“Mevrouw, waarom bent u in Spanje gaan wonen?” En hoewel ik alweer jaren met dit woord wordt aangesproken, echt wennen doet het nooit echt. ‘Mevrouw’ klinkt oud, middelbaar en saai. Tenminste zo voelt het op dagen dat ik minder goed in mijn vel zit, als mijn haar hoognodig toe is aan highlights bij mijn kapper, of dat het die dag toch écht wat langer duurt voordat de slaaprimpels uit mijn gezicht zijn weggetrokken.
Doordat ik met studenten werk, word ik regelmatig geconfronteerd met mijn leeftijd.
Ik krijg dagelijks CV’s onder ogen waarop de geboortejaren van mijn eigen kinderen staan. Daarnaast zit ik sinds een tijdje regelmatig voor de camera samen met mijn ruim 25 jaar jongere sidekick Jackie. We nemen dan video’s op voor onze online TV show. De dag voor een opname hou ik er stiekem toch een beetje rekening mee dat ik op tijd naar bed ga en mijn wijntje die avond laat staan. Want ja, ik wil er toch zo fris en fruitig mogelijk op staan, niets menselijks is mij vreemd. En ja, make-up doet wonderen, maar je moet het geluk ook weer niet teveel tarten, toch?
De opnames zijn vaak in het weekend omdat we dan het kantoor om kunnen toveren tot opnamestudio zonder de anderen in de weg te zitten. We, mijn man en ik, – hij is op dit soort dagen ook cameraman en regisseur – zijn vaak als eersten op kantoor. Eerst een bak koffie om een beetje uit de kreukels te komen en dan is het tijd om de set op te bouwen en mijn teksten voor te bereiden. Vaak komt Jackie tijdens dit ritueel binnenlopen en eigenlijk altijd ziet ze er fris en fruitig uit. En dat terwijl ze soms pas om 05:00 ’s ochtends in haar bed is beland! Hoezo oneerlijk? Okey, ze zal vast ook 1 of 2 drankjes laten staan, maar ik vermoed dat ze er zelfs met een kater nog uitziet of ze net een week kuuroord heeft gehad.
En dan komt het moment van de waarheid, de opnames zijn gemonteerd en klaar om online gezet te worden. En alhoewel het begint te wennen, mezelf op beeld terugzien, blijft het toch wel een dingetje. Het is gewoon super confronterend! Tijdens het kijken, schiet er van alles door mijn hoofd. Zit mijn haar niet raar? En die scheve voortand, wordt het toch niet eens tijd voor een beugel? En jemig, praat ik echt zo plat? Wat zie ik er moe uit! De bloopers aan het eind zijn super grappig, maar toch vooral van een ander. Waarom vond ik dit ook alweer leuk? Bla, bla, bla, zo gaat het vaak nog wel een tijdje door.
En is het belangrijk? Nee, natuurlijk niet! Ik ben echt een van de eersten die roept: “Lekker belangrijk hoe je eruit ziet, het gaat om je verhaal, om wat je te vertellen hebt”. En dat is dan weer het voordeel van ouder worden, want daar voel ik me dan weer totaal niet onzeker over. Ik weet wie ik ben, waar ik voor sta en wat ik wil. En dat geeft rust. Het werken met jongeren vind ik te leuk, ik zou echt niet anders willen.
En mijn kennis deel ik nu eenmaal graag met ze, dus bad hair day of niet, rimpels of scheve tand of niet… camera klaar? Actie!