“Wie wil zijn of haar eigen fouten en keuzes mogen maken?”, vraag ik tijdens onze College Tour aan een collegezaal vol studenten. Allemaal steken ze hun hand op! Op de vraag wie het door zijn ouders laat bepalen, gaat er aarzelend één hand omhoog. Ik noem de term curling ouders en die term zegt alleen de handvol docenten die ook in de zaal zitten iets. Wel weet een student haarfijn uit te leggen wat curling betekent. Nu is het voor iedereen duidelijk en wordt er hard gelachen en is er herkenning alom. Wat vind ik het oprecht jammer dat er op dit moment geen ouders in de zaal zitten.
In gedachten ga ik terug naar eerder deze week toen ik samen met mijn collega een presentatie gaf aan een zaal vol studenten die voor een project naar Málaga gaan komen. Veel van hun ouders zijn meegekomen en er is gelegenheid om vragen te stellen. Het valt me op dat de studenten met name praktische vragen stellen en hun ouders de wat meer kritische vragen. Ik ben zelf ouder en begrijp hun bezorgdheid maar zie dagelijks ook wat overbezorgdheid ofwel ‘curling’ met studenten doet. Alles voor ze willen regelen, elke fout of misstap willen voorkomen, het gaat ze niet helpen zelf te leren verantwoordelijk te zijn voor hun eigen keuzes en gedrag.
Later in de week help ik mijn dochter verhuizen naar haar studentenkamer en vraag ik haar in de auto of wij haar als ouders wel genoeg heb geleerd in de opvoeding. Ze kijkt me van opzij aan en zegt ‘Mam, jullie hebben mij iets heel belangrijks geleerd namelijk; communiceren. Jullie hebben me geleerd op dingen en mensen af te stappen en zijn er altijd voor me als ik toch hulp nodig heb. O ja, en jij hebt me geleerd om op stressmomenten even rustig te gaan zitten en te kijken wat ik moet doen. En soms is dat … jou bellen’. Ik haal opgelucht adem, want ook weet ik dat ik geen curling ouder ben, het is toch fijn om dat bevestigd te krijgen door mijn eigen kind.
Mijn missie om jongeren te leren eigen keuzes te maken waar zij gelukkig van worden, is na deze inspirerende week weer sterker dan ooit!