Na maanden als een soort nomade gewapend met onze ‘luisterende oren’ door Nederland rondgereisd te hebben, zijn we inmiddels alweer een tijdje thuis op het Spaanse platteland. Het duurde even voordat ik weer geland was, niet gek natuurlijk na zo’n avontuur. Wekenlang gesprekken voeren met studenten, docenten en natuurlijk familie en vrienden gaat je niet in je koude kleren zitten. Aan het eind van de tour had ik ook nog eens mijn boekpresentatie. Al met al best veel.
Naast veel mooie gesprekken en positieve initiatieven hebben we helaas ook veel schrijnende verhalen gehoord en al die verhalen en indrukken moeten natuurlijk een plekje krijgen. Vanaf dat ik me kan herinneren is schrijven een van de manieren om dingen te verwerken. Dit keer merkte ik dat het echt een paar weken nodig had voordat ik me ertoe kon zetten. Ik moest eerste thuis mijn draai weer vinden.
Nu ik de rust heb gevonden om te reflecteren, realiseer ik me dat er twee thema’s waren die telkens terugkwamen in de gesprekken. Het eerste was het thema verbinding. En dan bedoel ik de behoefte aan verbinding met de mensen om ons heen; familie, vrienden, collega’s maar ook de verbinding met onszelf. Het tweede was de zorg om de toekomst. Met name veel jongeren kijken in een soort zwart gat en vragen zich af hoe ze een baan gaan vinden als het ze het nu vaak al niet lukt om een bijbaantje of stage te vinden. Die zorgen veroorzaken stress en leiden tot negatieve gedachten wat het lastig maakt om geluk te ervaren.
Aan jongeren leg ik uit dat de wereld niet maakbaar is en dat geluk in jezelf zit. En dat je er elk moment van de dag opnieuw voor kunt kiezen. Ook als je het moeilijk hebt en je het gevoel hebt dat alles tegenzit. Ik vertel ze ook dat ik, net als zij, natuurlijk ook wel eens last heb van zorgen en negatieve gedachten, zeker in de huidige situatie, en deel wat ik doe als ik me er bewust van wordt. Voor mij werkt het goed om te mediteren en stil te staan bij de negatieve gedachte of emotie en mezelf toe te staan om die emoties te voelen en de negatieve gedachten er te laten zijn. Vervolgens adem ik er bewust naar toe en blijf bij het ongemakkelijke gevoel in plaats van dat ik ertegen ga vechten. Vergelijk het met het oog van de storm, daar is het stil. Ik ga dus als het ware naar het oog van de gedachten- en gevoelensstorm en laat het stil worden. Vanuit die plek richt ik mijn aandacht op dankbaarheid. Ik benoem hardop of in mijn hoofd waar ik dankbaar voor ben. Bijvoorbeeld voor het feit dat ik een dak boven mijn hoofd heb, eten in de koelkast, lieve familie en vrienden om me heen heb of de zon die schijnt. Naast dat ik hierdoor ontspan, smelten de negatieve gedachten vaak als sneeuw voor diezelfde zon. If you want to find happiness, find gratitude… probeer het eens.
En ik ben wel benieuwd. Welke tip zou jij geven aan jongeren?
Recente reacties