‘Oké, ik ga ervoor’ klinkt het door de telefoon. Het is de reactie van mijn dochter op de vraag of we zullen kijken of we haar alsnog kunnen repatriëren naar Spanje. In eerste instantie is ze, in goed overleg met ons, in Nederland gebleven waar ze studeert. Maar nu er definitief geen fysieke lessen meer zijn tot de zomer en blijkt dat de lockdown nog echt wel een tijd gaat duren, wil ze toch liever naar huis. Thuis heeft ze meer ruimte dan op haar studentenkamertje en kan ze met de honden knuffelen. Thuis kan ze met ons kletsen en straks haar verjaardag vieren.
Vlucht boeken
Na ons telefoontje bel ik de Nederlandse ambassade in Spanje. Ik weet dat er in het weekend een repatriëringsvlucht vanuit Málaga gepland staat om Nederlanders uit Spanje op te halen. Wie weet kan zij op die vlucht mee vanuit Nederland? Leuk bedacht maar zo eenvoudig blijkt het niet te zijn. Ik word doorverwezen naar de Spaanse ambassade in Nederland. De dame daar vraagt eerst of ze een residencia heeft en dus recht heeft op terugkeer. Ze vertelt dat Iberia nog vanuit Brussel en Frankfurt naar Madrid vliegt. Ik vind op de website van Iberia inderdaad nog een enkele vlucht en kan een combi-ticket Brussel-Madrid (vlucht) en Madrid-Malaga (AVE) boeken voor een paar honderd euro. Ik verdring het feit dat ik nog ik weet niet hoeveel vouchers heb van vliegmaatschappijen, boek het ticket en stuur het door naar mijn dochter.
De treinreis
Zij slaat aan het regelen: sleutels naar familie, handschoenen en een mondkapje regelen en koffer inpakken. Handbagage lijkt de slimste optie gezien het feit dat ze een aantal keer moet overstappen. Zondagochtend om zes uur brengt een vriendin van mij haar met de auto naar Rotterdam Centraal. Vanaf daar moet ze de internationale trein naar Brussel nemen. Het treinkaartje heb ik al online voor haar gekocht. Bij aankomst blijkt dat die trein maar tot Antwerpen Centraal zal rijden en er is niemand op het station waar ze ook maar iets aan kan vragen. Dus ik bel met de Belgische spoorwegen en krijg te horen dat er nog een lokale trein van Antwerpen naar Brussel rijdt. Ze moet nog wel ruim een uur wachten maar komt dan precies op tijd voor haar vlucht aan.
Stress
Terwijl zij op Antwerpen zit te wachten en rustig probeert te blijven, realiseer ik me ineens dat ze nog geen instapkaart heeft omdat online inchecken nu niet mag. Door het gedoe met die treinen heeft ze nu echt geen tijd om in de rij bij de incheckbalie te gaan staan. Ik bel mijn dochter en laat haar als de wiedeweerga een taxi nemen. Binnen een half uur en flink wat euro’s lichter komt ze aan op het vliegveld. Dan volgt de volgende uitdaging: alle vluchten staan gecancelled! Paniek, wat nu? Bij navraag blijkt haar vlucht gelukkig wel te gaan. Maar als ze eindelijk aan de beurt is om in te checken komt de volgende tegenvaller: er blijkt iets mis te zijn met haar ticket. Na de bevestigingsmail heeft ze een tweede mail ontvangen waar onderaan in kleine lettertjes in het Frans (!) stond dat ze contact moest opnemen omdat er een probleem met de boeking was. Ze heeft die hele mail niet eerder gezien.
Vliegen
De wanhoop nabij vraagt ze of ze nog een nieuw ticket kan boeken. Dit kan gelukkig nog net en nog geen minuut later sluit de balie. Bij de security gaat het snel en dan is het rennen naar de gate. Buiten adem belt ze me om te melden dat ze inmiddels in het vliegtuig zit. Tijdens de vlucht kan ze een beetje op adem komen. Ik heb het gevoel dat ik de hele dag al met haar meereis en hou een korte siësta om bij te komen.
Spannend tot het eind
Op het vliegveld van Madrid treft ze een donker en verlaten treinstation, dus springt ze weer in een taxi. Eenmaal op treinstation Atocha aangekomen moet ze nog ruim drie uur wachten. Geen automaat om iets te drinken of eten te halen, helemaal niets. Eind van de middag krijg ik een appje dat ze net in de AVE richting Málaga zit. Haar vader omzeilt die avond een politiecontrole als hij haar op Málaga María Zambrano op gaat halen. Rond 21.00 uur hoor ik de auto stoppen en vliegt een oververmoeide maar zielsgelukkige dochter de veranda op. Ze is thuis!
Deze column is eerder verschenen op het platform van ESpecial life Magazine