor kunnen zorgen dat er wat geld wordt verdiend. Er komt een enorm creatieve flow op gang en we hebben online veel lol met elkaar. Van quarantainetips voor jongeren tot het transformeren van ons online programma naar een E-book, we bedenken het én gaan ermee aan de slag. Ik neem twee extra stagiaires aan die doordat ze naar Nederland terug moesten, zonder stage zijn komen te zitten. Op deze manier lopen zij geen studievertraging op en wij hebben nu genoeg te doen.

BOEK VOORLEZEN
Wanneer mijn vader ziek wordt, voel ik me machteloos omdat ik voor het eerst sinds ik geëmigreerd ben niet in een van de drie vliegtuigen kan stappen die normaal gesproken dagelijks gaan. Na een flinke huilbui verman ik me en richt me op wat ik wel kan doen en dat is, net als altijd, online contact hebben met hem. Ik begin het boek de Alchemist van Paolo Coelho aan hem voor te lezen en dat dagelijkse ritueel geeft mij structuur en rust. Gelukkig knapt hij na een tijd op en hebben we mooie gesprekken over het boek. Mijn eigen boek dat ik voor young adults aan het schrijven ben, schiet door het vele thuis zijn ook lekker op.

GEZIN WEER SAMEN
Wanneer mijn dochter die in Nederland studeert na een aantal weken toch besluit naar Spanje terug te komen, spring ik een gat in de lucht. Na een helse reisdag vol obstakels waarbij ik op afstand toch gevoelsmatig naast haar zit, sluit ik haar ’s avonds opgelucht in mijn armen. Mijn gezin is weer in hetzelfde land en dat voelt toch een stuk fijner.

MONDKAPJE OP
Als ik na weken weer eens zelf, gewapend met mondkapje en handschoenen, want die zijn verplicht hier, boodschappen ga doen, voel ik me verdrietig worden. Ik mis de vrolijke Spanjaarden! Ik voel hun angst en ben onder de indruk van de vanzelfsprekendheid waarmee ze de maatregelen accepteren. Ik realiseer me dat de Spanjaarden vijftig jaar geleden nog in een dictatuur leefden, iets waar ik me door de strenge lockdown nu een heel klein beetje een voorstelling bij kan maken.

GEVOEL VAN VRIJHEID
Na het verdriet volgt boosheid, niks ‘nieuwe normaal’, niks alles voor me laten bepalen, ik ben er even helemaal klaar mee. Maar ook dat gevoel ebt langzaam weg en na een periode van bezinning blijft uiteindelijk een gevoel van vrijheid over. Vrijheid omdat ik zelf kan bepalen hoe ik reageer op wat er in de wereld om me heen gebeurt en daarmee invloed heb op hoe ik me voel. Die vrijheid kan niemand mij afnemen. Ik schrijf deze column op Bevrijdingsdag, een dag die voor mij, en voor vele anderen, een extra dimensie heeft gekregen. Viva la libertad! Leve de vrijheid!

Deze column schreef ik op verzoek van de redactie van het platform van Isa & Medina.

Share:
Reading time: 3 min
blog

Repatriëring

Repatriëring
17/05/2020 by Joyce van Ombergen Geen reacties

‘Oké, ik ga ervoor’ klinkt het door de telefoon. Het is de reactie van mijn dochter op de vraag of we zullen kijken of we haar alsnog kunnen repatriëren naar Spanje. In eerste instantie is ze, in goed overleg met ons, in Nederland gebleven waar ze studeert. Maar nu er definitief geen fysieke lessen meer zijn tot de zomer en blijkt dat de lockdown nog echt wel een tijd gaat duren, wil ze toch liever naar huis. Thuis heeft ze meer ruimte dan op haar studentenkamertje en kan ze met de honden knuffelen. Thuis kan ze met ons kletsen en straks haar verjaardag vieren.

Vlucht boeken

Na ons telefoontje bel ik de Nederlandse ambassade in Spanje. Ik weet dat er in het weekend een repatriëringsvlucht vanuit Málaga gepland staat om Nederlanders uit Spanje op te halen. Wie weet kan zij op die vlucht mee vanuit Nederland? Leuk bedacht maar zo eenvoudig blijkt het niet te zijn. Ik word doorverwezen naar de Spaanse ambassade in Nederland. De dame daar vraagt eerst of ze een residencia heeft en dus recht heeft op terugkeer. Ze vertelt dat Iberia nog vanuit Brussel en Frankfurt naar Madrid vliegt. Ik vind op de website van Iberia inderdaad nog een enkele vlucht en kan een combi-ticket Brussel-Madrid (vlucht) en Madrid-Malaga (AVE) boeken voor een paar honderd euro. Ik verdring het feit dat ik nog ik weet niet hoeveel vouchers heb van vliegmaatschappijen, boek het ticket en stuur het door naar mijn dochter.

De treinreis

Zij slaat aan het regelen: sleutels naar familie, handschoenen en een mondkapje regelen en koffer inpakken. Handbagage lijkt de slimste optie gezien het feit dat ze een aantal keer moet overstappen. Zondagochtend om zes uur brengt een vriendin van mij haar met de auto naar Rotterdam Centraal. Vanaf daar moet ze de internationale trein naar Brussel nemen. Het treinkaartje heb ik al online voor haar gekocht. Bij aankomst blijkt dat die trein maar tot Antwerpen Centraal zal rijden en er is niemand op het station waar ze ook maar iets aan kan vragen. Dus ik bel met de Belgische spoorwegen en krijg te horen dat er nog een lokale trein van Antwerpen naar Brussel rijdt. Ze moet nog wel ruim een uur wachten maar komt dan precies op tijd voor haar vlucht aan.

Stress

Terwijl zij op Antwerpen zit te wachten en rustig probeert te blijven, realiseer ik me ineens dat ze nog geen instapkaart heeft omdat online inchecken nu niet mag. Door het gedoe met die treinen heeft ze nu echt geen tijd om in de rij bij de incheckbalie te gaan staan. Ik bel mijn dochter en laat haar als de wiedeweerga een taxi nemen. Binnen een half uur en flink wat euro’s lichter komt ze aan op het vliegveld. Dan volgt de volgende uitdaging: alle vluchten staan gecancelled! Paniek, wat nu? Bij navraag blijkt haar vlucht gelukkig wel te gaan. Maar als ze eindelijk aan de beurt is om in te checken komt de volgende tegenvaller: er blijkt iets mis te zijn met haar ticket. Na de bevestigingsmail heeft ze een tweede mail ontvangen waar onderaan in kleine lettertjes in het Frans (!) stond dat ze contact moest opnemen omdat er een probleem met de boeking was. Ze heeft die hele mail niet eerder gezien.

Vliegen

De wanhoop nabij vraagt ze of ze nog een nieuw ticket kan boeken. Dit kan gelukkig nog net en nog geen minuut later sluit de balie. Bij de security gaat het snel en dan is het rennen naar de gate. Buiten adem belt ze me om te melden dat ze inmiddels in het vliegtuig zit. Tijdens de vlucht kan ze een beetje op adem komen. Ik heb het gevoel dat ik de hele dag al met haar meereis en hou een korte siësta om bij te komen.

Spannend tot het eind

Op het vliegveld van Madrid treft ze een donker en verlaten treinstation, dus springt ze weer in een taxi. Eenmaal op treinstation Atocha aangekomen moet ze nog ruim drie uur wachten. Geen automaat om iets te drinken of eten te halen, helemaal niets. Eind van de middag krijg ik een appje dat ze net in de AVE richting Málaga zit. Haar vader omzeilt die avond een politiecontrole als hij haar op Málaga María Zambrano op gaat halen. Rond 21.00 uur hoor ik de auto stoppen en vliegt een oververmoeide maar zielsgelukkige dochter de veranda op. Ze is thuis!

Deze column is eerder verschenen op het platform van ESpecial life Magazine

Share:
Reading time: 3 min
blog

Tikkie jij bent hem!

03/04/2020 by Joyce van Ombergen Geen reacties

De afgelopen maanden grijpt het coronavirus onverbiddelijk om zich heen. Waar in het begin nog lacherig over werd gedaan, bleek al snel een estafette van de meest a-sportieve soort te zijn waarvan niemand de spelregels kent. Iedereen is wel op de of andere manier door het virus aangetikt.

Landen, steden, dorpen, tikkie jij bent hem
Bejaarden, ouders, kinderen, tikkie jij bent hem
Scholen, docenten, studenten, tikkie jij bent hem
Ziekenhuizen, Bedrijven, instanties, tikkie jij bent hem
Overheid, bedrijven, ZZP’ers, tikkie jij bent hem

De omgekeerde estafette is gelukkig ook op gang gekomen en biedt hoop in bange dagen.

Zingen, dansen, dichten, tikkie jij bent hem
Verplegen, zorgen, helpen, tikkie jij bent hem
Lesgeven, steunen, coachen, tikkie jij bent hem
Bellen, appen, Skypen, tikkie jij bent hem
Bidden, mediteren, helen, tikkie jij bent hem

Grenzen vervagen, verbondenheid groeit
uiteindelijk is er maar 1 winnaar, de liefde voor elkaar ❤️

P.S. Heb jij behoefte aan een luisterend oor?
Stuur me via een berichtje een ‘tikkie’ want ik ‘ben’ hem 🙏

Share:
Reading time: 1 min
blog

3 vluchten per dag

22/03/2020 by Joyce van Ombergen Geen reacties

‘Vliegtuigen uit Spanje mogen per direct niet meer in Nederland landen’ lees ik op het nieuws. Damn, dit heeft echt serieuze impact, ik laat het even op me inwerken. Een paar minuten geleden zat ik nog op FaceTime bij te kletsen met mijn ouders die aardig op leeftijd zijn. Mijn vader is sinds vanochtend verkouden maar is er vrij laconiek onder en maakt de ene na de andere grap. Normaal gesproken doe ik vrolijk mee, humor verbindt ten slotte, zeker in tijden van crisis. Maar dit keer niet. ‘Pap, stop daarmee, we zitten best ver weg’ hoor ik mezelf voor het eerst sinds ik alweer ruim elf jaar geleden geëmigreerd ben zeggen.

Er gaan ten slotte drie vluchten per dag, mocht ik om wat voor reden naar Nederland willen of moeten. Maar nu dus even niet. De komende twee weken ben ik niet welkom in mijn geboorteland, in ieder geval niet via het luchtruim. Ik stuur het nieuwsbericht door naar mijn vader en krijg een afbeelding van een mannetje met een glas rode wijn als mondkapje terug ‘also available in white’ staat eronder. Ik moet onwillekeurig lachen. Onverbeterlijk en eigenlijk ben ik er ook blij om. Want wat nu als hij de moed laat zakken en vol zelfmedelijden op de bank zou gaan zitten, dát zou pas echt erg zijn. Voor hem zelf, mijn moeder en natuurlijk voor mij die hem niet op kan komen zoeken om hem op te beuren met een fles wijn of een foute grap.

Later op de avond krijg ik een appje van mijn zoon, die 10 minuten verderop woont met het voorstel om Monopoly te installeren zodat we als gezin virtueel een potje kunnen spelen. We zijn een half uur aan de telefoon om het technisch en op de meest voordelige manier te regelen en dan hebben we het voor elkaar. Hij gooit een voorstel qua tijd in de familie appgroep en onze dochter vraagt of het ook ietsje later kan. Zij heeft als enige in het gezin meer bewegingsruimte omdat ze in Nederland studeert. De rest zit in Spanje, in totale lockdown met een lege agenda en dus alle tijd van de wereld.

Drie vluchten per dag. Zodra dit allemaal achter de rug is er eentje voor mij om mijn familie en vrienden in Nederland live te kunnen knuffelen. Tot die tijd….stay safe en vooral thuis allemaal!

Share:
Reading time: 1 min
blog

Adopteer een hamster

15/03/2020 by Joyce van Ombergen 2 reacties

‘Ik weet gewoon niet of ik bang ben of dat ik de angst van de mensen om me heen voel’. Ik heb de zoveelste student aan de lijn die op zoek is naar steun. Ik herken het gevoel, ook ik voel de collectieve stress die heerst sinds het Corona-virus de wereld in zijn greep heeft. De appjes vliegen heen een weer tussen studenten onderling, daarnaast worden ze overspoeld door mails vanuit school en krijgen ze telefoontjes van bezorgde ouders. Er wordt veel gespeculeerd en er worden allerlei ‘feiten’ gedeeld die regelmatig gebaseerd zijn op halve informatie. Gevolg; paniek alom!

Op dit moment is er voor een aantal studenten door school bepaald dat ze hun buitenlandstage moeten afbreken en dat ze dus terug naar Nederland moeten. Een aantal is het eens met deze beslissing maar er zijn er ook bij die ons huilend opbellen omdat ze veel liever hier blijven. Hoe graag we ze ook hier houden, wat moet dat moet. Wij voelen ons uiteraard verantwoordelijk voor ‘onze’ studenten en doen er dan ook alles aan om ze van de juiste informatie te voorzien en vooral zelf rustig en positief te blijven. Het enige dat we kunnen doen is luisteren, meedenken en alles zoveel mogelijk in goede banen leiden. Niemand heeft er iets aan als wij de bezig zijn met het praten over doemscenario’s. Ook al heeft deze situatie natuurlijk ook flinke impact op ons bedrijf, we kiezen er bewust voor om sterk te zijn voor hen die een beetje de weg kwijt zijn door alle consternatie.

Het hele gebeuren doet me ook stilstaan bij wat er allemaal wel is. Zo ben ik mega dankbaar voor mijn team, alle lieve mensen om me heen en het feit dat ik überhaupt een een dak boven mijn hoofd heb. Een van onze kinderen studeert in Nederland en natuurlijk zijn we als gezin liever bij elkaar op dit soort momenten, maar ik ben dankbaar voor de vele communicatiekanalen die er zijn om contact met elkaar te houden. Ik ben dankbaar voor mijn partner met wie ik al menig crisis heb doorstaan. Dankbaar voor alle positieve initiatieven die opgestart worden om de spirit erin te houden. Zo wordt er vanavond in Málaga om 20.00 uur geapplaudisseerd vanaf balkons en vanuit ramen voor het zorgpersoneel en werd er eerder in een Italiaans dorp samen gezongen. Hartverwarmend! Binnen mijn eigen team werd vandaag in plaats van gehamsterd een hamster geadopteerd van studenten die terug naar Nederland gaan. Ik word daar blij van! Huisdieren werken stressverlagend en hebben een gave om mensen te verbinden. Bijkomend voordeel ze kunnen het c-virus niet overbrengen.

Laten we rustig blijven en vertrouwen hebben en vooral aan onze medemens denken. Mocht je als student wel een handje hulp kunnen gebruiken in het leren omgaan met stress? Stuur dan een berichtje naar joyce@yourjourney.academy, dan geef ik je toegang tot ons online programma MYStress, en nee… ik ga je daarna niet spammen.

Share:
Reading time: 2 min
Page 1 of 111234»10...Last »

About me

Ik ben Joyce van Ombergen-Jong, sinds 2008 woon ik met mijn gezin op het platteland in de buurt van Málaga in Zuid Spanje. Ik leef en schrijf met al mijn zintuigen. Op dit moment ben ik bezig met een roman voor jongeren. 'De Bus naar Ronda - een avontuurlijk tussenjaar' komt in het najaar van 2020 uit.

My work

YourJourney- Online platform voor studenten (en hun ouders) waar ik hulp en inspiratie bied rondom studie en de stress die daarbij komt kijken.
JongLeren.es - Hét stagebemiddelingsbureau in Málaga. Málaga Business Bootcamp - Onderwijsprojecten in Málaga voor internationale studenten.

Sign up



Recente reacties

  • Saskia op In het oog van de storm
  • Joyce van Ombergen op Adopteer een hamster
  • Hans Diemel op Adopteer een hamster
  • Joyce Ombergen-Jong op Social media detox
  • Diny van Ombergen op Social media detox

Archief

  • december 2020
  • september 2020
  • augustus 2020
  • mei 2020
  • april 2020
  • maart 2020
  • januari 2020
  • december 2019
  • november 2019
  • oktober 2019
  • september 2019
  • augustus 2019
  • juli 2019
  • juni 2019
  • mei 2019
  • april 2019
  • maart 2019
  • februari 2019
  • januari 2019
  • december 2018
  • november 2018
  • oktober 2018
  • september 2018
  • augustus 2018
  • juli 2018
  • juni 2018
  • mei 2018
  • april 2018
  • maart 2018
  • februari 2018
  • januari 2018
  • november 2017
  • oktober 2017

© 2020 copyright JOYCE // All rights reserved
Joyce van Ombergen-Jong