Regelmatig loop ik een rondje ‘campo’ om mijn hoofd leeg te maken. Altijd hetzelfde rondje waarbij ik een stukje platteland met een rondje door ons dorp combineer. Mooie gelegenheid om dan meteen even de post te checken, de postbode komt namelijk niet bij ons aan de deur. Elk nadeel heeft zijn voordeel, ik weet namelijk niet hoeveel reclamefolders en ander onnodig geneuzel mij al bespaard zijn gebleven de afgelopen 10 jaar. Scheelt weer een paar bomen.

Officieel hebben we één adres, officieus hebben we er wel drie en zelfs vier als ik die van ons kantoor meereken. Het eerste adres is ons woonadres, het tweede is het postbusadres in het dorp en het derde het postkantoor in een nabijgelegen dorp waar pakketjes worden afgeleverd die niet in de postbus in het dorp passen. Je zou denken dat dit naar het postkantoor gaat van het dorp waar wij officieel wonen, maar nee het postgebied is anders ingedeeld en dus hebben we met maar liefst drie verschillende dorpen te maken. Alhaurín el Grande; het dorp waar we officieel wonen, Villafranco del Guadalhorce; het dorp waar we het dichtste bij wonen en waar onze postbus is én Cártama; waar pakketjes heen gaan die dus niet in de postbus passen. Het dorp met de langste naam is het kleinste en voor ons gevoel echt ONS dorp ook al begrijpen de meeste vrienden hier maar weinig van. Te stil, te weinig mensen. Maar hey, we hebben een kerk, 3 cafés, 2 kappers. Een met een officieel bord en van de ander moet je gewoon weten dat je bij de blauwe deur moet zijn. Een supermarkt, okey supermarktje, een ferreteria (als ze daar niet hebben wat je zoekt, hebben ze het nergens), een apotheek, ouderencentrum, kinderdagverblijf en een vrij grote school. Het wachten is alleen nog op een pinautomaat en dan is het helemaal perfect. Alhoewel voor mij is het nu al perfect. Lekker kneuterig en overzichtelijk, ik hou ervan.

Ik had het laatst met mijn dochter over de allereerste keer dat ze kennismaakte met ons dorp bijna 10 jaar geleden. Het was wat haar betreft niet bepaald liefde op het eerste gezicht. Ergens midden juli haalde ik met haar en haar broer taartjes bij de lokale bakker (o ja die hebben we ook!). Ik was net op tijd want van 14:00 tot 17:00 gingen ze dicht. We namen plaats op een bankje tegenover het schoolplein. “Nou jongens, zei ik, hier gaan jullie straks naar school.” Het was stil, heel erg stil. En dat kwam niet alleen omdat zij met stomheid waren geslagen. “Mam, ik hoorde krekels en zag twee jongetjes voetballen, dat was het!’. We woonden toentertijd nog in Haarlem en dit was haar vooruitzicht; een dorp en dan ook nog eens op het platteland. Van de hemel naar de hel! Gaandeweg de jaren is ze van ons dorp gaan houden en in het bijzonder van het platteland. Ook zij loopt regelmatig een rondje om haar hoofd leeg te maken, al houdt zij het vaak bij onze eigen tuin. Waar ze in Haarlem bijna meteen in de tuin van de buren stapte, kan ze hier rond dwalen en neerstrijken op een bankje of ander rustig plekje. Vroeger klom ze zelfs regelmatig in een boom als ze haar broer of ons zat was. De hel veranderde langzaamaan in de hemel.

Op mijn vaste rondje kom ik langs het beruchte bankje en regelmatig ga ik er dan even op zitten. En vaak komt dan dat beeld van ons drietjes met een taartje in de snikhete zon weer terug. Het was tijdens de siësta dus no wonder dat er geen kip of kind op straat was.

Ik loop langs de toiletten en door de open deur zie ik hem staan. Hij houdt zijn handen onder de stromende kraan en kijkt geconcentreerd naar zichzelf in de spiegel. Het lijkt of hij tegen zichzelf praat. Ik weet wat er door hem heen gaat. Even later kom ik hem buiten tegen, nog een kwartier te gaan voor de presentaties. “Gaat het man?”, vraag ik. “Best spannend he?” Hij knikt en zegt, ‘pfff, als het eerst maar achter de rug is’. Ik vertel hem dat, alhoewel ik toch al flink wat presentaties heb mogen geven, ik het ook nog altijd spannend vind. Ik beken hem dat er altijd een moment is waarop ik me afvraag waarom ik dit ook alweer wil doen of zelfs leuk vind. Ik ga op zo’n moment veel liever naar huis! Hij begint te lachen en ik zie hem ontspannen. Ik vervolg; “Er is maar één manier en dat is er dwars doorheen en het gewoon vaak doen.” “Jij kan dit! “Haal als je daar staat eerst een keer heel diep adem en dan komt het helemaal goed”. Hij knikt bevestigend maar ik voel dat hij er nog niet helemaal gerust op is.

Hij sluit aan bij de rest van de groep en ook daar loopt de spanning voelbaar op. Ze jutten elkaar lekker op. Een van de docenten gooit er nog een schepje bovenop door te roepen dat de burgemeester straks ook in het publiek zit. Wat niet waar is, maar dat weten de studenten natuurlijk niet.

Ik hou van dit moment. Het moment dat ‘onze’ studenten na twee weken hard werken hun eindproduct aan de ondernemer mogen presenteren. En in het Engels nog wel! Ik geef een van de Spaanse studenten, die ook met het project heeft mogen meedoen en vanaf de avond ervoor al bloednerveus is, nog een laatste korte peptalk en dan is het moment daar.

In een prachtige collegezaal presenteren de drie groepen na elkaar hun werk aan de ondernemers én vertellen wat de Málaga Business Bootcamp hen gebracht heeft. Voor de één is dat meer kennis over marketing, een ander noemt kennis van de Spaanse taal en een volgende geeft aan die twee weken haar heimwee te hebben verslagen. Ik kijk, luister en schiet – verandert dat dan ook nooit? – af en toe vol. Een van de docenten komt naast me zitten en ik voel hoe ook hij uit elkaar barst van trots. We laten de studenten één voor één langskomen om hun certificaat te ondertekenen. En opeens zit hij tegenover me, de student van het toilet. “Zooo, jij kunt weer ademhalen zie ik, goed gedaan man!”, zeg ik. Hij knikt trots en ik krijg een smile van oor tot oor. Ik overhandig hem zijn certificaat. “En nou wegwezen en nog even lekker ontspannen genieten voordat je weer terugvliegt” fluister ik hem toe. Hij knikt bevestigend en dit keer voel ik geen enkele twijfel. Daar kwamen ze ten slotte ook voor naar Málaga, naast hard werken ook de kans krijgen om te genieten van het mooie weer en de stad en het strand.

Stuk voor stuk gaan de studenten met veel meer bagage naar huis dan waar ze mee kwamen. Gelukkig hoeven ze voor dit soort bagage niet bij te betalen.

Recent werd ik in één week tijd geconfronteerd met twee verhalen over jongeren die behoorlijk indruk op mij én mijn gezin maakten. Beide verhalen kenden helaas geen happy end. De hoofdrolspelers uit deze verhalen zagen beiden het leven niet meer zitten. De een bekend in de wereld de ander bekend in ons dorp. Achter de verhalen zitten mooie, lieve jongens van vlees en bloed, met families en vrienden die verscheurd worden door verdriet. Die zich afvragen waarom en daar wellicht nooit echt een antwoord op zullen krijgen. Hoe moeten zij verder met hun leven? Hoe geven ze dit grote verlies een plek? Mijn hart gaat uit naar hen.

Het doet me eens te meer beseffen hoe belangrijk het is om in gesprek te blijven met jongeren. Wat beweegt hen? Waar worden ze gelukkig of juist ongelukkig van? Ervaren ze druk? Van vrienden, ouders, school, social media? Durven ze hierover te praten? Welke keuzes maken ze? Durven ze nee te zeggen? Hulp te vragen? Volledig zichzelf te zijn?

Die vragen houden mij bezig en zijn de reden dat ik met zoveel passie aan ons online platform yourjourney.academy voor jongeren werk. Elke week plaatsen we blogs, Q&A’s en TV shows om jongeren te inspireren en verder te helpen. In de Q&A’s behandelen we allerlei vragen en onderwerpen. Sommige luchtig, andere een stuk serieuzer. En al is er maar één jongere die er inspiratie, hoop, een antwoord of een lach van op zijn of haar gezicht krijgt, ben ik blij!

December 2017
Nadat ik mijn dochter uit school heb gehaald in Málaga rijden we naar huis en regelt zij zoals altijd de muziek. Ze rommelt wat op mijn telefoon en kiest een nummer. Ik hoor het intro van Thuis van Marco Borsato en krijg een brok in mijn keel. Ik haal heel even mijn blik van de weg om haar aan te kunnen kijken. “Mooi he mam”, zegt ze, nu geloof ik het pas echt! Papa is weer THUIS! Door mijn tranen heen knik ik en ga in gedachten terug in de tijd.

“Knap he die hoge noten, dat kan papa ook!” Mijn dochter haalt me terug naar het nu. Zij zingt, net als haar vader, zelf ook en weet hoe moeilijk het is om, vooral in het Nederlands, mooi te zingen. Na bijna 10 jaar in Spanje komt ze vaak beter uit haar woorden in het Spaans maar wordt ze ook heel blij van Nederlands lezen en de muziek en teksten van Marco Borsato. We bespreken de betekenis van zijn teksten regelmatig in de auto en zingen keihard mee. Ik vraag haar of ze een keer naar een optreden van hem zou willen. Dat klinkt haar als muziek in de oren!

Dezelfde avond ga ik naar zijn website en klik op de agenda. Hij treedt ondere op op 7 mei… haar verjaardag! Samen naar zijn optreden op haar 17e verjaardag, hoe geweldig zou dat zijn? Maar dan komt de teleurstelling, alle optredens op en rondom haar verjaardag zijn al uitverkocht. Ik moet even lachen om mezelf, what was I thinking? Die optredens waren natuurlijk al uitverkocht voordat de data überhaupt op de site stonden. De beste man is mega populair en dat snap ik! Ik weet dat er kaartjes te krijgen zijn via allerlei dure websites maar realiseer me ook dat daar voor ons nog 2 vliegtickets en een hotel bijkomen… helaas. Dit gaat hem niet worden ben ik bang. Of toch? Waar een wil is, is een weg, predik ik toch altijd?

Ik besluit een mail naar de fanclub te sturen om ze te vertellen over mijn plan en aan te geven hoe jammer ik het vind dat de concerten zijn uitverkocht. Niet veel later krijg ik antwoord. Het blijkt dat er toevallig nét nieuwe data voor concerten zijn vrijgegeven! Ik ga opnieuw naar de website en bemachtig de 2 felbegeerde entreekaarten. Het concert is in 013 in Tilburg. Een hotel om de hoek van de concertzaal is zo geboekt en de vliegtickets ook.

Mei 2018
Na maanden wachten, is het afgelopen donderdag eindelijk zover. Heel vroeg in de ochtend vliegen we naar Eindhoven en nog diezelfde avond staan we samen in de concertzaal. Een uur te vroeg om ons te verzekeren van een plekje dichtbij het podium. En dan is het zover! De band zet in, Marco komt het podium op en begint, hoe kan het ook anders, met ons nummer THUIS. Shoot, en ik had me nog zo voorgenomen om niet te gaan janken. Ik kijk opzij en kijk in het stralende gezicht van mijn dochter. Wat een kado!

Uit het niets is hij daar. Hij tovert een lach op mijn gezicht van oor tot oor. Ik voel een hele duidelijke JA opborrelen vanuit mijn buik. Het is overduidelijk .. ik ben verliefd!

Ik probeer het gevoel te negeren maar uiteindelijk ga ik voor de bijl en vliegen de mails heen en weer. Er is geen ontkomen meer aan. Ik wil hem, ik weet het zeker!

Maar hoe vertel ik dit aan mijn lief? En aan mijn kinderen? Die gaan echt niet blij worden en dat kan ik ze natuurlijk niet kwalijk nemen. Ik weet dat ze vrijdenkend zijn maar dit gaan ze me niet snel vergeven. “Als je verliefd bent, doe je soms domme dingen”, denk ik. Dan maar egoïstisch, ik kies dit keer voor mij. Ze wennen er vast wel aan. Ik probeer mezelf te overtuigen, maar ben er niet echt gerust op.

Ik vraag een vriendin om hulp en vraag haar bij hem langs te gaan. Dan kan ze hem met eigen ogen zien. Zij laat me subtiel weten dat het niet haar keuze zou zijn. Maar ja als ik het graag wil, dan heeft ze er weinig over te zeggen. En hoewel ik haar oordeel op waarde schat, schuif ik deze nu zonder pardon aan de kant. I made up my mind, dit is écht wat ik wil!

En dan is het zover. De dag dat ik hem live ga ontmoeten! Ik ben nerveus. Stel dat hij tegenvalt? Dan heb ik voor niks voor gedoe gezorgd binnen mijn gezin. Is hij het waard?
Maar vanaf het allereerste moment dat ik hem zie, voel ik dat het klopt. Hier heb ik nog wel een jaartje ruzie voor over….. hij is er …. mijn KNALroze bank!

Ik heb weer eens een ‘heldere’ nacht. Wat voor mij niet per sé betekent dat het volle maan of iets dergelijks is. Het is meer een nacht waarin ik opeens klaarwakker ben en de inspiratie en ideeën rond gieren in mijn hoofd.

Zo ook deze nacht, en vanaf 03:00 probeer ik dus weer te gaan slapen. Ik heb het na een half uur maar opgegeven. Het werd hem niet weer, leve de Spaanse siësta, want vanmiddag hoop ik toch echt dat Klaas Vaak me even een bezoekje brengt. Een heldere nacht is leuk, maar je moet er niet teveel achter elkaar hebben. Slaap is té belangrijk. Hoe belangrijk dat is, weet ik als geen ander en schrijf ik nog wel eens over.

Goed, geen slaap meer dus wat nu? Ik pak mijn ‘get it out of my head’ boekje dat altijd op mijn nachtkastje ligt erbij en begin te schrijven. Ik pak nooit meteen mijn laptop, want dan weet ik zeker dat ik niet meer kan slapen. Het kunstmatige licht onderdrukt de aanmaak van het slaaphormoon melatonine heb ik ooit ergens gelezen, en ik kan u zeggen … ik weet dat het waar is. Maar ja inspiratie is ook super leuk dus ach kom maar door dit keer.

Ik schrijf alle ideeën uit mijn hoofd in het boekje en zet wat dingen op een apart to do lijstje. Leuk dat zelfstandig ondernemerschap maar die briljante ideeën wil ik natuurlijk ook een keer uitvoeren. Gelukkig heb ik inmiddels een geweldig team om me heen verzameld dat ik regelmatig gek maak met mijn nachtelijke inspiratie. De ideeën komen nu eenmaal sneller dan dat ze uitgevoerd kunnen worden. En eerlijk is eerlijk sommige van de ideeën zijn weliswaar briljant maar wat minder geschikt om uit te voeren. Of mogen geparkeerd voor 2020 😉

Nu de tsunami is gaan liggen komt er ruimte voor dilemma’s. Herkenbaar… anyone? Mijn gedachten gaan terug naar een appje dat ik gisterenavond laat van mijn lieve Spaanse buuf kreeg. Ze stuurde me een foto van een nest jonge katjes dat uiteraard op zoeken is naar een nieuw thuis. Shit denk ik bij mezelf, ‘ik had nog zo met mezelf afgesproken na 21:00 uur geen social media meer te checken’. Te laat!

Meteen stuur ik terug dat ik mee zal denken maar dat ik dit x oversla. Ze stuurt een huilend van het lachen emoticon terug. We begrijpen elkaar. Na het redden van flink wat beesten, met zelfs blijvend letsel (aka een prothese in mijn rechter wijsvinger), heb ik heel hard geroepen onze Arca Noah is vol, er gaat alleen nog maar af. Ik stuur meteen een foto van de katjes door naar mijn man met de tekst ‘ik ga niet overstag’. Hij stuurt de spierballen-emoticon terug. Saved by the bell denkt hij vast vanuit Nederland. De katjes zitten in mijn hoofd en later die avond kijk ik nog eens goed naar de foto, wat een schatjes! Tip: als je je niet wil of kunt committen aan een rescue animal gooi dan meteen de foto weg. Voor je het weet heb je er een uitgekozen, een naam gegeven en zit je bij de dierenarts voor de check up. En gaat de meter lopen 😉

Mijn dochter helpt ook niet echt, want als ik het aan haar vertel,zegt ze. “Tja mam, het kan ook een teken zijn”. Damn, waarom omarmt ze mijn geloof in signalen? Daar heb ik natuurlijk nu helemaal niks aan. En natuurlijk heeft ze gelijk, as always. Het kan een teken zijn. Want wat is er mooier dan een mens of dier helpen een prettig leven te hebben? Op de wereld gezet worden is meestal niet door jezelf ‘bedacht’. En terugstoppen gaat nu eenmaal niet. En geloofde ik niet in ‘heal others, heal yourself’. Ja ja, Ellen Warger, please don’t comment on this one 😉

Goed, het is inmiddels 05:55 (shit weer een teken?) en over een half uur gaat de wekker. Eerst maar eens Robin naar school brengen, aan het werk en proberen niet weg te mijmeren bij zo’n pluizenbol op schoot. Ik kan dit! Toch?

“Maar, dat doe jij toch gewoon?” Ik kijk mijn gesprekspartner aan en geloof mijn oren niet. “Hoezo?” “Dat doe ik toch gewoon?” “Er is voor mij helemaal niks gewoon aan om mijn blogs delen op social media”. Ze kijkt me wat ongelovig aan. “Echt?” “Maar jij durft dat!” “En iedereen vindt jou leuk, jij hoeft dus niet bang te zijn voor kritiek, dus ik dacht…”. Ik verslik me bijna in mijn drankje en weet even niet wat ik moet zeggen. Weer eens een mooi voorbeeld van hoe ik blijkbaar heel zelfverzekerd kan overkomen terwijl ik dat écht niet altijd ben. En dat ‘iedereen vindt jou leuk’ durf ik ronduit te betwijfelen. Het idee! Iets teveel eer.

Ik leg haar uit dat ik toch echt regelmatig allerlei belemmerende stemmetjes voorbij hoor komen alvorens ik mijn blogs post. Want o jee! “Wie zit er nu te wachten op die véél te lange teksten van mij?” En wat zal ‘men’ er wel niet van vinden? Ik hoor het bij wijze van spreken hardop gezegd worden. “Waarom moet ze dat allemaal zo nodig delen met de wereld?”. “Zit zeker om aandacht verlegen”. En dan is er ook nog de factor ‘rekening houden met’. Neemt die en die geen aanstoot aan mijn tekst? Zal ik het laten ‘goedkeuren’ voordat ik het plaats? Om nog maar te zwijgen over het fenomeen ‘doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg’ mij als rechtgeaarde Nederlandse natuurlijk ook té bekend. Want als je je kop boven het maaiveld steekt, dan moet ie eraf. Toch?

Maar als ik me door al die stemmetjes zou laten leiden, gebeurt er niks. En dat geldt niet alleen voor het plaatsen van blogs. Dat geldt voor video’s, de beslissingen die ik neem als ondernemer, eigenlijk geldt het voor alles in mijn leven! Als ik dingen wil beleven en persoonlijk en zakelijk wil groeien dan is er maar één manier; ‘feel the fear and do it anyway!’. Met andere woorden dwars door de angst heen. En dat lukt de ene keer beter dan de andere. Dat hoort erbij! Ik realiseer me heel goed dat niet iedereen altijd snapt waar ik mee bezig ben. En ik begrijp ook dat niet iedereen zit te wachten op mijn blogs. Of überhaupt op mij. En dat is helemaal prima! Die illusie heb ik niet. Degene die zich aan mij ergert op social media, heeft de keuze om me te ontvolgen of simpelweg door te scrollen. En de mensen die door mij geïnspireerd of geraakt worden, die zijn van harte welkom om te reageren. Het de kunst om me niet door te laten leiden door reacties van lezers en me er zeker niet aan te hechten. Zo heeft zowel positieve als negatieve feedback namelijk geen grip op mij, of liever gezegd op mijn ego. Want natuurlijk is het leuk om complimentjes te krijgen en te merken dat mijn schrijfsels iets teweeg brengen bij mensen. Als wat ik deel iemand een glimlach bezorgt, aan het denken zet of hoop biedt, dan kan ik daar natuurlijk alleen maar blij van worden. Maar daar gaat het in de kern niet om! Ik schrijf in eerste instantie voor mezelf, gewoon omdat het eruit moet. Niks meer niks minder.

Mocht je dit trouwens lezen en jezelf herkennen in de gesprekspartner aan het begin van mijn verhaal? Ga bloggen! Want man oh man, wat kun jij mooi schrijven! En ja, de wereld zit op jou te wachten. Ik in ieder geval!

Heeft deze blog je aan het denken gezet of wil je reageren? Feel free, ik reageer op bijna (..) alles.

‘Tik’, hoor ik, en in één keer het is donker. De stroom ligt eraf. Half zeven ’s ochtends, fijne timing denk ik. Onderdeel van mijn ochtendritueel is een warme douche en die kan ik nu wel vergeten want zonder stroom doet de pomp het niet. Laten wij namelijk in het trotse bezit zijn van een eigen waterbron. Inclusief pomp om het water op te pompen. Een voorrecht dat ik soms zomaar ineens kan vervloeken. Prachtig je eigen watervoorziening, maar er zitten ook flink wat nadelen aan. Ik check de stoppenkast en realiseer me dat het weer eens zover is. Er is iets dat kortsluiting maakt en ik mag zelf op zoek naar wat dat ‘iets’ is.

Toen ik nog in Nederland woonde zou mijn eerste gedachte zijn “waar is het nummer van de servicemonteur?” Na bijna 10 jaar in Spanje heb ik geleerd weer eerst zelf na te denken alvorens meteen hulp in te schakelen. Regelmatig komt mijn oude IT-opleiding van pas en mag ik weer even mijn boerenlogica gebruiken om het probleem te determineren.

Mijn wederhelft is inmiddels ook zijn bed uitgekomen en vraagt wat er aan de hand is. “Volgens maakt de pomp kortsluiting” zeg ik, en vraag hem die uit te zetten. Hij gaat naar buiten en zet de pomp uit. Ik draai de stop die bij de pompt hoort terug omhoog om te kijken of de stroom er weer op gaat. Hij weigert omhoog te blijven, ik heb dus goed geraden. De pomp is de boosdoener! Het had ook zomaar de boiler kunnen zijn, ook die kan voor lelijke problemen zorgen. Dat betekent goed en slecht nieuws. Goed nieuws omdat we nu weten wat het is en dus over de oplossing kunnen gaan nadenken en slecht nieuws omdat ik die warme douche dus definitief kan vergeten. En dat niet alleen, de afwas blijft staan en het toilet moet tot nader order met flessen water worden doorgespoeld. Had ik al gezegd dat ik meestal heel blij ben met wonen op het platteland? Meestal! Maar op dit soort momenten baal ik gewoon stevig. Het voelt als kamperen en het is me nooit gelukt daar fan van te worden. Ik ben een soort glamour hippie. Ik hou van het platteland maar enige vorm van luxe is toch zeker aan mij besteed.

Het ontdekken van het probleem is me gelukt. Maar voor het oplossen ervan is helaas toch echt hulp nodig. Mijn man stuurt een appje naar onze klusjesman aka ‘redder in nood’ en die antwoordt dat hij er ’s middags na 14:00 uur tijd heeft om ernaar te kijken. Hij vertrekt wel om 17:00 uur voor een familieweekend dus hoopt dat de klus voor die tijd geklaard is. Even denk ik, ‘o jee, als dat maar lukt’ en zie ons weekend al deels in het water vallen, maar dan verman ik mezelf. Het komt goed! In Spanje denk ik niet meer meteen na over plan B. Het loopt toch meestal anders dan ik van te voren kan bedenken. Ik laat het voor nu los.

Bij de eerste check ’s middags blijkt dat de motor van de pomp het gelukkig nog wel doet, maar een ander belangrijk onderdeel is wel overleden. Even lijkt het niet te lukken om het te fiksen voor het weekend en begin ik al bijna plannen te maken voor een bezoek aan een spa. Als ik dan toch over een plan B moet gaan nadenken … Maar dan opeens hoor ik het vertrouwde geluid van het aanslaan van de pomp. Even hou ik mijn adem in, blijft hij het doen? Yes, hij doet het! Ik draai de kraan open en houd mijn handen onder het stromende water. Ik haal diep adem en besef me eens te meer dat het het de meest basale dingen in het leven zijn die een mens gelukkig maken. Okey, en af en toe een dagje spa!

Verschrikt kijk ik naar de tijd op het bonnetje dat ik in mijn handen gedrukt krijg. Señora? De medewerker houdt een zakje met mijn naam erop voor me open en kijkt me vragend aan. “Si si..” mompel ik en laat met tegenzin mijn geliefde iPhone erin zakken. Het is 10:00 uur ’s ochtends en samen met mij maken nog tig anderen gebruik van de aantrekkelijke batterij omruilactie die Apple aanbiedt. Dit betekent dat ik mijn telefoon dus pas úren later op kan halen. Ik dacht erop te kunnen wachten, klein inschattingsfoutje. Okey, wat nu? De man naast mij, ik schat in dat hij net als ik zelfstandig ondernemer is, is beter voorbereid en heeft al een voorkeursbehandeling weten af te dwingen. Hij mag een klein uurtje later al terugkomen om de zijne op te halen. Heel even twijfel ik of ik mijn charmes in de strijd zal gooien … maar bedenk me. Dit is een mooie test om te kijken óf en hoe verslaafd ik ben aan mijn smartphone denk ik. Stiekem vrees ik dat dat nog wel eens tegen kan vallen.

Gelukkig heb ik een meeting in de buurt van het winkelcentrum waar de Apple store gevestigd is. Alleen die meeting begint pas 2 uur later. Niet getreurd, gelukkig ben ik wel zo slim geweest mijn laptop mee te nemen om in ieder geval wat te kunnen werken. Op naar het dichtstbijzijnde koffietentje met WIFI dan maar. Al snel vind ik er een en naast een koffie bestel ik de WIFI-code. Ik installeer me op een rustige plek en activeer de WIFI. Tenminste dat probeer ik. Het lukt me niet om verbinding te krijgen. Ik lach om mezelf. “voor mij als oud IT-er, hoe moeilijk kan het zijn?” Hmmm… blijkbaar heel moeilijk. Het universum lijkt mijn zelfbedachte test uiterst serieus te nemen en upgrade deze spontaan naar ‘geen telefoon plus überhaupt geen toegang tot internet. Be careful what you wish for! Even baal ik en doe nog een laatste poging. Zonder resultaat. Okey, basta Joyce, niet de bedoeling dit. Verzin maar iets anders. Ik heb voor mijn gevoel twee opties, één is gaan shoppen en de andere is die blog schrijven die al een tijdje in mijn hoofd zit en waar ik geen internetverbinding, lees; online afleiding, bij nodig heb. En hoewel ik vroeger wel raad wist met zo’n verzameling kledingwinkels in een groot winkelcentrum, tegenwoordig word ik daar alleen maar nerveus van. Harde foute muziek, te kleine pashokjes, verkeerd licht… not my thing! Online shoppen is al tijden mijn redding en al helemaal sinds ik sinds een tijdje eindelijk een fatsoenlijk afleveradres kan opgeven en niet langer de helft van mijn pakketjes zoekraakt. Een woonadres op het platteland in Spanje heeft zo zijn uitdagingen. Maar ik dwaal af.

Ik kies voor de tweede optie; schrijven! Daar werd ik namelijk vroeger en nog steeds wél gelukkig van. De tijd vliegt om terwijl mijn vingers over de toetsen vliegen en voor ik het weet is het tijd om naar de meeting te gaan. Daar aangekomen, verkondig ik aan wie het maar wil horen dat ik mezelf die middag voor een uitdaging heb gesteld. Ga ik het redden zonder telefoon? Ik krijg er in ieder geval al interessante gesprekken door. Het eerste uur heb ik een wat ongedurig gevoel. Wat als ze me op kantoor nodig hebben? En shit, ik ben mijn zoon vergeten te laten weten dat ik tijdelijk niet bereikbaar ben. Wat als hij me nodig heeft? Een van mijn collega ondernemers vraagt om de contactgegevens van een zakelijke relatie. Ik grijp naar mijn tas en zoek naar mijn telefoon. O nee, die ligt aan het infuus bij de Apple Store, denk ik. Dan maar ouderwets pen en papier. Werkt net zo goed. Het went best snel zo zonder telefoon en ik begin er zowaar plezier in te krijgen.

De meeting gaat in rap tempo voorbij en dan breekt het moment aan dat ik mijn telefoon kan gaan ophalen. Toevallig net hetzelfde moment dat we aan tafel kunnen voor de lunch. Ik heb zojuist het menu gezien en twijfel geen seconde… heerlijk eten en goed gezelschap wint het! “Nu niet vergeten hem straks op te halen”… denk ik voordat ik een slok van mijn wijn neem.

Fluitend begin ik mijn dag, ik voel me fit en vrolijk. Kom maar op volle agenda, ik lust je rauw! Tegen het einde van de dag voel ik opeens me een stuk minder prettig. Ik heb zeurende hoofdpijn, pijn in mijn nek en een soort onbestemd gevoel. Hoe kan dit? Ik begon de dag zo goed en nu, een uur of wat later, is daar nog maar weinig van over.
Vroeger was mijn eerste gedachte, ik word vast ziek. Hoofdpijn, nekpijn het zijn ten slotte symptomen die bij griep horen. Het kwam niet in me op om te denken dat het misschien kon komen door wat ik die dag gedaan had. En al helemaal niet met wie. Alsof dat invloed kon hebben! Ja als het ging om griepbacillen, die zijn ten slotte overdraagbaar, maar de gemoedstoestand van anderen? Was ik daar ook vatbaar voor?

Ik weet inmiddels dat dit zo is. In ieder geval zo werkt het voor mij. Ik behoor namelijk tot die groep van de bevolking die net een tikkie gevoeliger is dan de rest. En dat betekent dat bij mij alles een stuk harder binnenkomt dan bij een ander. Picture this; de radio staat de hele dag op 10 verschillende zenders, 1 zender staat er net naast en ook nog eens nét te hard. Dit is hoe het voor gevoelige mensen vaak is. Die pikken de hele dag door alle signalen op van hun omgeving. Bij de een zijn het geluiden, de ander heeft meer last van geuren. Of allebei. Je kunt je voorstellen dat dit vaak super vermoeiend is. Ik heb zelf het meest last van geluiden en kan ook vaak letterlijk voelen hoe de ander zich voelt. Als iemand dus een pesthumeur heeft, midden in een scheiding zit, ongesteld is of griep heeft, dan voel ik dat! Vroeger werd ik voor de grap wel ‘de prinses op de erwt’ genoemd. Ik heb het nooit getest maar het zou zomaar kunnen dat ik die erwt ook echt zou voelen ook al liggen er 10 matrassen op mijn bed 😉

Ondanks dat ik al jaren bezig ben met bewustzijn, yoga en energiewerk, stap ik nog regelmatig in de valkuil. Het blijft een kwestie van grenzen voelen én bewaken. Wat is van mij? Wat is van de ander? Want het komt regelmatig voor dat ik me dus ‘opeens’ anders of slechter voel, doordat ik de stemming of energie van de ander heb ‘overgenomen’. Het is een prachtige kwaliteit om een ander goed aan te kunnen voelen, maar als je hierin niet goed voor jezelf zorgt, soms gewoon ronduit vermoeiend.

Herkenbaar? Hoe zorg je ervoor dat je gedurende de dag niet meegezogen wordt in de energie of het ‘drama’ van de ander? Hier zijn een aantal manieren voor. Eén die voor mij altijd goed werkt, is heel bewust mijn eigen plek innemen. En dan bedoel ik niet ergens fysiek aanwezig zijn en mijn stem laten horen. Natuurlijk dat is ook belangrijk! In dit geval bedoel ik energetisch mijn eigen plek innemen. Stel ik ga naar een netwerkevent waar heel veel mensen bijeenkomen. Ik zorg ten eerste dat ik op tijd aankom zodat ik de tijd heb om te landen. Wat is het voor ruimte, hoe sta of zit ik straks tussen al die mensen? Voordat het event begint, duik ik eigenlijk altijd eerst ergens een toilet in. Ik neem de tijd om even rustig adem te halen en met mijn ogen dicht visualiseer ik mijn eigen ‘bubbel’ om me heen. De ene keer is dat een ‘gouden ei’ de andere keer een soort muurtje van steen. Net waar ik dat moment behoefte aan heb. Op het moment dat ik niet zo lekker in mijn vel zit, kies ik gewoon voor wat zwaarder geschut. Voor iedereen werkt dit anders.

Als je wil ervaren hoe dit werkt, heb ik een leuke oefening voor je. Neem het OV, liefst op een regenachtige drukke reisdag. Stap in en voel wat de energie, geluiden en geur van de mensen om je heen met je doet. Kun je goed bij jezelf blijven? Of irriteer je je aan de persoon die net iets te dichtbij staat? Of zit je voordat je het weet ‘energetisch’ op schoot bij iemand die drie rijen verder hardop zit te bellen? Stap nu uit en doe voordat je de volgende trein of bus instapt, de ‘bubbel’oefening, visualiseer dus je eigen ruimte om je heen, en merk het verschil. Ik ben benieuwd of jij dit herkent en of de oefening iets voor je doet. Let me know!