“Zullen we vragen of ze het willen”?, vraagt mijn jongere collega. Ik kijk om me heen en laat haar vraag op me inwerken. We zitten namelijk midden in een druk poolcafé en het geluid staat, zoals vaak in Spanje, op standje onmogelijk. Ik stel voor allebei aan een aantal studenten te vragen om hun mening en vervolgens te beslissen of we het wel of niet doen. Het antwoord is unaniem, iedereen stemt voor. Ik verhef mijn stem om boven de muziek uit te komen en informeer de groep. “Okey, guys, we gaan het doen, we houden 2 minuten stilte. De muziek zal niet uitgaan, maar zo lukt het ons vast ook, toch”?
Iedereen knikt instemmend en we wijzen iemand aan die aan zal geven wanneer het 20:00 uur is. Als het teken komt om stil te zijn, houdt een van de studenten haar mobiel in de lucht met daarop het livebeeld van de ceremonie in Nederland. We kijken allemaal of naar het scherm of voor ons uit en zijn stil. Tijdens de stilte kijk ik de tafel rond en laat het moment op het me inwerken. Om me heen zitten allemaal studenten van 17 tot ergens in de 20 en allemaal doen ze mee. Allemaal staan ze stil bij de oorlogsslachtoffers. Het doet me meer dan ik had gedacht. Ligt het aan mij of lijkt de muziek zelfs zachter te zijn gezet? Het is waarschijnlijk mijn verbeelding maar we hebben hoe dan ook een rustpunt gecreëerd midden in een vol café. Bijzonder.
Als de 2 minuten voorbij zijn, deel ik mijn gevoel met de studenten die vlakbij me zitten. Ik zeg het bijzonder te vinden dat ze hun respect tonen, terwijl het voor hen toch echt een stuk verder van hun bed is. Mijn vader en moeder hebben de oorlog bewust meegemaakt, voor hen gaat het om opa’s en oma’s. Er worden wat verhalen van familie over en weer gedeeld en gesproken over hoe onwerkelijk het is, maar dat het toch echt allemaal gebeurd is. Het is duidelijk, het onderwerp is nog springlevend en iedereen is het ermee eens dat je daar altijd bij stil moet blijven staan.
Op een gegeven moment worden de gespreksonderwerpen langzaamaan weer luchtiger, mobieltjes worden weer van tafel gepakt, telefoonnummers uitgewisseld, en iemand stelt voor een groepsfoto te maken. De volgende ochtend word ik wakker met een dankbaar gevoel. Wat een bijzondere studenten meet-up was het dit keer… ik ben er nog stil van.