Midden in de nacht schrik ik wakker, het regent hard en de wind gaat flink tekeer. Na 11 jaar in Zuid-Spanje te wonen, ben ik wel wat gewend maar het voelt dit keer ietsjes anders. Ik maak mijn man wakker en samen nemen we poolshoogte in de woonkamer. We wonen in een vallei en die […]
The rain in Spain Meer lezen »
“Deal or no deal?” klinkt het als mijn betere helft en ik op maandagochtend ons kantoor binnenstappen. We weten meteen hoe laat het is; er is weer een muis gesignaleerd! En ook al zit het arme beestje veilig in de val, onze steun en toeverlaat piekert er niet over om er ook maar een centimeter
“Heb jij er geen last van?”, vraag ik mijn vriendin waarmee ik zit bij te kletsen. “Nee, daarvan niet, wel van een aantal andere klachten”. Ik ben eerlijk gezegd allang al blij dat zij überhaupt ook klachten heeft, al herkennen we die van elkaar niet. Gedeelde smart is halve smart. Ik deel mijn zorg over
Afgelopen jaar zijn vier vriendinnen van hier ’terug’ naar Nederland verhuisd. Ik schrijf bewust ’terug’ tussen quotes omdat het voor de meeste van hen niet als terug voelt. Ze woonden hier bijna allemaal langer dan ik, wat toch langer dan 10 jaar is. Veel mensen zien het dan als teruggaan en soms zelfs als ‘niet
“Nee, it’s not gonna happen! We hadden nog zo afgesproken dat we voorlopig geen nieuwe projecten meer op zouden starten”. Ik zit met mijn betere helft op een terrasje in ons dorp het weekend in te luiden als we weer eens een geniale ingeving krijgen. Onze beste ideeën zijn neergekrabbeld op servetjes en bierviltjes. Naast
Elke week plan ik minstens een thuiswerkdag in. Puur omdat het nodig is. Als ik te veel uren op kantoor werk, gaat mijn lijf protesteren en daar wordt niemand blij van. Ik niet omdat pijn gewoon niet fijn is en mijn omgeving niet omdat ik er gewoon minder gezellig van word. Naast dat ik zo
‘Tik’, hoor ik, en in één keer het is donker. De stroom ligt eraf. Half zeven ’s ochtends, fijne timing denk ik. Onderdeel van mijn ochtendritueel is een warme douche en die kan ik nu wel vergeten want zonder stroom doet de pomp het niet. Laten wij namelijk in het trotse bezit zijn van een
Verschrikt kijk ik naar de tijd op het bonnetje dat ik in mijn handen gedrukt krijg. Señora? De medewerker houdt een zakje met mijn naam erop voor me open en kijkt me vragend aan. “Si si..” mompel ik en laat met tegenzin mijn geliefde iPhone erin zakken. Het is 10:00 uur ’s ochtends en samen