“Heb je erg last van het empty nest syndroom?” vraagt een collega ondernemer die ik na een tijdje weer eens echt spreek. Ik heb haar net verteld dat allebei mijn kinderen binnen drie maanden het huis uit zijn gegaan. “Nee, daar heb ik helemaal geen last van. Sterker nog ik ben mijn nest juist verder aan het empty-en”, lach ik. Waarna ik toelicht dat ik met een enorme opruimslag ben begonnen. Werkelijk alles in huis wordt aan een kritische blik onderworpen. Stuk? Weg ermee! Op uitgekeken? Idem dito. Kastruimte in hun slaapkamers vult zich langzaam met mijn spullen. Hun bedden laten we staan, want ze zijn altijd welkom om te blijven slapen. Het kan te gek.

De spullen waarvan ik vermoed dat een ander er nog blij van wordt, geef ik weg of verkoop ik. Het meeste geef ik overigens weg, dat is gewoon veel leuker. De verraste blik van de ontvanger die uit beleefdheid nog vraagt “Weet je het zeker”? Als iemand echt iets terug wil doen omdat het anders niet goed voelt, ontstaat er soms een leuke barter deal. Zolang het maar geen spullen zijn, want daar wilde ik nou juist vanaf.

Maar goed, het empty nest syndroom gaat natuurlijk helemaal niet over spullen. Dat gaat over de afwezigheid van je kinderen in huis. Over het niet meer binnen kunnen lopen van de kamer van je dochter voor een praatje, het kopje thee samen, discussies over het opruimen, de afwas en regels binnen het gezin. Over muziek horen waaraan je een pesthekel hebt gekregen omdat je het te vaak op repeat uit de kamer van je zoon hebt horen schallen. Over de vraag ‘Wat eten we vandaag”? of “Mam, heb je dat en dat kledingstuk gezien”? Het gaat over de alledaagse dingen die je met je kinderen verbindt.

Heel eerlijk… natuurlijk mis ik die dingen zo nu en dan. Het is heel dubbel, want het geeft ook rust en ruimte en niet alleen in huis. Ook in mijn hoofd. Zo hoef ik niet constant te onthouden hoe laat mijn dochter waar opgehaald moet worden. Word ik niet meer ’s nachts wakker als mijn zoon laat thuis komt of juist heel vroeg naar zijn werk moet. Gelukkig weten ze me allebei regelmatig te vinden via Whatsapp met een vraag om hulp of advies. Ze mogen dan niet meer thuis wonen … home is where the heart is en daarin zitten ze voorgoed!

Deze column is eerder verschenen op ouders.nl

“Ik wil jullie vragen om je mobiel…..ERBIJ te pakken”. Er gaat gelach door het lokaal waar ik op dat moment voor sta. De docent heeft de studenten namelijk nét gevraagd om hun mobiel op te bergen. Op deze manier beginnen we elke sessie tijdens onze College Tour. We hebben er bewust voor gekozen om te starten met een Kahoot!. Dit is een leuke interactieve manier om het ijs te breken en meteen hun kennis te testen rondom studiekeuze. Prachtige win-win.

In de Kahoot!-quiz vragen we onder andere of ze weten hoeveel verschillende opleidingen er bestaan in Nederland. En dan hebben we het over MBO, HBO en universitaire opleidingen. Het merendeel heeft geen flauw idee en gokt maar wat. Het juiste aantal is 2500! Hoe kun je in hemelsnaam kiezen uit zoveel verschillende soorten opleidingen? De studenten én docenten weten vaak niet wat ze horen. Later in de sessie komen we uiteraard terug op hoe je kiest zonder te verzuipen in dit hoge aantal mogelijkheden.

‘Hoe hoog is het percentage mensen dat uiteindelijk werkzaam is in de beroepsgroep waar hij of zij voor is opgeleid?’ Dit blijkt slechts 25%. Dit verbaast de meeste studenten, ze schatten het vaak veel hoger.
Tijdens de quiz blijkt elke keer dat de meeste studenten weten wat een talent is. ‘Iets van nature goed kunnen’ is natuurlijk leuk, maar hoe belangrijk is het daar iets mee te doen als je een studie of beroep kiest? Op deze vraag volgen vaak leuke reacties.

Ik vraag ze ook of ze mensen in hun omgeving hebben die in hun ideeën geloven of dat er ‘dromendoders’ tussen zitten, mensen zijn die altijd zeuren en zeggen dat ‘iets je toch niet gaat lukken’. Het is mooi om te zien dat door vragen te stellen de studenten echt aan het denken worden gezet. En ook al is er niet in alle sessies evenveel interactie, we merken vaak in de nagesprekjes dat er wel degelijk zaadjes zijn geplant. Het is natuurlijk ook best spannend om in een groep te reageren of je vraag te stellen.

Studenten leren zelf keuzes te maken waar ze gelukkig van worden is waar het wat mij betreft allemaal om draait. Hoe? Door middel van de inspiratiesessies tijdens de College Tour, persoonlijke coachgesprekken, onze online programma’s, maar vooral door voor te leven. Want in hun ogen leid ik natuurlijk het ultieme ‘droomleven’ in Spanje. En ook al vertel ik ze uiteraard dat ook ik regelmatig de nodige uitdagingen tegenkom, uiteindelijk hebben ze natuurlijk gelijk want ik ben wel mijn droom achterna gegaan!

“Wie durfde er écht groot te dromen?”. Deze vraag stel ik tijdens de College Tour elke keer nadat ik een visualisatie-oefening heb gedaan met een groep studenten.

Dit keer gaat achterin het lokaal een hand omhoog van een jongen en ik vraag hem of hij zijn ervaring wil delen met de rest. Hij geeft aan dat hij dat wel wil maar dat het wel een persoonlijk verhaal is. “Ik ben 5 jaar lang gepest” vervolgt hij en vertelt dat hij altijd anders dan de anderen was. Veel met kleding bezig was en dat hij met alleen maar meiden op dansles zat. Hij viel op en daar werd hij dus jarenlang mee gepest. Totdat hij er op een gegeven moment helemaal klaar mee was en besloot zich nooit (!) meer iets aan te trekken van wat anderen van hem vonden. Een dappere keuze die goed bleek uit te pakken want het pesten stopte. Nu droomde hij van een eigen zaak en zag zichzelf tijdens de visualisatie al omringd met mooie merkkleding helemaal zijn eigen ding doen. Hij kijkt me stralend aan en ik geloof elk woord van wat hij zegt.

Het is stil in het lokaal, waar toch ruim vijftig studenten dicht op elkaar zitten. Ik vraag of iemand dit verhaal van hem kende. Het antwoord is nee. Niemand wist dit! Ik bedank de student voor zijn openheid en een van de studenten zegt “We kunnen niet zonder hem” en glimlacht er verlegen bij. Er volgt applaus. Een prachtig moment op een ‘gewone’ maandagochtend.

Bij het weggaan geef ik de studenten bij de deur allemaal een magazine en wens ze een fijne dag. Allemaal bedanken ze me netjes. Onder al die stoere petjes, achter al die onverschillige houdingen en ongeïnteresseerde blikken deugen ze stuk voor stuk. De jeugd van tegenwoordig, onze toekomst. Ik hou ervan!

Midden in de nacht schrik ik wakker, het regent hard en de wind gaat flink tekeer. Na 11 jaar in Zuid-Spanje te wonen, ben ik wel wat gewend maar het voelt dit keer ietsjes anders. Ik maak mijn man wakker en samen nemen we poolshoogte in de woonkamer. We wonen in een vallei en die zien we zo’n beetje elke seconde oplichten door de onweersflitsen. Een prachtig en tegelijkertijd onheilspellend gezicht. Het gaat steeds harder waaien en regenen en als ik de tuin in tuur, lijkt het wel of een van onze grote eucalyptusbomen een stuk kleiner is dan normaal. Bij de volgende flits focus ik mijn blik op de boom en zie dat hij inderdaad deels geveld is. De top en een aantal takken hangen half over het dak van de hondenkennel, die daar gelukkig niet inzitten. Nog een geluk, de boom had namelijk ook de andere kant op kunnen vallen en dan had hij op het dak van het huis van de buren terecht gekomen. We zijn al een tijdje van plan deze boom te snoeien maar zo drastisch en op deze manier is niet wat we voor ogen hadden.

Onze honden zijn heel erg bang voor onweer dus die laten we snel binnen in het huis om van de schrik te bekomen. Daarna gaan we verder op onderzoek uit en ontdekken dat de ramen aan een kant van het huis de hevige regen niet aankunnen. Het loopt langs de muren op de vloeren in de slaapkamer en in de keukenkastjes en we halen snel een stapel handdoeken uit de badkamer. Ook langs de kachelpijp komt water de woonkamer in. Geen grote hoeveelheden maar fijn is het allemaal niet. Als we klaar zijn met redderen, zet ik een kop thee voor ons en na twee onrustige uren gaan we weer terug naar bed. We besluiten de volgende ochtend te kijken hoe het met de rest van ons terrein gesteld is, daar kunnen we nu toch niks aan doen. Wonder boven wonder blijft de stroom het gewoon doen, dat is voor het eerst in al die jaren.

De volgende ochtend hangt er een gek soort stilte na de storm-energie in de lucht. Ik krijg er kippenvel van. Bij nader onderzoek blijkt dat een aantal verhuisdozen die we tijdelijk opgeslagen hebben, doorweekt te zijn door de regen, een ervan zit helaas vol met foto’s. We gooien weg wat echt niet meer te goed is en redden wat we kunnen en dat blijkt gelukkig nog best veel. Tijdens dit klusje maken we een nostalgisch rondje memory lane door ons leven en dat van ons gezin. Fun collateral damage noemen we het, we blijven ten slotte optimisten en spammen de familie-appgroepen met prachtige plaatjes.

Niet veel later wordt duidelijk hoeveel mazzel wij eigenlijk hebben gehad. Het ene horrorfilmpje na het andere wordt door dorpsgenoten gepost op social media. We zien straten die door de hevige regelval zijn omgetoverd tot rivieren waarin auto’s als dinky toys voorbij drijven. Veel materiële schade maar gelukkig geen doden. Dit geldt helaas niet voor het gebied rondom Alicante waar de ‘gota fria’ – zoals dit natuurverschijnsel ook wel wordt genoemd – eerder deze week huishield. Het natuurgeweld heeft daar voor een aantal doden gezorgd en zij zijn een stuk langer bezig met de naweeën.

De zon heeft de hele week weer volop geschenen maar voor vanavond is er weer onstuimig weer voorspeld.
Duimen dat het dit keer meevalt en dat we het ergste gehad hebben. Stay safe iedereen!

‘Ik heb het gevoel dat ik niet meetel als ik er niet ‘iets’ mee doe. Wat adviseer jij mij?’. Een vraag onlangs aan mij van een collega-onderneemster. Ze kijkt er wat moeilijk bij en ik moet onwillekeurig lachen want herken haar gevoel.

VROUWEN ALS ONLINE ONDERNEMER
Je hoeft je social media feeds maar door te scrollen of je wordt overspoeld door berichten van online ondernemers. Ze hebben voor elk probleem een oplossing en bieden de prachtigste producten aan. Ik ben wel benieuwd hoe het zit met het percentage vrouwen en de leeftijd waarop ze starten met online ondernemen.

EEN DERDE IS VROUW
Een kort onderzoekje op internet leert me dat een derde van de startende ondernemers vrouw is. De gemiddelde leeftijd van de startende ondernemer is 38 jaar. Ik ben benieuwd hoe hoog het percentage hiervan online onderneemt. Ik vermoed best hoog, maar mijn mening is natuurlijk flink gekleurd door de gemiddelde leeftijd (40 jaar) die in mijn feed voorbij komt.

ONLINE CURSUSSEN
Een aantal jaar geleden dacht je bij online ondernemen nog alleen aan webwinkels, maar dit is het al lang niet meer zo. Met name de online zakelijke dienstverlening heeft een vlucht genomen. Coachingsprogramma’s en lesprogramma’s voor wat je maar wil leren. Online marketing, koken, afvallen, je kind of hond leren knippen, je kunt het zo gek niet bedenken of je kunt er een online cursus voor volgen. Een aantal van die vrouwelijke online ondernemers is zeer succesvol, maar er zijn er ook veel die ermee worstelen en er ronduit onzeker van worden.

KLANTEN VINDEN
Ik hou me zelf ook bezig met online ondernemen en geloof sterk in de combinatie van on- en offline. Mensen willen nog altijd zaken doen met mensen. Elkaar in de ogen kijken en voelen of er een klik is tijdens een bak koffie of netwerkborrel. Menig ondernemer heeft zo zijn klanten weten te vinden.

PERSOONLIJK CONTACT
Natuurlijk helpt het als potentiële klanten je ook online kunnen vinden en je zo beter leren kennen. Dat geeft vertrouwen en daardoor is iemand sneller geneigd met je in zee te gaan. Wat mij betreft blijft het persoonlijke contact dus ook super belangrijk.

ZICHTBAAR ZIJN
Wat mijn advies aan die collega-ondernemer was? Ik heb haar verteld dat online ondernemen bij je moet passen. Dat ze het vooral moet doen als ze blij wordt van social media. Als het niet eng vindt zichtbaar te zijn. En natuurlijk bereid is zich te verdiepen in de wondere wereld van het online ondernemen. Maar …. alleen als het voor haar goed voelt en niet omdat ze anders ‘niet meetelt’.

Deze column is gepubliceerd op het online platform van Isa en Medina

“Mam, probeer meteen op te staan, dat is echt beter” roept mijn zoon. “Eerst even checken of alles het nog doet” reageer ik vanaf de grond. Ik ben zojuist languit gegaan in de parking van het vliegveld waar we zijn om een huurauto te halen. Ik voel eerst goed of mijn schouder schade heeft opgelopen. Sinds daar een prothese in zit door een eerdere val is dat altijd mijn eerste zorg. Dan gaat mijn aandacht naar mijn knieën die het door de klap blijkbaar het ergst te verduren hebben gehad. Op mijn rechterknie verschijnt een joekel van een bult, ik zie hem groeien. Au, nu begint de pijn ook voelbaar te worden. Gek hoe dat werkt, zodra je het letsel ziet, begin je het ook te voelen.

Mijn zoon helpt me rustig overeind en vraagt of ik kan lopen. Dat lukt al komt strompelen meer in de richting, maar het lijkt niet te gebroken te zijn. Ik verman me en we gaan door naar de autoverhuur waar ik lief geholpen wordt met doekjes, een bekertje water en een paracetamol. Als we klaar zijn praten we nog even na over hoe het nu eigenlijk kon gebeuren.
We liepen op een stukje dat eigenlijk niet voor ons – voetgangers – bestemd was, eigen schuld dikke bult dus. Ik koos voor de stoep omdat me dat veiliger leek, mijn zoon koos om die reden voor de weg. Tja … we bekijken de dingen meestal een beetje anders. Wel hebben we beiden regelmatig fysiek pech en dat schept een band.

Later op de ochtend breng ik toch voor de zekerheid een bezoekje aan de eerste hulp. Na een röntgen en een echo blijkt dat het gelukkig niet gebroken is. Wel krijg ik een drukverband en het advies twee dagen met mijn been omhoog te blijven en goed te koelen. Lekkere timing in de drukste periode van het jaar, nou ja laptop op schoot dan maar. Gelukkig kan ik er alweer bijna om lachen…. bijna!

We kijken elkaar aan en weten even niet wat we moeten zeggen. Dus zeggen we niks. We knuffelen. Lang.

Het is inmiddels een paar maanden geleden dat mijn dochter tijdens een bijzonder gesprek dat ik met haar had, ontdekte dat ze in Nederland zou gaan studeren. In Nederland en dus niet in Spanje waar we alweer bijna elf jaar wonen. Tot dat moment was de optie om in Spanje door te studeren de meest voor de hand liggende. Nu lagen de kaarten in een keer helemaal anders. We waren er stil van.

Er zou een hoop geregeld moeten worden en ik bood aan haar daarmee te helpen, aangezien ze heel veel examens voor de boeg had en daar haar handen vol aan zou hebben. Ik was blij dat ik mocht helpen de overgang zo soepel mogelijk te laten verlopen. Niets ‘moederlijks’ is mij vreemd.

Ze heeft zich ingeschreven voor de Engelstalige hbo-opleiding ‘Creative Business’ en moet naast haar diploma ook aantonen dat ze Engels op B2-niveau beheerst. Ik meld haar dus als de wiedeweerga aan bij een taalschool zodat ze binnen drie maanden Cambridge-examen kan doen. Ze gaat twee keer per week ’s avonds naar school, niet om Engels te leren, dat beheerst ze al op goed niveau, maar puur om te zorgen dat ze het papiertje gaat halen. Dit is een van de vele af te vinken zaken waarvan de progressie mooi te volgen is via de app van haar nieuwe school. Zo’n beetje het hele lijstje staat nog op rood, het is zaak die allemaal voor eind augustus op groen te krijgen. ‘Dit kunnen wij’ zeggen we tegen elkaar, al vinden we het allebei stiekem ook best spannend.

Vol goede moed beginnen we dingen van het lijstje te regelen. We vragen een nieuw paspoort aan, want haar huidige blijkt niet meer geldig op het moment dat ze met haar nieuwe opleiding zal starten. Hiervoor moeten we naar de Nederlandse ambassade in Madrid, toch een trip van een uurtje of zes. We maken er een leuke citytrip van door er een nachtje te blijven. De laatste cijferlijst uploaden, studiefinanciering aanvragen bij DUO, OV-chip aanvragen, de lijst lijkt eindeloos. Voor een aantal dingen heeft ze een DigiD nodig, die we gelukkig tijdens een paar dagen familiebezoek hebben geregeld op Schiphol. Het aantal groene vinkjes groeit langzaam maar gestaag. Het geeft genoeg vertrouwen om het nieuws wereldkundig te maken, te beginnen bij de familie. Die reageert verrast.

Op het moment van schrijven is ze cum laude geslaagd, staan de belangrijkste vinkjes op groen en zijn we druk op zoek naar een studentenkamer in haar geboortestad Haarlem. Gelukkig komt ze in aanmerking voor een voorrangsregeling omdat ze vanuit het buitenland komt. Toch blijkt dat nog behoorlijk lastig. Dankzij familie is er een backup-plan voor de eerste tijd, ze zal dus niet onder een brug hoeven te slapen.

Wat zal het stil worden in huis en wat ben ik blij dat haar ticket om kerst als gezin te kunnen vieren, al is geboekt. Binnen drie maanden allebei mijn kinderen het huis uit, en dan zeggen ze dat in Spanje alles langer duurt. I rest my case.

Deze column is eerder verschenen op ouders.nl

Als uit het niets zijn ze er ineens. Eerst een soort, dan twee en laatst telde ik wel elf verschillende. Als een zwerm hardnekkige vliegen hangen ze continue om me heen in de stad. In hippe kleuren, net zo vliegensvlug alleen maken deze exemplaren geen geluid. Ze mogen dan stil zijn, een vlieg kun je wegslaan maar deze slaan jou omver als je niet oplet.

Elektrische stepjes, de nieuwste rage. Ik kan en wil er maar niet aan wennen. Kijk dat je zo’n ding koopt omdat je in de stad woont, je auto of fiets nergens kwijt kunt en onbezweet en milieuvriendelijk op je werk wil aankomen, dan snap ik het. Maar hele volksstammen toeristen gebruiken ze ook en die hebben de neiging om overal om zich heen te kijken behalve vlak voor zich. Regelmatig word ik dan ook bijna voor mijn sokken gereden of struikel ik over zo’n gevaarte. Ze worden namelijk werkelijk overal achter gelaten en bij voorkeur midden op het trottoir. En ook al is zo’n ding officieel voor gebruik door een persoon bedoeld, zie ik er regelmatig ouders met kind of jongeren samen op staan. Het is echt vragen om ongelukken.

Tot mijn verdriet zie ik ze in steeds meer steden opduiken. Ook buiten Spanje. Het lijkt wel een virus! Het moge duidelijk zijn, ik ben allesbehalve fan. En al mis ik het fietsen en het gemak van verplaatsen uit Nederland, ik boycot dit milieuvriendelijke maar o zo gevaarlijke vervoersmiddel. Noem me ouderwets of voor mijn part een zeur…. dan maar minder snel en trendy. Wandelen is een stuk gezonder en was ik niet naar Spanje verhuist juist ook voor het tempo?

Ik loop en daarmee basta…!

“Wanneer heb je het af?”, twee paar glimmende ogen kijken me vragend aan als ik tijdens onze wekelijkse vergadering op maandagochtend mijn nieuws deel. “Uh, daar heb ik eigenlijk nog niet over nagedacht, ik ben echt net begonnen”, reageer ik enigszins van mijn stuk gebracht. We houden elkaar altijd graag accountable en ook al hou ik wel van een beetje druk op de ketel, deze vraag komt wel heel snel. Alsof het om een ‘af te vinken’ taak gaat in de serie ‘offerte maken’, ‘stagebezoek’ en ‘content genereren’. Maar dit is toch echt andere koek, het gaat hier om een boek! Voor de duidelijkheid, een boek bestaat uit minimaal 50.000 woorden, een verhaallijn, plot, motief, personages en wat al niet meer. Nou heb ik al eerder een boek gepubliceerd maar dat ging om een handboek over online coaching en dit keer gaat het om een roman. Daarbij schreef ik mijn eerste boek samen met een co-auteur en doe ik het dit keer in mijn uppie, toch een ander verhaal, om nog maar even in schrijftermen te blijven.

Spijt
Om tijd te winnen, vraag ik of ze bedoelen wanneer ik het geschreven heb of wanneer het daadwerkelijk is gepubliceerd . “Dat laatste natuurlijk!”, roepen ze allebei tegelijk. Een van hen staat al klaar met een whiteboardstift om de publicatiedatum op het bord vast te leggen. Ik roep nog “hashtag no pressure” om haar te proberen af te remmen, maar ze zijn onverbiddelijk. Na wat heen en weer gesteggel vind ik de dag voor mijn verjaardag wel een mooie datum en het klinkt ook nog eens lekker veilig ver weg. De rest is het met me eens en vindt het ook goeie timing qua marketing zo vlak voor de feestdagen want dan kunnen mensen het mooi kado geven. Mijn collegaatje van de whiteboardactie voert de druk nog verder op door te stellen dat ze me dus wel weinig op kantoor zal zien de komende tijd omdat ik natuurlijk veel te druk ben met schrijven. Ga ik alsnog gruwelijk spijt krijgen van mijn gedeelde nieuwtje? Help!

Boek versus column
We gaan allemaal aan het werk en de rest van de ochtend trekt de datum op het bord als een lastige kleuter regelmatig mijn aandacht. Gedachten als “Ik ook altijd met mijn grote mond, “Kan ik het überhaupt?”, “Wie zit er nu op jouw boek te wachten?” fladderen als een onrustige zwerm vogels in mijn hoofd rond. Tegelijkertijd doet het me goed dat mijn collega’s er gewoon van uit gaan dat mijn boek er komt en er blijkbaar alle vertrouwen in hebben dat het publiekwaardig zal zijn. Wat ook fijn is, is dat er ruimte voor me wordt gecreëerd om te kunnen schrijven, wat hard nodig is want schrijven is gewoon hard werken weet ik nog van de vorige keer. Gelukkig heb ik de afgelopen anderhalf jaar wekelijks blogs en columns geschreven waardoor ik heel wat schrijf-kilometers heb gemaakt. Ik heb inmiddels mijn eigen stijl ontwikkeld en dat geeft op een prettige manier houvast. Maar punt bij paal is dat toch iets anders dan het schrijven van een boek en niet met elkaar te vergelijken.

Schrijfproces
Een beetje spannend vind ik het dus wel, maar ik heb besloten me daar niet door te laten tegenhouden. Sterker nog, ik ga proberen vriendschap te sluiten met de angst en het ongemak en erop te vertrouwen dat het allemaal onderdeel is van het proces.
Over proces gesproken, ben jij benieuwd hoe het schrijven van een boek me afgaat? Je kunt me volgen op Instagram via joyce@yourjourney en op Facebook onder Joyce van Ombergen. Alle support is welkom!

“Jij moet vooral nooit met mensen gaan werken”, sprak de docent die de beroepskeuzetest met mij besprak. Nogal een boude uitspraak die ik toen behoorlijk serieus nam en waar ik nu vooral hartelijk om moet lachen. Want hoe anders heeft het uitgepakt. Achteraf bleek namelijk dat ik juist vooral met mensen moest gaan werken, alleen niet meteen aan het begin van mijn werkzame leven. Eerst had ik nog een aantal dingen te leren en verder te ontwikkelen.

Vroeger
Als kind was ik heel gevoelig voor sfeer en de stemmingen van anderen. Ik schreef er eerder een blog over. Die gevoeligheid zat me toen vooral in de weg en ik zat dus vaak liever op mijn kamer dan dat ik buiten speelde. Als jongvolwassene begaf ik me vaak in situaties waar ik me niet helemaal op mijn gemak of ronduit onprettig voelde. Met vrienden uitgaan tot diep in de nacht bijvoorbeeld was eigenlijk niet zo aan mij besteed, maar deed ik omdat dit ‘nu eenmaal zo hoorde’. Menigmaal heb ik in een kroeg gestaan en me afgevraagd of ik de enige was die eigenlijk liever naar huis wilde. Het hielp niet dat ik een vriendje had dat bij voorkeur als laatste het licht uitdeed, maar dat terzijde.

Bewustzijn
Ik was een jaar of zestien toen ik voorzichtig kennismaakte met yoga en begin twintig toen ik mijn eerste bewustzijnstraining volgde. De jaren erna verdiepte ik me verder in hooggevoeligheid en leerde hoe het zat met mij in relatie tot de ander. Totdat ik door een ongeval gedwongen werd letterlijk stil te staan bij waar ik nu eigenlijk echt gelukkig van werd. Ik werkte toentertijd als systeembeheerder en dat werk gaf me al een tijdje geen echte voldoening meer. Ik zocht meer diepgang en na een ongeval zocht ik ook zingeving. Waarom was ik hier, wat kon ik nog wel en vooral wat had ik bij te dragen?

Coaching
Tijdens een intensief coachingsprogramma werd me iets heel erg duidelijk. Ik moest met mensen gaan werken! Mijn hele leven kon ik al goed naar mensen luisteren en aanvoelen wat ze nodig hadden. Vaak al ver voordat ze dat zelf konden. Ik hoefde die skills alleen verder te ontwikkelen en te leren hoe je deze op een professionele manier inzet. Ik volgde een coachingsopleiding en had tijdens de eerste lesdag het gevoel dat ik thuiskwam.

Tegenwoordig help ik studenten zonder stress keuzes te leren maken waar zij gelukkig van worden. Ze zullen mij nooit horen zeggen dat iets niet voor ze is weg gelegd. Eerder; zeg nooit nooit…!