We zitten middenin een onderwijsproject met studenten als we een telefoontje krijgen van een docente uit Nederland dat hun studenten naar huis gehaald worden in verband met COVID-19. In eerste instantie krijgen de studenten nog de keuze om te blijven, maar binnen een dag wordt dit aangepast naar een verplichte terugkeer. Verdriet en ongeloof alom. De studenten begrijpen er niks van, er is hier toch niks aan de hand? Een paar uur later krijgen we een telefoontje van een andere school die de week erna zou komen voor een project. Zij durven het niet aan, ook al staat het reisadvies voor Spanje nog op groen. Naast de projecten, hebben we nog ruim zeventig studenten voor een stage in Málaga en omgeving rondlopen.

ZINGEN EN KLAPPEN
De weken erna vliegt de ene na de andere student, al dan niet onder dwang van school of ouders, terug naar Nederland. Een handjevol blijft in Spanje. In eerste instantie heb ik geen tijd om na te denken wat ik van de hele situatie vind omdat ik veel te druk ben met regelen en zo rustig en positief mogelijk blijven voor de studenten en mijn team. Ik volg het nieuws, zij het met met mate, om niet te verzuipen in alle ellende die voorbij komt. Gelukkig zie ik ook mooie filmpjes van Spanjaarden die avond aan avond staan te zingen en klappen. Wat is een toch een gepassioneerd volk. Ik ben ook dankbaar, dankbaar voor de verbondenheid onderling, het positieve effect op de natuur en het feit dat er veel meer in oplossingen wordt gedacht.

CREATIEVE FLOW
Als de ‘regel’storm een beetje is gaan liggen houden we een brainstormsessie om te kijken hoe we als bedrijf bezig kunnen blijven en ervoor kunnen zorgen dat er wat geld wordt verdiend. Er komt een enorm creatieve flow op gang en we hebben online veel lol met elkaar. Van quarantainetips voor jongeren tot het transformeren van ons online programma naar een E-book, we bedenken het én gaan ermee aan de slag. Ik neem twee extra stagiaires aan die doordat ze naar Nederland terug moesten, zonder stage zijn komen te zitten. Op deze manier lopen zij geen studievertraging op en wij hebben nu genoeg te doen.

BOEK VOORLEZEN
Wanneer mijn vader ziek wordt, voel ik me machteloos omdat ik voor het eerst sinds ik geëmigreerd ben niet in een van de drie vliegtuigen kan stappen die normaal gesproken dagelijks gaan. Na een flinke huilbui verman ik me en richt me op wat ik wel kan doen en dat is, net als altijd, online contact hebben met hem. Ik begin het boek de Alchemist van Paolo Coelho aan hem voor te lezen en dat dagelijkse ritueel geeft mij structuur en rust. Gelukkig knapt hij na een tijd op en hebben we mooie gesprekken over het boek. Mijn eigen boek dat ik voor young adults aan het schrijven ben, schiet door het vele thuis zijn ook lekker op.

GEZIN WEER SAMEN
Wanneer mijn dochter die in Nederland studeert na een aantal weken toch besluit naar Spanje terug te komen, spring ik een gat in de lucht. Na een helse reisdag vol obstakels waarbij ik op afstand toch gevoelsmatig naast haar zit, sluit ik haar ’s avonds opgelucht in mijn armen. Mijn gezin is weer in hetzelfde land en dat voelt toch een stuk fijner.

MONDKAPJE OP
Als ik na weken weer eens zelf, gewapend met mondkapje en handschoenen, want die zijn verplicht hier, boodschappen ga doen, voel ik me verdrietig worden. Ik mis de vrolijke Spanjaarden! Ik voel hun angst en ben onder de indruk van de vanzelfsprekendheid waarmee ze de maatregelen accepteren. Ik realiseer me dat de Spanjaarden vijftig jaar geleden nog in een dictatuur leefden, iets waar ik me door de strenge lockdown nu een heel klein beetje een voorstelling bij kan maken.

GEVOEL VAN VRIJHEID
Na het verdriet volgt boosheid, niks ‘nieuwe normaal’, niks alles voor me laten bepalen, ik ben er even helemaal klaar mee. Maar ook dat gevoel ebt langzaam weg en na een periode van bezinning blijft uiteindelijk een gevoel van vrijheid over. Vrijheid omdat ik zelf kan bepalen hoe ik reageer op wat er in de wereld om me heen gebeurt en daarmee invloed heb op hoe ik me voel. Die vrijheid kan niemand mij afnemen. Ik schrijf deze column op Bevrijdingsdag, een dag die voor mij, en voor vele anderen, een extra dimensie heeft gekregen. Viva la libertad! Leve de vrijheid!

Deze column schreef ik op verzoek van de redactie van het platform van Isa & Medina.

‘Nee, niet weer!’ is het eerste wat ik denk als ik midden in de nacht wakker word. De nacht ervoor heeft het namelijk flink gespookt. Urenlang harde regen, onweer en op een gegeven moment zelfs hagel. Het internet ontplofte door foto’s van de stad Málaga bedekt met een witte laag hagel, wegglijdende mensen en auto’s en wegen die in rivieren waren veranderd. Het water begon net weer een beetje weg te zakken en alles kon weer opdrogen. Ik spring mijn bed uit en ga poolshoogte nemen. Het water loopt net als de nacht ervoor langs de kachelpijp mijn huis binnen, wat een onheilspellend sissend geluid veroorzaakt. Ik begin te redderen, leg handdoeken neer en stel de honden gerust. De grootste van de drie is als de dood voor onweer en raakt altijd flink overstuur.

We wonen idyllisch op het platteland maar met dit soort weer is dat toch echt een stuk minder idyllisch. Ons huis ligt in een vallei waar het noodweer lang blijft hangen. Daarnaast verandert de tuin in een groot zwembad en maakt de harde regen flink veel herrie op het dak. Ik blijf een tijdje in de woonkamer naar het onweer staan kijken, het is ook wel een bijzonder natuurverschijnsel. Mijn wederhelft zit op dit moment veilig in Nederland en gelukkig ben ik niet snel bang maar onrustig voelt het wel. Zeker als op een gegeven moment de stroom ook nog eens uitvalt. ‘Net wat ik nodig heb’, zeg ik hardop tegen mezelf. Gelukkig heb ik de houtkachel door gestookt, het is dus lekker warm in huis en mijn mobiel heeft gelukkig genoeg batterij. Ik kan nu weinig meer doen dus ik kruip mijn bed maar weer in en probeer nog wat te slapen. Een verloren zaak blijkt al snel, het licht in mijn hoofd is aangegaan dus dan maar wat lezen of een serietje kijken. Ik doe mijn nachtlampje aan zodat ik weet wanneer de stroom weer terug is. Af en toe gaat het licht aan maar ook net zo hard weer uit. Het is echt menens, dit kan wel even gaan duren.

Na een paar uur wordt het rustiger en doe ik weer een poging om te gaan slapen, dit keer met succes. Als ik twee uur later wakker wordt, is er nog steeds geen stroom. Ik stuur wat appjes naar buren en lees op Facebook in de dorpsgroep dat er meer mensen buiten het dorp zonder stroom zitten. Kwestie van geduld hebben dus. Ik heb van de week voor een heel weeshuis staan koken om goed voorbereid te zijn op een drukke week met nieuwe studenten en docenten dus ik hoop dat ik straks niet de hele inhoud van de vriezer hoef weg te gooien.

De vorige bewoner zei tegen ons toen we het huis kochten. ‘Life at the campo is hard, but at least you know you are a-live’. Hij had gelijk! Na dit soort nachten verlang ik bijna terug naar mijn comfortabele rijtjeshuis in Nederland..bíjna!