“Deal or no deal?” klinkt het als mijn betere helft en ik op maandagochtend ons kantoor binnenstappen. We weten meteen hoe laat het is; er is weer een muis gesignaleerd! En ook al zit het arme beestje veilig in de val, onze steun en toeverlaat piekert er niet over om er ook maar een centimeter in de buurt te komen. Ze zit nog net niet op haar bureau!

Het staat in schril contrast met hoe ze normaal gesproken met de dingen omgaat. Kalm, beheerst en met ogenschijnlijk alles onder controle. En meestal is dit ook echt zo, ik noem haar niet voor niets onze steun en toeverlaat. Toen ze 18 was liep ze, de eerste keer dat ze in Málaga was, al in de stad rond alsof ze er al jaren woonde. Ze werd verliefd op de stad, bleef terugkomen en spreekt de taal inmiddels met een flair alsof ze nooit anders heeft gedaan. Dat haar Nederlands de andere kant op dondert neem ik haar niet kwalijk. We benutten elkaars kwaliteiten zullen we maar zeggen. Ze stikt van de vrienden en scheurt op haar ‘Barbie’scooter door de stad als een ware Malagueña, al overwoog ze hem na een week meteen weer te verkopen, want wat wordt er beroerd gereden in de stad. Maar natuurlijk gaf ze niet op, zoals met elke uitdaging ging ze ook deze vol aan. Dan maar even spannend, gewoon dwars door de angst heen. I got this, no pain no gain en met resultaat.

Ik ken haar nu zo’n jaar of vier en heb haar leren kennen als een heerlijk nuchter en eigenzinnig mens. Stel een vraag en je krijgt haar bloedeerlijke mening, het cadeaupapiertje mag je er wel zelf omheen doen. Ze brengt rust in de chaos die er soms heerst in drukke tijden op kantoor. Ik zie haar zelden chagrijnig en haar met liefde gemaakte koffietjes zijn om te zoenen. Ze voelt overigens ook feilloos aan als ik er eentje kan gebruiken. Want hoe nuchter ze ook is, ze weet na jaren samenwerken waneer ik hulp kan gebruiken, soms al voordat ik me er zelf bewust van ben. Zonder er teveel woorden aan vuil te maken, zorgt ze dat dingen gebeuren, gaten dicht worden gelopen en brandjes worden geblust. Zeuren staat niet in haar woordenboek, dat vindt ze zonde van haar energie.

Het moge duidelijk zijn, ik ben stiekem van haar gaan houden; mijn ‘Spaanse dochter’. Ik weet dat als ze dit leest, ze haar schoenen gewoon aanhoudt en dat ze natuurlijk allang al weet hoeveel waardering ik voor haar heb. Ik vond het alleen de hoogste tijd worden dat de rest van de wereld ook weet; Jackie, je bent een topper! Geniet van je welverdiende vakantie.

Tot diep in de nacht zitten de studenten te leren, het is volop examentijd en alsof dat nog niet genoeg is, komt daar voor veel Spaanse studenten ook nog ‘selectividad’, het toelatingsexamen voor de universiteit, achteraan. Gedurende het hele jaar worden de studenten door docenten voorbereid op deze periode. Mijn dochter en haar vriendinnen hebben aan het begin van het schooljaar geteld hoe vaak het woord ‘selectividad’ door de docenten werd genoemd. Binnen een week zaten ze boven de 100 keer, ze zijn acuut gestopt met tellen omdat ze er toen al helemaal gestrest van werden.

Wat willen hun docenten hiermee bereiken? Natuurlijk is het goed om studenten bewust te laten worden van het belang van een goede voorbereiding op de eindexamens en studeren in het algemeen, maar of het op deze manier werkt? Wat ik vooral zie gebeuren is dat het stresslevel per week omhoog schiet. Dit kan toch niet de bedoeling zijn? Beter lijkt het mij om studenten bewust te laten worden van het doel van de examens. Waar doe je het allemaal voor? Welk toekomstperspectief heb je? Als je weet waar je het voor doet, wordt het makkelijker en vaak ook leuker. De motivatie komt dan uit jezelf en daarmee verhoog je je slagingskans en mogelijk verlaag je daarmee het stressniveau tot een hanteerbaar niveau.

En hoe zit dat in Nederland? Wordt daar de druk ook zo opgevoerd? Als ik Nederlandse studenten en de media mag geloven, is de druk daar helaas ook hoog. Studenten die elkaar gek maken vanuit angst voor een te hoge studieschuld. Studenten die in de groepsapp mede-studenten deelgenoot maken van hun eigen stress. Studenten die zich een nummer voelen op school en daar stress van krijgen. Studenten die druk voelen van buitenaf en hun studiekeuze laten beïnvloeden door vrienden, familie of docenten. En dan zijn er nog studenten die het gevoel hebben dat ze een keuze moeten maken voor de rest van hun leven.

Stress onder studenten is dus universeel en heeft weinig te maken met het land waar ze geboren zijn. Al durf ik wel te beweren dat hoe zuidelijker je komt, de levensstijl steeds relaxter wordt en doorgaans het stressgevoelig lager ligt dan in Nederland.

Deze week ontvangen veel studenten in Nederland de uitslag van hun examens. Ook dit levert weer de nodige stress op. Om studenten met stress te helpen de stress te verlagen, hebben we een korte meditatie op onze website staan. Je download hem hier.

“Ik vind u wel een stoere chick”. Ik kijk de studente die ik op dat moment coach van opzij aan en kan een lach niet onderdrukken. Die twee woorden, ogenschijnlijk zo tegenstrijdig, in één zin geven voor mij mooi weer hoe ik mij verhoud tot de studenten. Ik mag soms heel dichtbij komen in de, vaak serieuze, gesprekken die ik met ze voer en regelmatig lol met ze maken. Tegelijkertijd is het duidelijk dat ik niet tot hun ‘peers’ behoor. Die grens bewaak ik goed en dat zit hem in kleine dingen. Zo zul je mij geen straattaal horen bezigen of studenten zien begroeten op een manier die zij onderling gebruiken. Ik vind het al snel sneu worden als je gemaakt jong gaat lopen doen en studenten prikken daar feilloos doorheen en ergeren zich vaak groen en geel aan dit soort gedrag.

Ik ben flink wat jaartjes ouder en ben vaak van dezelfde leeftijd als hun ouders. Ik krijg regelmatig de vraag of ik de studenten als mijn kinderen zie. Dat is niet het geval. Ik heb twee kinderen en dat vind ik meer dan genoeg. Ik zie mezelf meer als een soort ‘tante’ die geïnteresseerd vraagt hoe het met de studie gaat en ze stimuleert keuzes te maken waar zij zelf gelukkig van worden. Maar die ook benadrukt dat het belangrijk is te genieten en lol te maken. Je bent tenslotte maar een keer jong.

Op kantoor word ik door onze jonge teamleden wel eens voor de grap ‘Gossip Girl’ uit de gelijknamige dramaserie genoemd, omdat ik vaak op de hoogte ben van wat studenten allemaal uitspoken tijdens hun stage of vrije tijd. En inderdaad er wordt mij veel in vertrouwen verteld, maar in tegenstelling tot de hoofdrolspeelster laat ik het wel uit mijn hoofd daarover iets los te laten aan anderen. Of het moet door hen zelf breed uitgemeten worden op social media en dan nog ben ik voorzichtig.

Inwendig moet ik vaak lachen om de onhandige acties die ze soms uithalen en de onderwerpen die ze onderling bespreken. Onderwerpen die zich voor mij in een vorige eeuw afspeelden. Tegelijkertijd blijf ik op de hoogte van allerlei interessante ontwikkelingen en kan nog over redelijk veel dingen meepraten. Maar bovenal geniet ik van het contact met jongeren; het houdt me jong en het is zeker nooit saai!

Het doek gaat open, en daar staat ze; Magdalena… de dochter van Don Nuño Manso de Jarama. Een klassieke schoonheid gekleed in een prachtig gewaad. Zodra ze begint te praten rolt de ene klassieke Spaanse zin na de andere van haar lippen alsof ze nooit anders heeft gedaan. Je zou denken dat dit een Spaanse schone is, maar niets is minder waar.

Hier staat mijn dochter, geboren in Nederland en sinds haar 7e woonachtig in Spanje. Ze heeft een van de hoofdrollen en vertolkt die met verve. Ik realiseer me dat het nooit helemaal zal wennen om mijn kinderen een taal te horen spreken die ik nooit zo machtig zal zijn als zij. Dit keer dus zelfs een klassieke versie van het Spaans, wat ervoor zorgt dat ik grote delen van het toneelstuk niet kan verstaan. Gelukkig wordt er zodanig goed geacteerd dat ik ook zonder woorden kan begrijpen wat de strekking van het verhaal is. Ik begrijp zelfs sommige grappen en geniet me suf.

Onder de indruk ben ik ook. Ze heeft het toch maar mooi geflikt. Integreren in een ander land, een nieuwe taal geleerd en nieuwe vrienden gemaakt. Van de dorpsschool de overstap gemaakt naar Málaga-stad. Als enige van haar klasgenoten koos ze bewust voor een studie die alleen daar te volgen was. Weer een nieuw begin, spannend en niet de makkelijkste weg maar ze doet het, elke keer weer.

Ik zie haar nog de eerste lesdag in ons Spaanse dorp in de klas zitten. ‘Mama, niet weggaan’, zei ze met tranen in haar ogen. Wat voelde ik me schuldig toentertijd. Later gaf ze toe me oprecht gehaat te hebben. Ik kon haar geen ongelijk geven. Gelukkig kijkt ze er nu heel anders naar en ziet ze haarscherp de positieve dingen die het haar gebracht heeft. Zo schakelt ze moeiteloos tussen drie talen en past zich makkelijk aan nieuwe situaties en mensen aan. Wat een cadeau!

Na afloop doen we nog een drankje en loop ik gelijk op met een van haar beste vriendinnen. “Robin is de beste vriendin die je je maar kunt wensen”, vertrouwt ze me toe. Ik weet het, ik heb een getalenteerde en bescheiden dochter. Hoe trots kun je als moeder zijn?

Eerder gepubliceerd op www.ouders.nl

Terwijl de studenten hun koffers aan het pakken zijn om weer terug naar Nederland te vliegen, sta ik bewust even stil bij de afgelopen twee weken. Acht studenten van het Da Vinci College uit Dordrecht kwamen naar Málaga om aan de slag te gaan met hun studiekeuze en persoonlijke ontwikkeling. Allemaal studenten met een verhaal, allemaal op zoek naar antwoorden. Ik mocht ze samen met een van hun studieloopbaanbegeleiders en ons beider stagiaires, begeleiden tijdens deze bijzondere reis. De eerste MYJourney Málaga in samenwerking met een mbo-school.

Elke dag startten we op dezelfde plek op het strand met een meditatie. Voor de meesten een compleet nieuwe ervaring en voor sommigen een pittige uitdaging. Want hoe blijf je in hemelsnaam stilzitten en hoe houd je je mond als je zoveel wilt vertellen? Tijdens de laatste meditatie bleek de groep in staat gedurende de hele meditatie stil te kunnen zijn en zitten. Ik weet zeker dat een aantal van hen zich dit twee weken geleden nog niet zag doen. Zo tof!

Tijdens de Beach Power, zoals we de ochtendsessie hadden genoemd, deden we ook allerlei ‘rots en water’ oefeningen om te zorgen voor een betere balans tussen lichaam en geest. En elke ochtend werden vier van de studenten individueel door ons gecoacht. De ene keer liepen we langs het strand, de andere keer langs de boulevard. Tijdens een van de sessies stond ik samen met een student in de branding en werden we door een onverwachte hoge golf allebei kletsnat. Het bleek een mooie metafoor te zijn voor waar we het op dat moment nét over hadden, de natuur hielp dus een handje mee.

Aan het eind van elke ochtend deden we twee uur groepscoaching waarbij de studenten naast inzichten, allerlei tools en tips kregen om hun ‘gereedschapskist’ mee te vullen. Wij kunnen ze helpen en inspireren maar uiteindelijk moeten ze zelf hun keuzes maken en zijn daar ook zelf verantwoordelijk voor.

Tijdens het eindfeest moest elke student presenteren wat hij of zij uit deze twee weken had gehaald. De vorm mochten ze helemaal zelf bepalen. Zo divers als de groep was, waren ook de eindpresentaties. En wat heb ik ervan genoten! Zo werd er gezongen, een gedicht voorgedragen, gerapt en was er een student die al jonglerend zijn verhaal deed. Openhartig, hartverwarmend, met humor, samen en met heel veel onderling respect. Ik maak een diepe buiging voor het feit dat ze de reis aangingen, het proces naar binnen maakten en in de spiegel keken. Maar vooral voor het feit dat ik zo dichtbij mocht komen en er zelf ook weer zoveel van heb mogen leren. Een hele diepe buiging….

“Ik laat half of me in Málaga, dat stukje ‘ik’ heb ik hier recht in de ogen aangekeken en losgelaten. In Nederland mag ik verder werken aan de helft die ik heb ontwikkeld, die is gegroeid en ik hoop dan uiteindelijk een volledige ‘ik’ te ervaren.” Dit is een deel van een berichtje dat ik gisteren op Instagram las. Ik ken de auteur goed, het is namelijk een van de studenten die ik de afgelopen 9 maanden heb mogen begeleiden tijdens haar stage bij ons.

Vandaag doen we een afscheidsontbijt met het hele team in de stad. Ze arriveert als laatste, sommige tradities moet je ten slotte niet op het laatste moment willen veranderen. We pesten haar ermee en ze kan er, zoals altijd, hard om lachen. Ze is brak van de vorige avond en vertelt uitgebreid over hoe leuk de avond was. Ik geniet van haar anekdotes en ben blij dat onze studenten niet bang zijn dit soort verhalen met ons te delen. Ik ben ook jong geweest dus begrijp heel goed dat je kunt stappen tot ’s ochtends vroeg en dan de dag erna weer een soort van fit bent. Dat dit tegenwoordig toch echt niet meer het geval is, heb ik allang geaccepteerd en dat maakt het luisteren naar dit soort verhalen alleen maar leuker. Ik hoef zelf niet zo nodig meer. Been there done that.

Eenmaal in het restaurant geef ik een korte afscheidsspeech en overhandig haar ons kadootje. Ze krijgt een mooie handbeschilderde waaier omdat ze ’s ochtends meestal bezweet van het naar kantoor lopen aankwam en dan meteen vol de ventilator op haar gezicht zette. Ze is er erg blij mee en doet zelf ook nog een woordje. Dat ze ‘iets’ met woorden heeft, blijkt ook nu weer. Het is dan ook geen toeval dat ze volgend jaar journalistiek gaat studeren.

We vragen onze studenten altijd naar wat het leukste en het stomste was dat ze hebben meegemaakt tijdens hun stage bij ons. Het leukste vindt ze makkelijk terug te halen, dat is zonder enige twijfel het feit dat ze ons magazine Your Journey heeft mogen maken. Ze heeft hierdoor ontzettend veel geleerd voor haar opleiding maar ook persoonlijk heeft het haar veel gebracht. Ze heeft mooie reacties en feedback gekregen en dat heeft haar sterker gemaakt. Over het stomste moet ze even nadenken. Dan verschijnt er een big smile op haar gezicht…. en dan komt het hoor; vroeg opstaan! Duh! roepen we allemaal in koor en schieten in de lach.

“Zullen we vragen of ze het willen”?, vraagt mijn jongere collega. Ik kijk om me heen en laat haar vraag op me inwerken. We zitten namelijk midden in een druk poolcafé en het geluid staat, zoals vaak in Spanje, op standje onmogelijk. Ik stel voor allebei aan een aantal studenten te vragen om hun mening en vervolgens te beslissen of we het wel of niet doen. Het antwoord is unaniem, iedereen stemt voor. Ik verhef mijn stem om boven de muziek uit te komen en informeer de groep. “Okey, guys, we gaan het doen, we houden 2 minuten stilte. De muziek zal niet uitgaan, maar zo lukt het ons vast ook, toch”?

Iedereen knikt instemmend en we wijzen iemand aan die aan zal geven wanneer het 20:00 uur is. Als het teken komt om stil te zijn, houdt een van de studenten haar mobiel in de lucht met daarop het livebeeld van de ceremonie in Nederland. We kijken allemaal of naar het scherm of voor ons uit en zijn stil. Tijdens de stilte kijk ik de tafel rond en laat het moment op het me inwerken. Om me heen zitten allemaal studenten van 17 tot ergens in de 20 en allemaal doen ze mee. Allemaal staan ze stil bij de oorlogsslachtoffers. Het doet me meer dan ik had gedacht. Ligt het aan mij of lijkt de muziek zelfs zachter te zijn gezet? Het is waarschijnlijk mijn verbeelding maar we hebben hoe dan ook een rustpunt gecreëerd midden in een vol café. Bijzonder.

Als de 2 minuten voorbij zijn, deel ik mijn gevoel met de studenten die vlakbij me zitten. Ik zeg het bijzonder te vinden dat ze hun respect tonen, terwijl het voor hen toch echt een stuk verder van hun bed is. Mijn vader en moeder hebben de oorlog bewust meegemaakt, voor hen gaat het om opa’s en oma’s. Er worden wat verhalen van familie over en weer gedeeld en gesproken over hoe onwerkelijk het is, maar dat het toch echt allemaal gebeurd is. Het is duidelijk, het onderwerp is nog springlevend en iedereen is het ermee eens dat je daar altijd bij stil moet blijven staan.

Op een gegeven moment worden de gespreksonderwerpen langzaamaan weer luchtiger, mobieltjes worden weer van tafel gepakt, telefoonnummers uitgewisseld, en iemand stelt voor een groepsfoto te maken. De volgende ochtend word ik wakker met een dankbaar gevoel. Wat een bijzondere studenten meet-up was het dit keer… ik ben er nog stil van.

Au, dat doet pijn. Die ‘kinderkopjes’ die ik gisteren nog zo schattig vond, zijn een stuk minder schattig als ik er vandaag overheen probeer te fietsen. Na 10 minuten rijden we eindelijk op asfalt maar het kwaad is al geschied. Mijn schouder doet pijn en niet zo’n beetje ook. Ik verbijt de pijn want wil geen spelbreker zijn en fiets dapper door. Een half uur later ben ik klaar met mijn mantra ”straks wordt het beter’ en geef me over. ‘Het gaat niet, we moeten echt stoppen’. Mijn wederhelft kijkt me aan en zegt ‘stoppen bij het eerste terrasje dat we tegenkomen dan maar?”. Als hij al baalt, laat hij daar weinig van merken en toch voel ik me rot. Ik had zo’n zin om te fietsen en dan is het nu alweer teveel. Vorige week in Nederland ging het een stuk beter, maar ja daar zijn naast de fietsen de fietspaden vooral veel beter én zonder hobbels.

Gelukkig vinden we snel een terrasje. We parkeren de fietsen op een plek waar we ze goed in de gaten kunnen houden, er zitten namelijk geen sloten bij. Die hadden we niet nodig dachten we, we zouden ten slotte alleen maar een heel eind gaan fietsen. Yeah… right, niet dus. Het is zo’n dag dat ik weer eens keihard geconfronteerd wordt met mijn lijf en vooral met wat het niet kan. Of liever gezegd niet meer sinds ik jaren geleden over een stomme stoeptegel struikelde.

Terwijl we op onze bestelling wachten, kijk ik om me heen. Voor me verschijnt een jonge vrouw op een scootmobiel. Ze stopt en is druk in de weer met iets op haar stuur. Eerst denk ik dat ze niet verder vooruit komt, maar al snel realiseer ik me dat ze op haar mobiel aan het tikken is. Hoe ze het voor elkaar krijgt weet ik niet, maar met de zijkant van haar hand en ondanks allerlei spasmen, is ze aan het Whatsappen! Even later verschijnt er een bekendevan haar die haar enthousiast omhelst en lachend kletsen ze wat.

Ik aanschouw het tafereeltje en begin me langzaam te ontspannen. Het kan altijd erger, denk ik, want pijn in mijn schouder is niet fijn, maar zoals deze jonge vrouw door het leven gaat, is echt andere koek. Alsof ik daar nog meer doordrongen van mag raken, verschijnen er nog meer jongeren. De een loopt moeilijk, de ander helemaal niet. Volgens mij gaan ze een dagje op pad. Het valt me op dat ze meer overeenkomsten hebben dan een fysieke beperking. Ze zijn namelijk allemaal vrolijk, geen een uitgezonderd! Ik sluit mijn ogen, haal diep adem en laat hun vrolijke stemmen en gelach door me heen spoelen. “Wandelen door Sevilla is ook leuk”, verzucht ik. Mijn man moet lachen en is het roerend met me eens.

Slaperig loop ik de keuken in, waar man en dochter ontbijt staan te maken. “Ik moet jullie iets bekennen”, zeg ik zachtjes. “Volgens mij ben ik verslaafd”. Ze reageren allebei rustig op mijn ontboezeming, tenminste zo lijkt het. Net zo rustig als mijn moeder ooit reageerde toen ik haar opbiechtte dat ik rookte en zij allang blij was dat ik niet zwanger bleek te zijn. Alleen gaat het dit keer niet over roken.

“Hebben jullie me vannacht niet door het huis horen spoken?”, vraag ik. Nee, dat hebben ze niet, ze zijn allebei namelijk jaloersmakend goede slapers. “Ik leek wel een drugsverslaafde op zoek naar een hit”, vervolg ik. “Alle laden en kastjes heb ik doorzocht maar zonder resultaat met als gevolg dat ik amper heb geslapen”. Ik slaak een diepe zucht. “Ik heb echt hulp nodig, dit moet stoppen”. Zij kijken me wat meewarig aan. “Joh, het valt vast mee, mam”, zegt mijn dochter. Haar vader is het roerend met haar eens.

Ik ben daar nog niet zo zeker van, het is een hardnekkige gewoonte waar ik volgens mij niet zo snel vanaf kom. De enige manier is waarschijnlijk om cold turkey stoppen, net zoals ik dat jaren geleden met roken heb gedaan. Met succes overigens al weet ik nog exact waar ik mijn laatste sigaret rookte en in welk jaar het was. Gek hoe dat werkt.

Zou er een soort afkickprogramma voor bestaan, vraag ik me af. Ik ga op ‘consult’ bij dokter Google. Ik kom geen programma of iets dergelijks tegen voor dit fenomeen wat toch best een beetje vreemd is. Ik weet namelijk zeker dat er meer vrouwen last hebben van deze, toch best typische, verslaving. Ik kan er in ieder geval zo één of twee opnoemen als het moet. De meesten zijn ermee begonnen toen ze kinderen kregen omdat ze anders helemaal geen nachtrust meer kregen. Een aantal is nog steeds stevige gebruiker ook al zijn de kinderen inmiddels allang groot.

Er blijkt dus niet een soort AA te bestaan, dus dat wordt op eigen kracht aan de bak. Misschien lukt het me om te minderen, eerst van twee naar één en dan zonder? Uit ervaring weet ik dat dit niet werkt bij mij. Gelukkig is het vandaag zondag en zijn de winkels dicht, ik kan ze dus ook niet gaan halen, dat scheelt. Ik kan dit, spreek ik mezelf ferm toe en gooi resoluut mijn zojuist gevonden laatste oordopjes in de afvalbak.

“Ik heb een vraag naar aanleiding van het lezen van het magazine. Hoe weet je zeker of je de goede studierichting gekozen hebt.. of juist de verkeerde?”. Deze vraag kwam afgelopen week via de digitale snelweg bij mij binnen. Ik stel voor om een keer te bellen of Skypen, omdat ik deze vraag niet zo makkelijk digitaal kan beantwoorden. Een paar dagen later spreek ik haar via Skype.

Ik vraag haar hoe het gaat. Ze geeft aan heel erg te twijfelen aan haar studie en zich onzeker te voelen. “Ik heb in pure paniek al een mailtje gestuurd naar mijn mentor om te zeggen dat ik stop met mijn studie. Ik heb er later eentje achteraan gestuurd om te melden dat een gesprek misschien wel handig is, aangezien ik wel erg vanuit emotie handelde.” Ze kan er gelukkig inmiddels om lachen.

Als ik haar vraag naar haar studie en de situatie waarin ze nu zit, begint ze te vertellen. Ze loopt al stage en geeft aan dat heel erg leuk te vinden. Alleen bepaalde vakken op school zijn best heel erg pittig en ze moet er behoorlijk hard voor werken. Harder dan ze gewend is van haar vorige opleiding. En dat is wennen en maakt haar soms onzeker. Daarbij heeft ze het gevoel dat het de rest van klas het allemaal wel weet, met oeverloos piekeren in bed tot gevolg.

De twijfels en het piekeren blijken met name veroorzaakt te worden door haar onzekerheid. De druk op de vakken die haar minder goed afgaan is blijkt namelijk erg hoog. Haalt ze deze niet dan is het einde opleiding, niet echt een relaxte gedachte. Samen met haar kijk ik waar de onzekerheid door wordt veroorzaakt en we kijken naar haar einddoel. Als het doel namelijk weer helder voor haar is, komt de motivatie vanzelf om de onzekerheid te overwinnen. Ik geef haar tips om met haar onzekerheid om te gaan en hoe ze de opgebouwde stress kan reguleren.

Ik merk dat er gaandeweg het gesprek rust komt aan de andere kant van de lijn. Ze voelt het zelf ook en komt spontaan met creatieve ideeën over hoe ze zichzelf kan herinneren aan haar doel. En dat heeft alles te maken met de stage die ze loopt. Daar heeft ze namelijk ontdekt dat ze zeker in deze richting wil gaan werken na haar studie.

“Eigenlijk zou elke student zo’n gesprek moeten hebben, of je nu twijfelt of niet”. “Het is superfijn om te sparren en dingen helder te krijgen”. zegt ze. Ik ben het natuurlijk hartgrondig met haar eens 😉

Wil je meer weten over zo’n Skype-sessie? Kijk dan eens op Yourjourney Academy