“Een slimme meid is op haar toekomst voorbereid” klinkt het op tv, ik kijk naar een postbus 51-spot waarin wordt aangekaart hoe belangrijk het is dat meiden meer voor technische beroepen kiezen. Ik laat de woorden op me inwerken. Een slimme meid, hmmm. Ben ik een slimme meid? Ik haal goede cijfers op school daar ligt het niet aan. Maar wat is ‘slim’? In het filmpje dat ik zojuist heb gezien, wordt het uitgelegd als ‘je hersens inzetten voor een goede toekomst’. Klinkt best verstandig. Als je gezegend bent met een goed stel hersenen, gebruik ze dan. Ik sta op dat moment voor mijn studiekeuze en heb net een open dag bezocht van de opleiding ‘Mode & Kleding’. Ik werd er blij van. Maar ja dat gaat ‘slechts’ om mijn creatieve kant. Is het slim om daarvoor te kiezen? Is daar wel geld mee te verdienen, daar kan ik toch altijd nog wat mee doen? Op basis van deze simpele redenatie, kies ik voor een opleiding in de IT. Met veel plezier volg ik de opleiding en ga daarna aan het werk. Ik klop bij uitzendbureaus aan voor een tijdelijke baan en beland in eerste instantie in de administratieve hoek. Een aparte IT-afdeling is er nog lang niet, we hebben het over de 80’er jaren. Toen het computerscherm alleen nog letters liet zien en je de PC met tig floppy disks installeerde. Those were the days!
Uiteindelijk heb ik ruim 10 jaar in de IT gewerkt in leuke banen bij verschillende organisaties. Stiekem vond ik het wel stoer me staande te houden, als vaak enige vrouw, tussen al die mannen. Toch begon het te kriebelen, ik was wel erg veel met mijn hoofd bezig. Soms uren in een serverhok vertoeven terwijl de rest van je collega’s in de kantine aan de koffie zat en wachtten tot ‘het probleem’ opgelost was. Ik werd er op een gegeven moment oprecht niet blij meer van. Maar wat wilde ik wel? Meer met mijn creatieve kant, maar wat dan? Ik had net mijn tweede kind gekregen toen ik besloot een half jaar ouderschapsverlof te nemen. Een tijdje fulltime voor de kinderen zorgen en gaan nadenken vooral voelen wat ik wilde met mijn carrière. Ik had net akkoord gekregen voor dit verlof, toen ik op een zonnige vrijdagmiddag, met mijn zoontje van 3 op mijn heup, over een stoeptegel viel. Ik brak mijn schouder en met dank aan een fout van het ziekenhuis, hield ik er blijvend letsel aan over. Daarna ben ik pas écht gaan kijken naar wie echt werkelijk was en wat ik wilde. Daar had ik opeens, ongewild en onverwacht, zeeën van tijd voor. Ik heb een tijd geschilderd en daar les in gegeven. Mijn creatieve kant kwam volledig aan bod.
Tegenwoordig werk ik met jongeren en geniet daar met volle teugen van. Verder ben ik weer gaan schrijven, iets dat ik vroeger heel veel deed. Dit was door mijn ‘logische’ beroep volledig op de achtergrond geraakt. Het mooie is dat ik dus niet meer hoef te kiezen. Ik werk en met mijn hoofd en met mijn gevoel. Het mag er allemaal zijn.
Regelmatig zeg ik tegen jongeren. “Luister naar je hart en laat er niet zo’n stomme stoeptegel voor nodig zijn om te kiezen voor waar je écht blij van wordt”. Had ik een andere keuze gemaakt als ik meer naar mijn hart had geluisterd? Wie zal het zeggen. Misschien. Ik heb gelukkig nergens spijt van en zie mijn ongeval inmiddels als een waardevolle les die ik weer mag doorgeven. Uiteraard mogen jongeren hun eigen fouten maken, alleen mogen ze best iets minder pijnlijk zijn. Als ik ze mag helpen bij het maken van hun eigen keuzes, word ik daar blij van. Eigenlijk best logisch toch?