Uit het niets is hij daar. Hij tovert een lach op mijn gezicht van oor tot oor. Ik voel een hele duidelijke JA opborrelen vanuit mijn buik. Het is overduidelijk .. ik ben verliefd!
Ik probeer het gevoel te negeren maar uiteindelijk ga ik voor de bijl en vliegen de mails heen en weer. Er is geen ontkomen meer aan. Ik wil hem, ik weet het zeker!
Maar hoe vertel ik dit aan mijn lief? En aan mijn kinderen? Die gaan echt niet blij worden en dat kan ik ze natuurlijk niet kwalijk nemen. Ik weet dat ze vrijdenkend zijn maar dit gaan ze me niet snel vergeven. “Als je verliefd bent, doe je soms domme dingen”, denk ik. Dan maar egoïstisch, ik kies dit keer voor mij. Ze wennen er vast wel aan. Ik probeer mezelf te overtuigen, maar ben er niet echt gerust op.
Ik vraag een vriendin om hulp en vraag haar bij hem langs te gaan. Dan kan ze hem met eigen ogen zien. Zij laat me subtiel weten dat het niet haar keuze zou zijn. Maar ja als ik het graag wil, dan heeft ze er weinig over te zeggen. En hoewel ik haar oordeel op waarde schat, schuif ik deze nu zonder pardon aan de kant. I made up my mind, dit is écht wat ik wil!
En dan is het zover. De dag dat ik hem live ga ontmoeten! Ik ben nerveus. Stel dat hij tegenvalt? Dan heb ik voor niks voor gedoe gezorgd binnen mijn gezin. Is hij het waard?
Maar vanaf het allereerste moment dat ik hem zie, voel ik dat het klopt. Hier heb ik nog wel een jaartje ruzie voor over….. hij is er …. mijn KNALroze bank!