Schooltje

Als ik mijn hoofd om de hoek van ons huis steek om te kijken hoe het met mijn dochter en haar kersverse vriendinnetje gaat, deins ik achteruit. ‘Vamos a ver’ schreeuwt haar vriendinnetje en slaat met een liniaal op tafel. Ze spelen ‘schooltje’. Oeps, denk ik, als dat de Spaanse versie van ‘schooltje spelen’ is, ben ik benieuwd naar haar nieuwe juf. We zijn op dat moment net naar Spanje verhuisd en ik heb nog geen idee hoe streng de juffen en meesters hier zijn. Het blijkt per leraar gelukkig enorm te verschillen. Mijn dochter heeft gewoon pech en valt met haar neus in de boter. ‘Pera te’ klinkt het nu uit de mond van mijn dochter. Ik pak mijn woordenboek erbij en zoek tevergeefs het werkwoord ‘perar’ op. Tevergeefs. Niet veel later valt het kwartje, ze bedoelt natuurlijk ‘espera te’. Hiermee heb ik meteen kennis gemaakt met het Andalusische Spaans. Die lui eten de taal, en slikken halve woorden in. Het duurt lang voordat ik daar echt chocola van kan maken. Mijn dochter lukt het daarentegen binnen niet afzienbare tijd om de taal perfect te beheersen. Grappig, in Nederland sprak ze ABN, hier een soort Drents-Spaans.

Als ik jaren later een gesprek met haar heb over haar eerste schooljaar hier in Spanje, zegt ze. ‘Het was hel, mam”. “En je mag het best weten, ik heb jullie gehaat”. Okey, denk ik, dat kan ook maar duidelijk zijn. Tegelijk ben ik blij dat ze tenminste eerlijk is. Ze geeft ook meteen maar toe dat ze in dat eerste jaar, op weg naar huis, wel eens een proefwerk heeft weggegooid omdat die compleet rood zag van de correcties. Niet zo gek, als je bedenkt dat ze de taal nog niet beheerste! Haar juf hield er overigens een rare tactiek op na. Als mijn dochter haar niet begreep, ging ze voor haar staan en herhaalde dezelfde zin steeds harder. Totdat ze op een gegeven moment zelfs schreeuwde. Niet dat dit ook maar iets hielp, maar dat weerhield haar er niet van. Gelukkig kreeg mijn dochter op een gegeven moment extra taalles zodat het volume van de juf binnen vrij korte tijd naar een normaal niveau terug gebracht kon worden. Het was op zijn zachtst gezegd niet haar meest favoriete juf.

Toch heeft deze zelfde juf later alsnog een bijzondere plek in het hart van mijn dochter veroverd. Ze kreeg haar namelijk een paar klassen later weer. Dit keer verstond ze elk woord en was ze de uitblinker van de klas. Stiekem was ze hierdoor ook een beetje het lievelingetje van de juf. Helaas bleek de juf al tijden ziek te zijn. En die ziekte was niet te stoppen. Van de eens zo stevige juf bleef nog maar een schim over. De ziekte zorgde er ook voor dat ze meer geduld had en zich minder druk maakte. Schreeuwen maakte plaats voor fluisteren en op een gegeven moment had ze zelfs een microfoontje nodig om zichzelf verstaanbaar te maken. Tot het moment aanbrak dat het écht niet meer ging en ze afscheid moest nemen van haar leerlingen en droombaan. Na het nieuws over haar overlijden bleef het nog lang stil in de klas…

*Deze column is eerder gepubliceerd in het magazine ESpecial Life

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven