“Onze een na laatste avond van de vakantie alweer”, verzucht ik op weg naar een gezellig restaurant in Lissabon. “Wat is de tweede week van onze vakantie omgevlogen!” De rest van het gezin is het roerend met me eens, het gaat te snel want we willen eigenlijk nog helemaal niet naar huis.
Tijd… een bijzonder gegeven. Het is iets waar je vaak te kort van lijkt te hebben. Hoe anders is dit tijdens de vakantie. Dan beschik je opeens over zeeën van tijd. Ik weet niet hoe het bij jou zit, maar in mijn geval duurt het altijd een paar dagen voordat ik de tijd echt helemaal los kan laten. Voordat ik niet meer de hele tijd denk aan mails die nog verstuurd moeten worden of welke andere tijdsdruk dan ook. Maar áls dat moment eenmaal daar is, lijkt mijn vakantie eindeloos te duren. Lees ik het ene boek na het andere, staar ik uren voor me uit, en lijkt het of ik me alleen maar bezig hoef te houden met waar we vandaag gaan eten en wat we wel of niet gaan bezichtigen die dag. Okey, en soms komt daar nog het zoeken naar een slaapplaats bij. Maar echte stress geeft dat niet, leve internet, daar is altijd wel iets last minute te vinden.
Nu ik het zo opschrijf, realiseer ik me dat vakantie dus eigenlijk een optelsom is van een bed, eten en zeeën van tijd. Goed, bij voorkeur een goed bed en heerlijk eten. Maar als dat een dagje tegenzit, zorgt dat er alleen maar voor dat ik bij thuiskomst weer extra blij ben met mijn eigen bed en kookkunsten. Toegegeven, een andere omgeving, taal en cultuur helpen natuurlijk ook een handje mee in het vakantiegevoel. Maar aangezien ik in een vakantieland woon, zijn die factoren standaard om mij heen aanwezig.
Kortom om het vakantiegevoel permanent te hebben, hoef ik dus alleen te zorgen voor die zeeën van tijd. Maar ik weet niet of dat wel zo’n goed idee is. Chronisch een vakantiegevoel hebben, wordt me waarschijnlijk te saai. En om eerlijk te zijn, heb ik dat ‘zeeën van tijd’- gevoel eigenlijk best al vaak.
Zo draag ik al jaren bewust geen horloge meer en laat ik me sinds mijn emigratie ook veel minder leiden door tijd. Het wonen in een Zuid Europees land helpt mij om de tijd regelmatig te vergeten of los te laten. Zo realiseer ik me vaak pas na een minuut of 10 in de rij van een of andere instantie dat ik al alweer even sta te wachten. Ik heb het Spaanse tempo al vrij snel omarmd, het is nu eenmaal onderdeel van het leven hier. Daarnaast is het gewoon gezonder om me er niet te druk om te maken. Veranderen kan ik het toch niet. Tja… mañana … one of the busiest days of the week!