Op zaterdagochtend naar IKEA, iets wat ik normaal gesproken te allen tijde probeer te vermijden. Als ik na lang uitstellen dan toch weer eens besluit te gaan dan kies ik een dag en tijdstip waarvan ik zo goed als zeker weet dat het er relatief rustig is. Ik weet inmiddels precies hoe de verkorte route loopt en ren nog net niet door de paden terwijl ik de spullen van mijn lijstje in mijn kar gooi. Met het lijstje dat ik heb voorbereid zodat ik een keer thuis kom met waar ik echt voor kwam en me niet laat af- dan wel ver-leiden tot de aankoop van allerlei nutteloze zooi. Al denk ik daar in de winkel natuurlijk heel anders over. Mijn record ligt op 12 minuten in en uit, dit is inclusief (!) afrekenen. Okey bij de zelfscankassa, eerlijk is eerlijk.

Maar zo gaat het niet vandaag. Dit keer is het anders. Dit keer heb ik er zowaar zin in ook al is half Haarlem op het idee gekomen om ook ‘gezellig’ naar IKEA te gaan. Dit keer loop ik met een grote smile door de stromende regen richting ingang terwijl ik mijn auto toch echt zo’n beetje op de laatste rij heb moeten parkeren zo druk is het al. Dit keer stop ik mijn jas en tas zelfs in een van de kluisjes zodat ik mijn handen vrij heb en straks niet half bezweet bij de kassa aankom. Dit keer geen short cuts, vandaag ga ik voor de full experience!

Dit keer sta ik bij sta ik stil bij elk meubelstuk, dekbed of accessoire om het te bekijken, op te meten en te noteren waar het in het magazijn te vinden is. Dit keer smaakt zelfs het eten me goed en neem ik de enorme rij voor lief die er staat om het te halen. Dit keer glimlach ik naar een medebezoeker terwijl die bij de toiletten toch echt zojuist bijna een deur in mijn gezicht heeft gegooid. Als ik het halverwege de winkel toch even benauwd krijg, herhaal ik in mijn hoofd de mantra ‘IKEA is fijn, IKEA is fijn, dit keer krijgen ze me echt niet klein!’.

Vandaag is het iemand anders die enigszins gesloopt naast me bij de kassa staat.
Vandaag is de dag dat mijn dochter officieel op kamers gaat!

Deze column heb ik geschreven voor ouders.nl

“Wie wil zijn of haar eigen fouten en keuzes mogen maken?”, vraag ik tijdens onze College Tour aan een collegezaal vol studenten. Allemaal steken ze hun hand op! Op de vraag wie het door zijn ouders laat bepalen, gaat er aarzelend één hand omhoog. Ik noem de term curling ouders en die term zegt alleen de handvol docenten die ook in de zaal zitten iets. Wel weet een student haarfijn uit te leggen wat curling betekent. Nu is het voor iedereen duidelijk en wordt er hard gelachen en is er herkenning alom. Wat vind ik het oprecht jammer dat er op dit moment geen ouders in de zaal zitten.

In gedachten ga ik terug naar eerder deze week toen ik samen met mijn collega een presentatie gaf aan een zaal vol studenten die voor een project naar Málaga gaan komen. Veel van hun ouders zijn meegekomen en er is gelegenheid om vragen te stellen. Het valt me op dat de studenten met name praktische vragen stellen en hun ouders de wat meer kritische vragen. Ik ben zelf ouder en begrijp hun bezorgdheid maar zie dagelijks ook wat overbezorgdheid ofwel ‘curling’ met studenten doet. Alles voor ze willen regelen, elke fout of misstap willen voorkomen, het gaat ze niet helpen zelf te leren verantwoordelijk te zijn voor hun eigen keuzes en gedrag.

Later in de week help ik mijn dochter verhuizen naar haar studentenkamer en vraag ik haar in de auto of wij haar als ouders wel genoeg heb geleerd in de opvoeding. Ze kijkt me van opzij aan en zegt ‘Mam, jullie hebben mij iets heel belangrijks geleerd namelijk; communiceren. Jullie hebben me geleerd op dingen en mensen af te stappen en zijn er altijd voor me als ik toch hulp nodig heb. O ja, en jij hebt me geleerd om op stressmomenten even rustig te gaan zitten en te kijken wat ik moet doen. En soms is dat … jou bellen’. Ik haal opgelucht adem, want ook  weet ik dat ik geen curling ouder ben, het is toch fijn om dat bevestigd te krijgen door mijn eigen kind.

Mijn missie om jongeren te leren eigen keuzes te maken waar zij gelukkig van worden, is na deze inspirerende week weer sterker dan ooit!

‘Nee, niet weer!’ is het eerste wat ik denk als ik midden in de nacht wakker word. De nacht ervoor heeft het namelijk flink gespookt. Urenlang harde regen, onweer en op een gegeven moment zelfs hagel. Het internet ontplofte door foto’s van de stad Málaga bedekt met een witte laag hagel, wegglijdende mensen en auto’s en wegen die in rivieren waren veranderd. Het water begon net weer een beetje weg te zakken en alles kon weer opdrogen. Ik spring mijn bed uit en ga poolshoogte nemen. Het water loopt net als de nacht ervoor langs de kachelpijp mijn huis binnen, wat een onheilspellend sissend geluid veroorzaakt. Ik begin te redderen, leg handdoeken neer en stel de honden gerust. De grootste van de drie is als de dood voor onweer en raakt altijd flink overstuur.

We wonen idyllisch op het platteland maar met dit soort weer is dat toch echt een stuk minder idyllisch. Ons huis ligt in een vallei waar het noodweer lang blijft hangen. Daarnaast verandert de tuin in een groot zwembad en maakt de harde regen flink veel herrie op het dak. Ik blijf een tijdje in de woonkamer naar het onweer staan kijken, het is ook wel een bijzonder natuurverschijnsel. Mijn wederhelft zit op dit moment veilig in Nederland en gelukkig ben ik niet snel bang maar onrustig voelt het wel. Zeker als op een gegeven moment de stroom ook nog eens uitvalt. ‘Net wat ik nodig heb’, zeg ik hardop tegen mezelf. Gelukkig heb ik de houtkachel door gestookt, het is dus lekker warm in huis en mijn mobiel heeft gelukkig genoeg batterij. Ik kan nu weinig meer doen dus ik kruip mijn bed maar weer in en probeer nog wat te slapen. Een verloren zaak blijkt al snel, het licht in mijn hoofd is aangegaan dus dan maar wat lezen of een serietje kijken. Ik doe mijn nachtlampje aan zodat ik weet wanneer de stroom weer terug is. Af en toe gaat het licht aan maar ook net zo hard weer uit. Het is echt menens, dit kan wel even gaan duren.

Na een paar uur wordt het rustiger en doe ik weer een poging om te gaan slapen, dit keer met succes. Als ik twee uur later wakker wordt, is er nog steeds geen stroom. Ik stuur wat appjes naar buren en lees op Facebook in de dorpsgroep dat er meer mensen buiten het dorp zonder stroom zitten. Kwestie van geduld hebben dus. Ik heb van de week voor een heel weeshuis staan koken om goed voorbereid te zijn op een drukke week met nieuwe studenten en docenten dus ik hoop dat ik straks niet de hele inhoud van de vriezer hoef weg te gooien.

De vorige bewoner zei tegen ons toen we het huis kochten. ‘Life at the campo is hard, but at least you know you are a-live’. Hij had gelijk! Na dit soort nachten verlang ik bijna terug naar mijn comfortabele rijtjeshuis in Nederland..bíjna!

Het is me gelukt! Een maand lang geen gebruik van Instagram, Facebook en LinkedIn en slechts 1 x per dag Whatsapp-berichtjes (alleen lezen). Tijd voor een eindevaluatie.

Op de eerste plaats bracht mijn social media detox me rust en focus. Daar voeg ik graag tijd aan toe. Ongemerkt gaat er toch best wel wat tijd verloren door het lezen van allerlei berichtjes. Verder kon ik weer spontaan reageren op verhalen van anderen omdat ik niet gehinderd werd door enige voorkennis. Regelmatig bleef ik dan ook stil als iemand me vroeg ‘heb je dit of dat op Insta of Facebook gezien?”. Waarna steevast volgde “O nee, natuurlijk niet, je houdt een social media detox”. Het zorgde er soms echter ook voor dat ik niet mee kon lachen om iets dat blijkbaar in de groepsapp was gedeeld. Met alleen e-mail en af en toe een sms’je werkte het op zich goed, al is Whatsapp in veel gevallen toch echt handiger.

Rond kerst had ik even een lastig momentje, ik wilde zoals ik normaal gesproken altijd doe, al mijn contacten een berichtje sturen om fijne feestdagen te wensen. Ik heb in plaats daarvan een aantal sms’jes gestuurd en daarnaast heb ik mijn familie echte kerstkaarten gestuurd en ze op 1e kerstdag gebeld. Ik heb gesmokkeld door een paar Whatsapp-berichtjes die dag wel te beantwoorden. Het waren er trouwens verrassend weinig, mensen wennen erg snel aan het feit dat je niet zo goed bereikbaar bent. Een geruststellende gedachte.

We hadden vlak na de kerst wat familie over dus daarmee heb ik heerlijk live bijgepraat en ouderwets spelletjes mee gespeeld. Het face-2-face-contact blijft toch nog altijd het fijnste. Ik vind het echter ook leuk om contact te houden met familie en vrienden over de hele wereld en dat gaat via social media toch wel heel makkelijk. Daarnaast vind ik er regelmatig inspiratie door leuke en interessante artikelen en vind ik het ook leuk om anderen te inspireren met mijn verhalen.

Als ik de balans opmaak kom ik tot de volgende conclusie. Ik zal altijd een haat-liefde-relatie houden met social media maar zolang ik de discipline kan hebben om er een maand helemaal geen gebruik van te maken, lukt het me zeker om er met mate gebruik van te maken. Kortom; U bent dus nog niet van me af!

Een prachtig 2020 gewenst met fijne on- en offline ontmoetingen!
Happy New Year, ¡Feliz año nuevo!

P.S. Tijdens mijn social media detox heb ik er een aantal columns over geschreven, mocht je benieuwd zijn…scrol dan even door.

Vandaag ben ik op de helft van mijn social media detox, tijd voor een tussenevaluatie.
Hoe vergaat het me? Vind ik het moeilijk? Wat brengt het me? Hoe reageert mijn omgeving?

Laat ik beginnen met het feit dat het me enorm meevalt. Ik blijk gelukkig minder verslaafd te zijn dan ik van tevoren dacht. Het lijkt een beetje op stoppen met roken, wat ik jaren geleden heb gedaan. Met succes overigens. Ook nu merk ik dat omdat ik er volledig achter sta, ik het relatief makkelijk vol hou. Qua startdatum had ik, in het kader van goede voornemens, natuurlijk kunnen wachten tot 1 januari maar dat vond ik een te voor de hand liggend moment. Uitdagender vond ik het om het juist in de feestmaand te doen omdat social media dan toch redelijk ontploft.

Moeilijk?
Nee, ik vind het niet checken van social media helemaal niet moeilijk. Wat ik wel lastig vind is het nauwelijks kunnen gebruiken van Whatsapp, dit is toch stiekem een groot deel van mijn leven geworden. Even een appje naar een collega of familie of vrienden. Dit gaat de hele dag door. Alternatieven zijn mail, sms en bellen. Wat natuurlijk ook prima werkt en met name voor langere verhalen zelfs beter is. Ik krijg af en toe wel een opmerking over het feit dat ik niet in de groepen (mee)praat en alleen 1-op-1 communiceer. Dit maakt het voor collega’s en familie soms lastig bij het organiseren van bepaalde zaken en dat begrijp ik. Ik vind het zelf ook lastig!

Naast de social media detox heb ik mijn mobiel zo ingesteld dat tussen 22.00 en 07.00 alleen de belfunctie actief is. Tot nu toe heeft dit welgeteld een afgebroken telefoongesprek met een vriendin opgeleverd, die er gelukkig om kon lachen.

Wat brengt het?
Op de eerste plaats rust en focus!
Ik merk dat ik niet meer de neiging heb om de hele tijd mijn mobiel op te pakken. Omdat ik nieuwsgierig ben of mijn gevoel klopt met de feiten check ik mijn schermgebruik van de afgelopen week. Dat is nog maar de helft van wat het vorige maand was, drastisch minder dus. Ik kan per app zien hoe lang ik er gebruik van maak. Omdat ik de afgelopen tijd veel op reis ben geweest, zit daar onder andere de notitie-app bij die ik gebruik om onderweg columns te schrijven en aan mijn boek te werken. Dat telt dus wat mij betreft niet 😉 Verder merk ik dat ik weer oprecht verrast wordt door wat mensen me vertellen over wat ze meegemaakt hebben. Ik heb het namelijk niet al op social media gelezen. Veel gesprekken stranden na ‘ja dat zag ik op Insta of Facebook’, toch een beetje jammer.

Nog twee weken te gaan, ik ben er klaar voor. Met kerst heerlijk ouderwets met het gezin spelletjes doen, bijpraten en… social cooking in plaats van social media!

“Hoe gaat het met je? Je houdt toch een social media detox”? ” vraagt de jonge ondernemer bij wie ik binnenloop om iets te vragen, lachend. Het klopt, sinds een paar dagen gebruik ik geen Instagram, Facebook en LinkedIn meer. Whatsapp nog slechts een keer per dag.

“Het gaat eigenlijk best goed, al loop ik wel tegen wat uitdagingen aan”, antwoord ik in alle eerlijkheid. “Mijn kinderen zijn sinds kort allebei het huis uit en ik communiceer veel met ze via Whatsapp. Toch wel een dingetje.” lach ik. Hij vertelt dat hij serieus overwogen heeft met me mee te doen maar het toch te lastig vindt. Als ik even later de zaak verlaat wenst hij me succes en zijn we het eens dat zo’n face to face gesprek natuurlijk altijd nog het leukste is.

Onderweg naar kantoor denk ik na over de verdere impact van mijn social media detox. Wat me opvalt is dat Whatsapp echt een belangrijk onderdeel van mijn dagelijks leven is geworden. Ik app de hele dag door met mijn teamleden, een aantal van mijn klanten, mijn kinderen en familie en vrienden. Instagram en Facebook mis ik niet echt en ik weet wel waarom. Al die verhalen van andere mensen zijn leuk om te volgen maar leiden ook enorm af. Ongemerkt gaat daardoor veel tijd verloren. Aangezien ik op dit moment een boek schrijf en met een studie bezig ben naast allerlei andere werkzaamheden, kan ik wel wat focus gebruiken. De detox heeft dus meteen al een positief effect. LinkedIn is een ander verhaal, via dat kanaal lees ik vaak interessante artikelen die me informeren en inspireren.

Mijn eigen schrijfsels plaats ik normaal gesproken op alle social media kanalen en deze maand dus alleen op mijn eigen website. Hierdoor krijg ik natuurlijk minder reacties wat voor mijn ego een goede test is. Kan ik zonder al die likes? De eerste test kwam trouwens meteen toen ik mijn voornemen om een social media detox te houden aankondigde en daarna meteen alle apps van mijn telefoon verwijderde. Ik had dus geen idee of en hoe er gereageerd was. Ik was nieuwsgierig maar bedwong de neiging om toch even te kijken. Later blijkt dat ik in ieder geval een persoon heb geïnspireerd. Een van mijn collega’s laat me namelijk weten dat een student die ik heb begeleid, op Instagram heeft aangegeven met me mee te gaan doen. Jongeren tot zoiets inspireren maakt me blij. Want zeg nou eerlijk hoe groot is de kans dat een jonge knul het voorbeeld volgt van een vrouw van middelbare leeftijd? Niet heel groot toch?

Ik merk trouwens dat veel van mijn leeftijdsgenoten hun zorg uitspreken over het telefoongebruik van ‘de jeugd’ en tegelijkertijd zelf behoorlijk vergroeid zijn met hun mobiel. Volgens mij heeft het alles te maken met bewustzijn en gewoontes. Op het moment dat je je bewust bent van de gewoonte om je mobiel te pakken is de belangrijkste stap gezet. Daarna vergt het doorzettingsvermogen om hem ook daadwerkelijk met rust te laten. Het mooie is dat het vervolgens andersom werkt, je mobiel laat jou met rust! Uit eigen ervaring kan ik na een paar dagen al zeggen dat het in ieder geval meer rust en focus oplevert. Plus tijd! Tijd die ik kan gebruiken om de dingen die ik echt belangrijk vind te kunnen doen. Ik hou dus nog wel even vol. Fijne kerst en een gelukkig nieuwjaar gewenst en tot volgend jaar!

Geschreven voor het online platform van Isa en Medina

Het eerste wat ik normaal gesproken doe als ik wakker word, nadat ik mijn wekker heb uitgezet, is mijn Whatsapp berichtjes lezen. Maar niet vandaag, het is namelijk 1 december, de eerste dag van mijn social media detox! Gisteravond heb ik diverse apps verwijderd, waaronder Instagram, Facebook en LinkedIn. Whatsapp heb ik naar het laatste scherm verplaatst. Vooral de groepsapps vallen onder social media en ik zit er in een aantal. Mijn profielfoto heb ik verruild voor een waarin ik duidelijk maak dat ik alleen telefonisch en via email bereikbaar ben. Ik zet het ook in mijn status en kondig het voor de zekerheid ook nog maar even aan op de diverse kanalen. Ik heb geen idee of en hoe mensen hebben gereageerd op mijn berichtje. Stiekem ben ik er wel benieuwd naar merk ik naar maar dat is pech, ik zal het voorlopig niet weten.

Met mijn team heb ik afgesproken dat ik elke dag alleen rond lunchtijd mijn Whatsapp zal checken, om het niet helemaal onwerkbaar te maken voor ons allemaal.

Al vrij snel loop ik tegen de eerste uitdaging aan, ik wens mijn gezin namelijk regelmatig goedemorgen via Whatsapp. Zowel mijn zoon als dochter wonen niet meer thuis dus berichtjes via Whatsapp zijn een fijne manier om contact te houden. Wanneer ik zakelijk op reis ben, gaan dit soort berichtjes uiteraard ook naar mijn man. Ik ben momenteel op reis dus het voelt een beetje kaal. Voordat ik onder de douche stap, wens ik mezelf dan maar een goedemorgen in de badkamerspiegel.

Ik heb trouwens niet de makkelijkste dag gekozen om te starten met mijn detox, ik bevind me vandaag namelijk met name op vliegvelden. Wat gelijk staat aan veel wachten en dus tijd om te doden. Ik heb geen boek om te lezen mee dus ben benieuwd of ik de verleiding zal kunnen weerstaan.

Aangekomen op Malta airport, krijg ik een lief berichtje via iMessage van mijn man. We hebben besloten dat dit kanaal niet meetelt want het staat gelijk aan sms’en. Blijkbaar mist hij onze gewoonte ook. Wel goed dat ik daarover niets heb gecommuniceerd naar anderen want voor ik het weet wordt dat de vervanger van Whatsapp.

Ik verdrijf de tijd met mensen kijken en het schrijven van deze blog. Voordat ik het vliegtuig in stap, is het lunchtijd en check ik mijn Whatsapp. Een van de berichtjes is van een van mijn collega’s met de vraag of ik de Insta story van een student die ik heb begeleid, heb gelezen! Natuurlijk heb ik geen idee waar ze op doelt want ik heb Instagram van mijn telefoon verwijderd.

In haar volgende berichtje staat “O nee, natuurlijk niet, je bent al met je social media detox begonnen!”. Het volgende berichtje is een screen shot van de bewuste post waarin hij aangeeft dat hij heeft besloten met me mee te doen omdat ik hem heb geïnspireerd. Hoe leuk! Mooie motivatie ook te weten dat ik het niet alleen doe! Op naar Barcelona waar ik een tussenstop heb van 2,5 uur… eens kijken hoe het me de rest van de dag vergaat! So far so good….!

De afgelopen weken heb ik weer een aantal stagebeurzen op scholen bezocht. Daar ontmoet ik naast veel studenten natuurlijk ook altijd andere stagebemiddelaars. Officieel zijn we natuurlijk elkaars concurrenten, maar daar geloof ik helemaal niet in. Wat mij betreft is het belangrijk dat je ieder vanuit je eigen kracht werkt en die student kiest toch wel wat bij hem of haar past of goed voelt.

Een aantal bemiddelaars kom ik elke keer weer tegen en met hen heb ik regelmatig ook veel lol. Zo verblijven we soms in hetzelfde hotel en delen we regelmatig een taxi naar de volgende locatie. Soms is het stil in het taxibusje omdat we allemaal bekaf zijn van alle gesprekken op de vaak lange beursdagen en soms praten we bij. Laatst waren we zelf net een stelletje melige studenten toen een andere Nederlandse bemiddelaar en ik het schoolreisje-gevoel opvoerde door vrolijk ‘Ik heb een potje met vet’ in te zetten. Onze buitenlandse collega’s konden er gelukkig ook hartelijk om lachen.

Internationale coördinatoren en docenten zijn vaak blij met die relaxte verstandhouding van hun internationale partners onderling. Het maakt het voor hen makkelijker een buitenlandstage te promoten bij hun studenten.

Natuurlijk vind ik het leuk als studenten kiezen voor een stage in Málaga of omgeving, maar uiteindelijk vind ik het het allerbelangrijkst dat ze überhaupt kiezen voor een ervaring in het buitenland. Want dat blijft toch een life changing experience!

Ik zit in de trein als ik op NU.nl een artikel lees van een journaliste die bij wijze van experiment een maand een social media detox heeft gedaan. Ik ben getriggerd en kijk na het lezen van het artikel op van mijn mobiel. Waar ik kijk zie ik mensen ondergedompeld in een parallelle wereld, de virtuele wereld. Ik vraag me af hoe dit fenomeen geleidelijk ook mij steeds meer in haar greep heeft gekregen.

Hoe zou het zijn om net als de journaliste ook een maand te detoxen van social media? Het klinkt aanlokkelijk en moeilijk tegelijk, genoeg reden om ervoor te gaan. Meteen buitelt de ene vraag na de andere over elkaar heen in mijn hoofd. Want wat valt eigenlijk precies onder social media? Zijn dat naast het bekende rijtje Instagram, Facebook, LinkedIn bijvoorbeeld ook Whatsapp, nieuwsapps, spelletjes apps, gezondheidsapps en de app voor het weer?

Ik merk dat verder onderzoek nodig is en besluit de hulp van mijn team in de schakelen. In ons virtuele meeting point Basecamp (shoot valt dat systeem er ook onder?) zet ik het als te bespreken punt op de agenda. Dit kon zomaar eens een gezamenlijk experiment worden. Zij gaan er misschien wel heel erg last van krijgen dat ik minder makkelijk en snel te bereiken ben. Nou ja gelukkig kunnen ze me wel bellen en hun frustratie kunnen zij weer mooi in een blog verwoorden. Over blogs gesproken, ik weet nu al dat ik over mijn ervaring met het detoxen zal gaan schrijven. Deze post ik normaal gesproken ook altijd op social media.

Gelukkig heb ik op mijn website de mogelijkheid om in te schrijven, zodat lezers als eerste een persoonlijk berichtje krijgen als ik weer een nieuwe blog heb geschreven. Dus mocht je er geen een willen missen in december (of daarna!) ga dan even naar mijn website en laat je mailadres achter.

Om het zakelijk een beetje te kunnen voorbereiden, besluit ik de uitdaging op 1 december aan te gaan. Tijdens de feestmaand geen social media, het klinkt een beetje als kerst zonder kerstboom of oud en nieuw zonder oliebollen. Maar ja wie A zegt moet ook B zeggen, om mijn voornemen dus kracht bij te zetten, verwijder ik meteen de eerste app. Ik kan dit!

“Tall, Grande of Venti?” vraagt het meisje achter de balie. “Uh, wat bedoel je?”, vraag ik. “Welke maat?” En ze wijst naar een aantal bekers. “Welke smaak en wat is je naam?”. Ik kijk naar het bord aan de muur en heb geen flauw idee wat ik moet kiezen. En waarom wil ze mijn naam weten? Ik wil gewoon een koffietje bestellen. Dit was de eerste keer dat ik bij Starbucks kwam alweer jaren geleden. Tegenwoordig weet ik precies wat ik wil, tall decafé cappuccino met sojamelk. Het gaat mij met name om de smaak en niet om de cafeïne.

Ik kom niet zo vaak bij Starbucks maar toevallig vandaag wel, ze zijn als enige al open op het station in Amsterdam waar ik moet wachten op mijn trein. Het valt me op hoe druk het is, er staat een kleine file. Zou het komen doordat er steeds meer keuzes bijkomen? Niet alleen qua soorten koffie maar ook qua lekkers voor erbij, om nog maar te zwijgen over alle producten voor thuis. Hun merchandise is dik in orde, de prijzen overigens ook. Het begint steeds meer een belevenis te worden waar je wel even de tijd voor moet nemen. Voordat je je naam hoort noemen en plaats hebt genomen in een van de comfortabele stoelen, heb je minstens een trein gemist. Maar ja met gratis WiFi, je koffie en al dan niet wat lekkers erbij is het best goed vertoeven. Vervelen hoef je je ook niet want er is genoeg te doen. Mensen kijken en luisteren naar de gesprekken in verschillende talen om me heen is voor mij altijd favoriet.

Komt het omdat ik in Amsterdam ben dat ik zelf ook bijna overal in het Engels word aan gesproken? Een raar fenomeen waar ik nog niet goed aan kan maar vooral niet aan wil wennen. De Nederlandse taal wordt als studie steeds minder gekozen dus laten we het in vredesnaam wel blijven spreken. Zeker als Nederlanders onderling. Maar goed dat is een ander verhaal. Ik had het over koffie. Laat ik die snel opdrinken voordat die koud wordt. O ja en mijn trein halen, ook niet onbelangrijk! Fijne dag!