Ik schrik wakker en ontdek dat ik de wekker vergeten ben te zetten. Shit, ik heb me verslapen! Er gaat een adrenalinestoot door mijn lijf. “O nee, ik kom vast te laat, het is altijd druk op de weg op maandag. Ik wilde eigenlijk nog mijn haar wassen en föhnen, ik moet… nee, nee, nee, niet nu, niet vandaag!” Al die gedachten aka mijn ‘monkey mind’ is blijkbaar ook wakker geworden, want die begint nu non-stop allemaal negatieve dingen te brullen. Terwijl ik mijn bed uitspring, stoot ik keihard met mijn knie tegen de punt van het bed. Au! Dat wordt een joekel van een blauwe plek, dat kan er ook nog wel bij. Tijdens het douchen krijg ik zeep in mijn oog en in de keuken aangekomen, blijkt de koffie op te zijn. Op weg naar kantoor raak ik natúúrlijk in de file en ontdek ik bij het uit de auto stappen dat ik mijn Uggs nog aan heb. Ik zou toch zweren dat ik ze verruild heb voor nette schoenen, die dus blijkbaar nog thuis staan. Aaaaghh! De dag is nog maar net begonnen en ik ga het liefst mijn bed weer in. Het is zo’n dag dat alles tegenzit. Herkenbaar? Anyone?

Wat gaat hier mis? Eigenlijk iets heel simpels. Op het moment dat je je verslaapt, is het de kunst om juist níet te gaan rennen. Stilstaan (of beter nog; blijven liggen) bij het feit dat je je überhaupt hebt verslapen is de sleutel. Stilstaan? Hoezo? Ik heb toch haast, ik moet van alles…! Klopt, dat feit verander je ook niet, maar de mindset waarmee je die dingen vervolgens gaat doen, dáár heb je wel invloed op.

In de situatie dat ik net schets, laat ik me leiden door een negatieve mindset en gaat alles daaraan beantwoorden. Gelukkig kom ik in de parking bij zinnen en neem ik een paar minuten de tijd om stil te staan. Okey, de dag is rot gestart maar dat hoeft nog niet te betekenen dat dit de hele dag zo blijft. Ik kan er dus voor kiezen de dag ‘opnieuw’ te beginnen. Ik spreek mezelf toe, herinner me de wijze les uit een mindfullness training ‘ik bén niet mijn gedachten’ en voel de stress wegglijden. Ik herinner me ook de quote ‘energy flows where attention goes’. Met andere woorden waar je je aandacht op richt, dat groeit. In positieve én negatieve zin! Ik neem zelf weer de regie.

Ik kan spontaan weer helder nadenken en bel naar kantoor om te zeggen dat ik iets later ben. En wat blijkt? Mijn eerste afspraak heeft toevallig net afgezegd. Ik hoef me niet haasten en kan dus zelfs nog even koffie drinken in mijn favoriete ontbijttentje. Ik glimlach en realiseer me dat ik mezelf zojuist, door de dag opnieuw te beginnen, in een positieve flow terug heb gebracht. Ik ben hier al jaren bewust mee bezig. Of het me altijd lukt? Nee natuurlijk niet! Ik laat me nog regelmatig meesleuren door een tsunami aan negatieve gedachten. Maar vroeger bleef ik dan een tijdje knock-out liggen, naar adem happend, me afvragend: “wat the …. happened?”. Nu herken ik de stemmetjes veel sneller en druk ik eerder op de resetknop. Al is het soms ook gewoon fijn om erin mee te gaan en mezelf een soort van zielig te vinden. Maar niet te lang, zo zonde! Het leven is te mooi. En die blauwe plek? Die herinnert me dagen daarna nog fijntjes aan weer eens een mooie les.

“Mam, kan ik in ziekenhuis Valle del Guadalhorce terecht met mijn verzekeringspas”? ‘Uh, ja?’ Mijn zoon antwoordt: “Dus het kan? Ik heb een ongeluk gehad met een quad”. “Ik bel je zo terug!” en hij hangt op. Ik luister naar de oorverdovende stilte die volgt en staar voor me uit. Op dat moment wordt het voorgerecht geserveerd, ik kijk mijn vriendin aan en zeg ‘ik heb geen trek meer’. Ze pakt mijn hand en zegt “rustig liefie, het komt goed”. Duizend vragen tollen door mijn hoofd. Ongeluk? Ziekenhuis? Wat is er gebeurd? Hoe ernstig is het? Ik ben in Nederland en dus zo’n slordige 2500 kilometer bij hem vandaan. Geen onbelangrijk detail; mijn man is óók in Nederland en onze dochter is alleen thuis in Spanje. Slik!

Mijn vriendin vraagt wat ze voor me kan doen. Als ze al denkt ‘daar gaat ons gezellige etentje’ dan merk ik daar niks van. De schat! Ik vraag haar contact met mijn man op te nemen, zodat hij op de hoogte is van de situatie. Ik haal even heel diep adem en probeer helder na te denken. Ik heb meer informatie nodig om rustig te blijven merk ik, dus ik stuur mijn zoon een appje. Ik type: “hoofdletsel?” hij antwoordt gelukkig vrijwel meteen ontkennend. Ik type meteen erachteraan “ambulance?” Ook hier krijg ik een nee op. Okey, rustig blijven nu, hij belt zo terug en dan weet je meer. Ik focus me op mijn ademhaling en neem een slok van mijn wijn. Mindfullness en alcohol zijn normaal gesproken niet het beste huwelijk, maar dat zal me op dat moment worst wezen. Alles beter dan midden in het restaurant in tranen uitbarsten, want eerlijk is eerlijk het huilen staat me inmiddels nader dan het lachen.

Niet veel later gaat mijn telefoon weer. Het is mijn zoon. Hij belt via Whatsapp en de verbinding is slecht. Ik ren naar de ingang van het restaurant om een beter signaal op te vangen. Nu hoor ik hem zeggen: “Mam, ik heb f*cking veel pijn en het is niet goed”. Ik schrik van zijn stem. Ik ken hem een beetje en weet dat hij echt heel veel pijn heeft. “Mam, ze moeten iets doen, ik bel zo terug”. En weer hangt hij op. Nou is hij altijd een jongen van weinig woorden geweest en daar ben ik wel aan gewend geraakt, alleen op dit moment schiet de adrenaline zo’n beetje mijn oren uit en zou ik blij zijn met iets meer details.

We vervolgen ons gesprek via Whatsapp. Hij zegt dat het erop lijkt dat hij zijn been heeft gebroken en verder heeft hij pijn in zijn knieën, nek en liezen. Het zijn nare klachten maar gelukkig niet levensbedreigend zo lijkt het. Zijn vriend, gelukkig hij is dus blijkbaar niet alleen (!), appt dat hij voor een röntgenfoto en een echo moet. Hij belooft me op de hoogte te houden. Ik wil niet het hele etentje verpesten en begin met lange tanden aan mijn voorgerecht. Ondertussen houdt mijn vriendin de rest van het gezin op de hoogte. “Pffff”, zeg ik, “voor 48 uur in Nederland en dan dit!”

Na wat eeuwen lijkt te duren, gaat mijn telefoon weer. Zijn stem klinkt in mijn oor en hij praat met een dubbele tong. Thank god! Hij heeft blijkbaar pijnstilling gekregen. Hij vertelt dat hij gips krijgt en nog niet weet of hij die nacht in het ziekenhuis moet blijven. “Maar het komt goed,mam”. “Tuurlijk man, antwoord ik, natuurlijk komt het goed”. Ik herhaal het meer om mezelf gerust te stellen. Hij is net zo’n pechvogel als ik als het gaat om fysiek letsel maar ook net zo’n ‘tough cookie’ en bij hem is het gelukkig tot nu toe niet blijvend.
We zijn inmiddels ruim twee maanden verder en het lijkt alsof er niets is gebeurd. Of dit een stilte voor de volgende innerlijke storm is, vraag ik me als moeder van een zoon allang al niet meer af.

Hij is zich in ieder geval alweer aan het opmaken voor het volgende avontuur en vindt het wel best dat ik dit deel.

“Mevrouw, waarom bent u in Spanje gaan wonen?” En hoewel ik alweer jaren met dit woord wordt aangesproken, echt wennen doet het nooit echt. ‘Mevrouw’ klinkt oud, middelbaar en saai. Tenminste zo voelt het op dagen dat ik minder goed in mijn vel zit, als mijn haar hoognodig toe is aan highlights bij mijn kapper, of dat het die dag toch écht wat langer duurt voordat de slaaprimpels uit mijn gezicht zijn weggetrokken.

Doordat ik met studenten werk, word ik regelmatig geconfronteerd met mijn leeftijd.
Ik krijg dagelijks CV’s onder ogen waarop de geboortejaren van mijn eigen kinderen staan. Daarnaast zit ik sinds een tijdje regelmatig voor de camera samen met mijn ruim 25 jaar jongere sidekick Jackie. We nemen dan video’s op voor onze online TV show. De dag voor een opname hou ik er stiekem toch een beetje rekening mee dat ik op tijd naar bed ga en mijn wijntje die avond laat staan. Want ja, ik wil er toch zo fris en fruitig mogelijk op staan, niets menselijks is mij vreemd. En ja, make-up doet wonderen, maar je moet het geluk ook weer niet teveel tarten, toch?

De opnames zijn vaak in het weekend omdat we dan het kantoor om kunnen toveren tot opnamestudio zonder de anderen in de weg te zitten. We, mijn man en ik, – hij is op dit soort dagen ook cameraman en regisseur – zijn vaak als eersten op kantoor. Eerst een bak koffie om een beetje uit de kreukels te komen en dan is het tijd om de set op te bouwen en mijn teksten voor te bereiden. Vaak komt Jackie tijdens dit ritueel binnenlopen en eigenlijk altijd ziet ze er fris en fruitig uit. En dat terwijl ze soms pas om 05:00 ’s ochtends in haar bed is beland! Hoezo oneerlijk? Okey, ze zal vast ook 1 of 2 drankjes laten staan, maar ik vermoed dat ze er zelfs met een kater nog uitziet of ze net een week kuuroord heeft gehad.

En dan komt het moment van de waarheid, de opnames zijn gemonteerd en klaar om online gezet te worden. En alhoewel het begint te wennen, mezelf op beeld terugzien, blijft het toch wel een dingetje. Het is gewoon super confronterend! Tijdens het kijken, schiet er van alles door mijn hoofd. Zit mijn haar niet raar? En die scheve voortand, wordt het toch niet eens tijd voor een beugel? En jemig, praat ik echt zo plat? Wat zie ik er moe uit! De bloopers aan het eind zijn super grappig, maar toch vooral van een ander. Waarom vond ik dit ook alweer leuk? Bla, bla, bla, zo gaat het vaak nog wel een tijdje door.

En is het belangrijk? Nee, natuurlijk niet! Ik ben echt een van de eersten die roept: “Lekker belangrijk hoe je eruit ziet, het gaat om je verhaal, om wat je te vertellen hebt”. En dat is dan weer het voordeel van ouder worden, want daar voel ik me dan weer totaal niet onzeker over. Ik weet wie ik ben, waar ik voor sta en wat ik wil. En dat geeft rust. Het werken met jongeren vind ik te leuk, ik zou echt niet anders willen.
En mijn kennis deel ik nu eenmaal graag met ze, dus bad hair day of niet, rimpels of scheve tand of niet… camera klaar? Actie!

Zondagochtend 07:00 uur, een van de weinige dagen dat ik geen wekker hoef te zetten en toch hoor ik hem afgaan. Tja, je zal maar een afspraak met jezelf hebben. Even ben ik geneigd hem te negeren en me om te draaien maar dat voelt toch ook niet goed. Gelukkig ben ik zo verstandig geweest de afspraak met mezelf, in dit geval een yogales, gisteravond al te boeken, ik word dus verwacht. Eruit Joyce, you can do this.

Licht misselijk sta ik op. Hmm, ik kan nog terug denk ik in een flits. Nee, gewoon even onder een warme douche en dan komt het wel goed. In de kamer naast me hoor ik nog een wekker afgaan. Gelukkig, ik heb een lotgenoot in de vorm van mijn zoon die naar zijn bijbaantje moet. Snel duik ik de badkamer in voordat hij besluit dit keer niet 3 x op snooze te drukken en me voor te zijn.

Na een licht ontbijt, stap ik in de auto en zet de muziek op shuffle. Vanochtend is de universe mijn DJ en deze trakteert me op allerlei nummers in totaal verschillende stijlen. Pop, rock en zelfs Nederlandstalig komt voorbij. Ik zet het volume hard en besluit te genieten van de autorit. Ik ben er nu toch. Grappig hoe ik sinds ik Spanje woon een ritje van 20 minuten om de hoek vind. Gelukkig maar anders had dit een excuus kunnen zijn geweest om dan maar niet te gaan. De rit is geen straf want ik kijk uit op prachtige bergen en er is bijna geen kip op de weg. Het wordt langzaam licht en de lucht kleurt paars en oranje. Mazzelkont ben ik, dit geeft toch een ander gevoel dan door de kou op het fietsje naar de sportschool. Ik adem diep in en uit en voel dat de misselijkheid langzaam wegtrekt.

Aangekomen bij het retreat resort waar ik mijn yogalessen volg, blijf ik even een paar minuten in de auto zitten om te genieten van het uitzicht. Ik kijk uit op een grote liggende buddha waarlangs water stroomt. Zoals het water, zo wil ik me voelen denk ik en voel me opeens een beetje verdrietig. Door mijn ongeval van alweer heel wat jaren geleden en de forse beperking in mijn schouder die ik daarmee opliep, weet ik niet zo goed meer hoe dat voelt. Ik heb vroeger veel aan ballet gedaan en ik weet dat dat het gevoel van vloeibaar zijn toen het meest heeft benaderd. Okey, ik moest er ook hard voor trainen en rekken en strekken maar vrijuit kunnen dansen zonder pijn en beperkingen was toch wel een heerlijk gevoel.

De afspraak met mezelf houdt ook in dat ik wil onderzoeken hoeveel rek en beweging er nog zit in mijn schouder. En dat betekent de confrontatie met mezelf aangaan op een matje van 2 bij nog wat. Op een prachtige plek dat dan weer wel. Dit keer ben ik niet de enige in de les die blokken en andere toeters en bellen nodig heeft om bepaalde oefeningen te kunnen doen. “Adem naar het ongemak toe”, hoor ik Nathalie, mijn yogajuf en vriendin zeggen. Yeah right, en kijk vandaag vooral niet teveel in de spiegel, denk ik erachteraan. Te confronterend. Of toch? Misschien niet in de enorme spiegel aan de wand, maar wel in de spiegel die me op een andere manier wordt voorgehouden. Kan ik bij mezelf en mijn ongemak blijven? Lukt het me mijn lichaam net iets verder te stretchen door er doorheen te ademen? Verdomd, als ik me écht puur en alleen maar focus op mijn ademhaling verdwijnen alle stemmetjes en ga ik er een soort van van genieten. Voor ik het weet, mag ik gaan liggen voor de ontspanningsoefening die het eind van de les inluidt.

De zon is doorgebroken en kriebelt in mijn nek als ik weer recht op mijn kussentje zit. Namasté klinkt het…. de les is ten einde. Ik voel me weer een stuk vrolijker en besluit buiten te gaan genieten van een heerlijk kopje thee. Leven in het nu… ik word er steeds beter in!

“Mam, we hadden bedacht dat jij wel de moeder in onze video kan spelen.” Uh ja okey, nou de moederrol die ken ik dus dat zou geen probleem moeten zijn, denk ik. Drie paar ogen kijken me vragend aan, als mijn dochter vervolgt “alleen moet je wel écht acteren want je speelt namelijk een moeder die haar dochter totaal niet steunt in haar studiekeuze en constant op haar nek zit over wat zij vindt dat ze moet gaan doen.” Slik, nu wordt het spannend want als ik me ergens níet in herken, is het in het zojuist door haar geschetste script. Ik glimlach en zeg “okey ik zal mijn best doen, zolang het maar geen hele lappen tekst zijn”. De opname is namelijk de dag erop al en ik heb niet heel veel tijd om me voor te bereiden. Qua planning komt het totaal niet uit maar hey die 3 paar ogen van die chica’s he… durf dan maar eens nee, of ik dit geval, no te zeggen.

De volgende dag ontspring ik de dans omdat ze hebben besloten dat het toch beter is al een van hen de moeder speelt. Mijn dochter neemt de rol op zich en als ik de video later terug mag zien, ben ik geamuseerd en trots. Niet alleen omdat de video goed in elkaar zit en ze perfect Engels spreekt, maar ook omdat ze de dwingende moeder weet neer te zetten die ik totaal niet ben. Dat ze zichzelf met haar medestudenten met deze video uiteindelijk weet te classificeren voor deelname aan een Erasmus + project is wat het natuurlijk helemaal perfect maakt. Ik ben superblij voor de meiden maar geniet vooral van het feit dat ze nu al zó goed weet wat ze wil, ik had werkelijk nog geen idee toen ik haar leeftijd had.

Zij wel. Ze volgt volledig haar hart ook al snappen veel mensen in haar omgeving haar studiekeuze niet. Leraren, vrienden en familie stellen kritische vragen of lijken niet geïnteresseerd in haar verhaal. Ze laat zich er niet door uit het veld slaan. Dit is wat ze wil. Nog nooit heb ik haar zo blij uit school zien komen als dit schooljaar. Vol vuur vertelt ze over de lessen, de docenten en wat ze allemaal weer heeft geleerd. En ook al heeft ze 10 vakken, studeert ze bijna elke dag tot laat, ze is niet chagrijnig te krijgen. Wordt daar maar eens niet blij van als ouder.

En zij op haar beurt realiseert zich dat ze ‘mazzel’ heeft met ouders die haar serieus nemen, met haar praten en vooral naar haar luisteren. ‘Parents, listen to your children’ zo eindigde haar video… I could not agree more!

In het dagelijkse contact met studenten merk ik telkens weer dat veel jongeren moeite hebben met hun studiekeuze. Op het platform Your Journey.academy help ik ze graag op weg de eerste stap te zetten naar hun EIGEN keuze.

Ken jij die jongere die wel wat hulp kan gebruiken? Ik help ook graag andermans kinderen!
En ik ben uiteraard ook benieuwd naar jouw ervaringen. Hoe sta jij tegenover de keuzes van je kind of student?

Na 5 jaar weer full time samenwonen én werken is geweldig en uitdagend tegelijkertijd. Want wat ontwikkel je een eigen rituelen en gewoontes als je een tijd niet dagelijks samen hebt geleefd. Bijzonder, grappig en soms ronduit onhandig. Zo hebben we al een paar keer meegemaakt dat de wasmachine niet had gedraaid omdat we van elkaar dachten dat de ander de water-deposit had bijgevuld. We wonen op het platteland, het water komt uit onze eigen bron en wij moeten er zelf voor zorgen dat het ook netjes uit de kraan komt. Deed Joost dit voorheen standaard, de afgelopen 5 jaar had ik deze schone taak op me genomen. Wie doet de boodschappen, verschoont de bedden en aan wie vragen de kinderen hulp bij school en andere zaken? De kinderen moeten ook wennen en regelmatig wijs ik ze erop dat er tegenwoordig doordeweeks nog een ouder beschikbaar voor ze is. Gelukkig heb ik niet alles alleen hoeven doen, alleen ‘wie doet wanneer wat’ werd ineens een ‘dingetje’ omdat we simpelweg een nieuw ritme moeten vinden.

Toen iemand in Nederland aan Joost vroeg of zijn kids helemaal happy waren met het feit dat hij weer volledig in Spanje zou zijn, antwoordde hij droog: Joyce is vooral erg blij. En natuurlijk zijn ze heel blij dat hun vader er weer is, maar zij waren na al die jaren gewoon gewend aan hoe de situatie was en inmiddels hebben ze toch grotendeels hun eigen leven. Egocheck voor pa maar daar heeft mijn man gelukkig niet zo’n last van dus dat scheelt. En inderdaad ik ben echt heel blij dat hij weer terug is! Spontaan doordeweeks samen koffie drinken in het zonnetje en niet elke maandag en vrijdag richting vliegveld hoeven, lijken kleine dingen maar geven een groot gevoel van geluk.

Daarnaast hoef ik bepaalde dingen thuis niet meer te doen. En geloof me, dat is erg fijn. Ik ben een behoorlijk plattelandsmeisje geworden en draai mijn hand niet om voor een paar dode ratten, olie bijvullen of het aanmaken van de houtkachel. Maar met alle liefde geef ik die taken weer terug aan mijn wederhelft. Noem het traditioneel, ik word van koken gewoon een stuk blijer! Ik ben een voorstander van laten waar iets ‘hoort’ en vooral doen waar je goed in bent en blij van wordt. Dit geldt zakelijk trouwens ook.

En die uitdagingen dan? Hoe gaan we daarmee om? Want van 3 dagen in de week naar 24/7 samen kan killing zijn voor je relatie, dat realiseren wij ons maar al te goed. Hoe hou je het leuk samen en hoe houden we de mooie kant van ‘living apart together’ vast? Simpel! Door erover te praten en eerlijk aan te geven wat onze behoefte is. Veel dingen zijn trouwens heel praktisch op te lossen. Eén van de twee minstens een dag in de week thuiswerken in plaats van de hele week samen naar kantoor en aparte businesstripjes naar Nederland. We hebben een kleine casita waar het heerlijk vertoeven is als ik even alleen wil zijn. En met 4000m2 eigen grond is er altijd wel iets te snoeien of maaien. Onze zoon is na 6 weken gips weer mobiel en heeft daarmee zijn vrijheid terug en is dus ook weer veel op pad. Onze dochter heeft voor kerst een geweldige koptelefoon gekregen en kan daarmee haar eigen wereld creëren. En onze huisdieren? Die kunnen hun geluk niet op met alle extra aandacht die ze krijgen.

Veel te vroeg word ik wakker. Ondanks de champagne en oliebollen van de avond ervoor. De honden zijn onrustig en ik laat ze los uit de kennel. Nog even kruip ik terug in bed, maar na een paar minuten weet ik al dit is een lost case… slapen wordt hem echt niet meer. Dan er maar uit en genieten van de stilte in huis. De rest van het gezin is nog in diepe slaap en ik ben alleen met mijn gedachten.

1 januari 2018…. het nieuwe jaar ligt voor me als een groot leeg wit vel. Het maakt me nieuwsgierig en nostalgisch tegelijk. Ik voel de behoefte om mijn intenties voor het nieuwe jaar op te schrijven maar merk dat het afgelopen jaar eerst nog aandacht wil. Ik pak mijn dagboek erbij en begin te lezen. Wat een bijzonder jaar is het geweest. Een jaar waarin ik een prachtige reis maakte met mijn man, dochter en haar vriendin naar New York, Buenos Aires en Miami. Vakantie vieren en tegelijk een onderwijsproject doen, is erg goed bevallen. Dat smaakt naar meer. Het was een jaar van uitersten, van liefhebben en loslaten. Loslaten van verwachtingen van mezelf en anderen. Een jaar van genieten, lachen, leren en van thuiskomen. Thuiskomen in Spanje maar vooral in mezelf.

Ik ontdekte wat mijn missie is, de reden dat ik hier ben. Ik kwam thuis na een lange reis. Een lange leerzame reis waarin ik mijn rugzak heb mogen vullen met kennis en levenservaring. Ik realiseerde me dat het tijd is de inhoud van die rugzak te gaan delen met the next generation.

Ik wil degene zijn die ik zelf, toen ik jong was, in mijn leven had willen hebben toen ik belangrijke keuzes moest maken. Iemand die mij vertelt dat het niet erg is om niet te weten wat ik wil doen ‘als ik later groot bent’. Die mij geruststelt en een spiegel voorhoudt zodat ik kan zien wie ik werkelijk ben. Die mij verzekert dat het niet uitmaakt wat ik kies qua studie of werk omdat ik nog tig keer mag kiezen in het leven. Die mij laat inzien dat het belangrijker is eerst te weten wie ik ben en waar ik voor sta dan me te laten leiden door wat anderen denken dat goed voor me is. Die me vertelt dat een studie wel belangrijk is maar zeker niet zaligmakend. Die mij aanmoedigt het gewoon nog niet te weten en daar niet gestresst over te zijn. Iemand die mij wakker schudt, confronteert en met humor naar het antwoord leidt, dat ik zelf blijk te hebben. Kortom iemand die mij helpt, voor nu, een keuze te maken en daar voor 100% achter te staan.

Ik ben voortvarend te werk gegaan. Ik heb mijn rugzak leeg geschud en de mooiste lessen die ik tegenkwam omgezet in een online lesprogramma met de toepasselijke naam MYJourney. Tijdens MYJourney leren jongeren beter weten wie ze zijn, waar hun passie zit en leren ze hun EIGEN keuze maken. Voor nu!

Ik kijk dus trots terug op 2017 waarin ik veel bewerkstelligd heb. Een jaar dat ook enorm in het teken stond van hulp vragen. Samen met mijn gezin en team gingen de dingen sneller en waren vooral vaak veel leuker.

Het witte vel wacht geduldig en het is goed. Even niets moeten, niets verwachten, gewoon even vrij….. eventjes alleen…. helemaal alleen… klinkt het door mijn koptelefoon. Okey, Marco (Borsato) got the message!

Afgelopen weekend was mijn schoonvader aka (o)pa Kees een weekendje bij ons op bezoek. We hadden hem uitgenodigd omdat we samen met hem een hele bijzondere periode wilden afsluiten.

We gaan terug naar 2012, de beruchte crisis werd ook voor ons in één keer heel concreet voelbaar toen de optredens van Joost, toen nog full time zanger aan de Costa del sol, van het ene op het andere moment werden afgezegd. Zo stond hij zo’n beetje de hele zomer volgeboekt en het volgende moment stond er niks meer! We moesten schakelen en besloten binnen no time dat naar Nederland teruggaan met ons gezin geen optie was. We waren op onze plek in Spanje, heel gelukkig met onze keuze en voor mij was het warme klimaat nu eenmaal fijner met alle fysieke uitdagingen waar ik dagelijks mee geconfronteerd werd. Maar wat dan wel? Joost werkte voordat we naar Spanje emigreerden als docent aan een ROC, dus leek het een logische keuze om terug te gaan naar het onderwijs. Eén telefoontje en 2 sms’jes later had hij zijn ‘oude’ baan terug en was de volgende vraag waar hij doordeweeks zou gaan wonen als hij in Nederland was.

Op de vraag aan mijn schoonvader of tijdelijk bij hem wonen een optie zou zijn, kwam een onbaatzuchtig JA! Het feit dat mijn schoonmoeder niet meer leefde, was heel verdrietig maar bood op dat moment wel de ruimte voor deze oplossing.

We hadden toen niet kunnen vermoeden dat deze tijdelijke oplossing 5 jaar zou gaan duren! Dat is maar goed ook want sommige dingen kun je van tevoren beter niet weten. Maar het ging zoals het ging. De eerste jaren waren wennen en soms ronduit moeilijk. Maar gaandeweg ontstond berusting en zagen we uiteindelijk zelfs de voordelen van onze LAT-relatie. We waren ten slotte elk weekend blij elkaar weer te zien! We hadden meer quality time dan de meeste stellen waar allerlei verplichtingen in de weekendagenda staan. Wij bekeken per weekend waar we behoefte aan hadden en dat was meestal bijtanken van de week en genieten van family time en met enige regelmaat een etentje of feestje bij en met vrienden. De afgelopen 2,5 jaar waren we tijdens de weekenden ook regelmatig aan het werk om te zorgen dat ons bedrijf JongLeren.es verder op de rit kwam. Ons bedrijf groeit hard en dat is dan ook de reden dat we 9 jaar na onze emigratie opnieuw de sprong durven te wagen.

Maar terug naar mijn schoonvader. Een bijzondere man. Eerlijkheid gebied te zeggen dat hij en ik een uitdagende start hebben gehad, maar door allebei te investeren in onze relatie kan ik nu volmondig zeggen dat ik enorm veel van hem hou! En dat heb ik hem vorige week nog gezegd. Hij laat me volledig in mijn waarde, we hebben veel lol samen en hij laat me op zijn manier voelen dat hij trots op mij en ons gezin is. Onbetaalbaar! Door zijn huis open te stellen voor zijn zoon, heeft hij ons gezin een nieuwe start gegund. En daar ben ik hem eeuwig dank voor.

Wat maakt hem nog meer zo bijzonder? De beste man is 80 maar kookt nog iedere (!) week een gerecht dat hij nog nooit heeft gemaakt. Hij klaagt nooit en heeft daar regelmatig toch genoeg reden toe omdat helaas ook voor hem ouderdom met de nodige gebreken komt. Hij maakt nog regelmatig nieuwe vrienden, gunde zichzelf niet zo lang geleden nog een knappe auto, zit op Facebook en communiceert via Whatsapp, iMessage en o ja ook nog gewoon via de ouderwetse telefoon. Hij leest tig boeken per jaar, wint regelmatig potjes Wordfeud tegen zijn zoon en blijft geïnteresseerd in de wereld om hem heen. Kortom … ik hoop nog lang van zijn aanwezigheid te mogen genieten!

PS. Die prachtige sjaal die ik draag op de foto kreeg ik van hem!

Mijn moeder zit op de rand van de zandbak. Ik zal een jaar of 5 zijn geweest en zit daar te spelen met mijn jongere zusje. Eén van mijn moeders vriendinnen zegt “Jeetje Diny waarom wil jij toch per sé werken? Dit is toch ook leuk?” Nou daar dacht mijn moeder héél anders over! Ze hield zielsveel van ons maar vond zichzelf gewoon een leukere moeder als ze werkte. En ik gaf haar groot gelijk!
In mijn beleving heeft mijn moeder altijd gewerkt naast de zorg voor mij en mijn 3 zussen (sorry mam dat ik me niet herinner dat dit blijkbaar niet altijd zo was!). Ik heb toen mijn kids klein waren het ‘zandbakrand-gevoel’ ook mogen ervaren. En dat terwijl ik nota bene bleef werken!
Ik vond het overigens helemaal prima dat mijn moeder, als een van de weinige moeders, werkte. Stiekem vond ik het ook best fijn als ik thuis kwam en er een keer niemand thuis was. Ik vond het namelijk best een uitdaging me staande te houden tussen al die zussen en mijn ouders. Arme papa, met 4 vrouwen in huis, maar dat is een ander verhaal.

Doordat mijn moeder werkte, kreeg ik de kans te leren koken en had ik in de vakantie een leuk bijbaantje doordat ik urenlang kunstenaars en hun kunstwerken zat in te voeren in de computer bij de kunstuitleen waar mijn moeder beheerder van was. Of ik liep als model rond bekleed met prachtige handgemaakte sieraden tijdens een expositie en werd daar nog voor betaald ook. Via mijn pa had ik ook een leuk en leerzaam bijbaantje maar ja ander verhaal he….
Mijn moeder heeft heel wat keren de pers gehaald met haar, op latere leeftijd, ontdekte talent. Ik weet nog goed hoe het begon toen we een kunstmarkt bezochten en mijn moeder daar in contact kwam met de beheerder van de kunstuitleen uit Haarlem. Of mijn moeder niet een kunstuitleen kon opzetten in Beverwijk? Niet gehinderd door enige kennis, stortte mijn moeder zich vol overgave in dit avontuur. Ze begon aan een studie kunstgeschiedenis en zorgde er binnen no time voor dat ze alle ins en outs kende van het vak. Ze was in loondienst maar werkte met de passie van een ondernemer! Ze genoot met volle teugen van het runnen van haar eigen toko. Hulde aan mijn vader die met haar door heel Nederland reed om kunstenaars te bezoeken. Hij steunde haar door dik en dun terwijl ook hij een drukke baan had.

Vlak voor ze met pensioen ging, ontving mijn moeder een onderscheiding van de burgemeester van Beverwijk voor het feit dat zij de kunst naar de stad had gebracht. Wat was ik trots!
En wat ben ik nu weer trots op mijn moeder nu ze, inmiddels 78 jaar, opnieuw een talent heeft aangeboord in zichzelf. Ze blijkt namelijk zelf ook kunstenaar te zijn! En wat voor één! Ze maakt zelf vilt en maakt daar schilderijen en mooie omslagdoeken van en ze zijn prachtig! En of het nog niet genoeg is, geeft ze daar sinds kort ook les in. Ze heeft zelfs visitekaartjes waar de naam Pol’s passion op prijkt. Van der Pol is haar meisjesnaam… tja met zo’n passie blijf je vanzelf jong.

Dus wat nou geraniums? Niks daarvan! Ze heeft net haar atelier thuis compleet opnieuw ingericht. Als ik bel, mag ik straks dus blij zijn als ik niet het antwoordapparaat krijg. Mijn motto is; een dag niet geleerd is een dag niet geleefd. Ik realiseer me eens te meer dat ik dat niet van een vreemde heb (geleerd). En jaaaa ook van mijn pa… maar dat verhaal… okey daar schrijf ik ook een keer een blog over, beloofd!
Mocht je trouwens zin hebben in een super leerzame én gezellige workshop van mijn hippe moeder, stuur me dan even een PM. Maar schiet wel op want haar kennende zit haar agenda binnen no time vol en spreek ik haar helemaal niet meer!